Je weet dat je in Quito / Ecuador bent als... (2)

… je een blog wil schrijven met de titel: “Je weet dat je in Ecuador bent als…” en er zoveel dingen in je opkomen dat je besluit een deel één en deel twee te maken.

… je een winkel inloopt en je geholpen wordt door een kind van zeven.

… je een winkel inloopt en je na vijf minuten wachten en tien keer roepen, dan maar weer de winkel uit loopt.

… je niet weet of die motor een politiemotor is of gewoon iemand die zin had om er zwaailichten op te zetten.

… niemand weet wat voor weer het wordt. Ook het nieuws niet.

… het dagelijkse praatje over het weer is vervangen door het praatje over de veranderingen van de vulkanische activiteit van de Cotopaxi even verderop.

… niemand weet of die verandering in vulkanische activiteit eigenlijk echt gevaarlijk kan zijn.

… niemand zich daar ook druk om maakt.

… niemand weet hoe laat de bus komt. Ook de bus niet.

… de bus daarom wel nooit te laat komt.

… je dat oprecht zo goed geregeld vindt dat je je afvraagt waarom de NS die strategie niet hanteert.

… de uitzending van “Ecuador tiene talento” je doet afvragen of Ecuador wel talent heeft.

… je je regelmatig bedenkt dat het sneller zou zijn om je op een skateboard te verplaatsen dan in de taxi.

… de meeste motorrijders denken dat ze eigenlijk een skateboarder zijn.

… het je niet zou verbazen als het hebben van een skateboard genoeg is om te mogen motorrijden.

… het je ook niet zou verbazen als ook het niet hebben van een skateboard genoeg is om te mogen motorrijden.

… het je niet zou verbazen als het wel of niet hebben van een skateboard ook genoeg is om een bus, vrachtwagen of auto te mogen besturen.

… er tóch zes mensen in één taxi, vier mensen op een brommer en drie rijen auto´s op twee rijbanen passen.

… verder ook alles wat niet past, toch past.

… verder ook alles wat niet kan, toch kan.

… je oud-collega´s besluiten dat je afscheid officieel gevierd moet worden in La Ronda, de uitgaanswijk in het historische centrum, ook al ben je er maar een paar weken geweest.

… je om half acht stipt op de afgesproken plek staat, en er zoals gewoonlijk nog helemaal niemand te bekennen is.

… het eerste wat de twee vrijwilligers zeggen die aankomen, is: “Volgens mij hebben ze net in de trolley mijn telefoon gejat.”

… je na drie kwartier wachten de twee nog ontbrekende mensen opbelt, en ze zeggen “estoy llegando” (ik ben er bijna)

… je weet dat dat zoveel betekent als: “Ik kom. Nog. Vanavond. Ergens.”

… een uur na de afgesproken tijd de groep compleet is, en je er dan nog een kwartier over doet om samen te beslissen waar je heen gaat.

… je nog vóór de eerste jugos (sap) en empanadas (broodjes) geserveerd worden met zijn allen tussen de stoelen en tafels staat te dansen.

.. de eerste vijf centimeter van je slokdarm door het eerste slokje canelazo zó wegbrandt, dat je je afvraagt of ze er vandaag misschien 40% géén alcohol in hebben gedaan.

… de dansmoves duidelijk creatiever worden na de eerste twee kopjes canelazo (van de rest; ik heb het maar bij een halve gehouden)

… er voor je naar huis gaat eerst nog een rondje toespraken gedaan moet worden, over afscheid, vriendschap en familie, vreugde en verdriet, God, en alles wat daarmee te maken heeft.

… je je bij thuiskomst afvraagt of het door dat beetje canelazo komt (in combinatie met de 2800 meter hoogte) dat je je niet helemaal lekker voelt.

… je al snel tot de conclusie komt dat het onmogelijk is dat wat voor micro-organisme dan ook het alcoholpromillage in de canelazo van vanavond heeft overleefd.

… je die nacht desondanks zes keer boven de wc hangt omdat er toch een micro-organisme met een andere herkomst dan de canelazo je maag terroriseert.

… je vervolgens drie dagen lang verplicht twee keer per dag bij de vrouw van je huisbaas puree met groenten moet komen eten.

… je je afvraagt of je je huisbaas nog wel je huisbaas moet noemen als hij je gewoon nog een maandje laat “logeren”.

… de politieagent je vriendelijk gedag zegt terwijl je door het rood loopt.

… “zij hebben rood” zoveel betekent als “wij hebben groen”.

… “wij hebben groen” niet noodzakelijk betekent dat zij niet óók groen hebben. Volgens hen.

… je koortsachtig probeert te achterhalen welk deel van jouw “ja” of “nee” de persoon tegenover je niet begrepen heeft.

… je probeert te achterhalen welk deel van zijn “ja” of “nee” je zelf fout begrepen hebt.

… je probeert te achterhalen of de persoon tegenover je uberhaupt iets bedoelde toen hij “ja” of “nee” zei.

… je je dat eigenlijk afvraagt bij alles wat de persoon tegenover je zegt

… je je afvraagt hoe en wanneer je vergeten bent dat vragen sowieso geen zin heeft.

… de computer in het internetcafé aangeeft dat het nog 382 minuten duurt voor je youtube video is geupload. Oh nee, 389…

… je zonder na te denken ALT 64 gebruikt om een @ te krijgen.

… je het irritant vindt als een toetsenbord geen ñ heeft en je steeds de slash en backslash kwijt bent.

… je zelfs weet waar het vraagteken zit op toetsenborden waarbij wat er op de knoppen staat niet overeenkomt met wat er op je scherm komt.

… je “insert symbol”-gebruik desondanks drastisch toeneemt.

… je vraagt wat er in een bepaald gerecht zit en de ober legt het uit, en hoewel je er geen 10% van begrepen hebt, knik je van “oh ja” en bestel je dat dan maar.

… je vraagt wat er in een bepaald gerecht zit en de ober weet het ook niet, en je knikt van “oh ja” en bestel je dat dan maar.

… je een hap van je tomaat op je bord neemt, en je alleen maar citroen proeft.

… je het woord “tomaat” in de vorige regel ook kunt vervangen voor de “sla”, “rode bietjes” en “wortel” die op je bord ligt.

… daarom alles wat verder nog op je bord ligt en eigenlijk niet naar citroen smaakt, óók naar citroen smaakt.

… je toch allang blij bent dat er tenminste tomaat, sla, bietjes en/of wortel op je bord ligt.

… je alwéér twee keer zo lang blijft als je dacht. Bueno, maar dat is eigenlijk ook buiten Ecuador zo :P.