Je wereld groter maakt de wereld kleiner.
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
18 Februari 2013 | Nederland, Eindhoven
Ik werd zevenentwintig jaar geleden geboren als zusje van drie broers die allemaal even gezond en allemaal veel liever zijn dan ik; mijn ouders hebben zich nooit iets leukers kunnen voorstellen dan met ons de tijd doorbrengen. We vragen ons nog wel eens af hoe het komt dat we zo weinig van hun “opvoeding” hebben meegekregen terwijl ze ons toch alles hebben geleerd wat belangrijk is. Ze waren er gewoon.
Als het halve huis onbegaanbaar was omdat we hutten hadden gebouwd, als we de tuinslang in de zandbak hadden geleegd omdat ons kasteel ook een gracht moest hebben, en als we tot vervelens toe wéér een spookhuis maakten met mijn broer in de douchebak achter het gordijn en een knipperende bureaulamp die ik dan moest bedienen terwijl Carmina Burana van onder de wastafel krakend door de overbelaste luidsprekers van de cassetterecorder klonk. Mijn opvoeding.
Ons huis stond in een straat waar mensen elkaar de sleutel gaven voor als er ooit geen touwtje uit de deur hing. En we hadden “de berg”: een grasveld met een hellinkje waar je met een beetje goede wil een heuveltje in kon zien. Daar werden in de winter sneeuwpoppen gemaakt, in de herfst verzamelden we er met kruiwagens alle bladeren uit de buurt op een grote hoop om in te springen, en er werd altijd gevoetbald.
Mijn wereld werd in de jaren daarna langzaam vergroot tot “het dorp”: ik heb het grootste deel van het verenigingsleven dat Son en Breugel een twaalfjarige te bieden had, wel gehad. Van de handbalclub, “technica 10” en blokfluitles tot de tennisles en het kinderkoor; hockey, taekwondo en vioolles… Een lijst beperkt door het feit dat een mens maar op één plaats tegelijk kan zijn en tot mijn ongenoegen bleek ik daarop geen uitzondering.
In “de stad” kwam ik op een kleine middelbare school terecht met een stel unieke leraren en decanen die het gedoogbeleid al veel eerder hadden uitgevonden dan de regering, zodat ik al mijn gemiste uren kon besteden aan mijn persoonlijke ontwikkeling die me veel interessanter voorkwam dan mijn schoolwerk. De schoolband, de goede doelendag, het brugklaskamp, de muziekavonden, open dagen en sportdagen: ik was er altijd maar nooit waar ik zou moeten zijn volgens de onderwijsinspectie.
Na zes jaar bivakkeren in het muzieklokaal en de gymzaal kreeg ik een stempel en een handtekening en ik mocht de wijde wereld in: een half jaar vrijwilligerswerk in Portugal om even “uit het systeem” te zijn en daarna besloot ik tot mijn eigen verbazing dat geneeskunde de enige studie was die mij boeiend genoeg leek om er werk van te maken. Na drie jaar bikkelen in Leuven was mijn bachelor binnen, en ik ging naar Spanje voor mijn eerste master.
Daar vond ik mezelf na een half jaar ineens terug als straatmuzikant in Cádiz, waar ik mijn dagen doorbracht in een bont gezelschap van muzikanten, daklozen (werkloos was daar sowieso bijna iedereen), artiesten en illegalen uit alle windstreken. Een onsamenhangend geheel als bron van bizarre, ontroerende, grappige en leerzame verhalen, met als belangrijkste conclusie: “dat zwart en wit alleen maar te zien zijn als flinterdunne lijntjes rond een groot grijs vlak in een kunstwerk dat “mens”, “leven” of “oordeel” zou kunnen heten.”
Want gezien vanuit alles waarmee ik zoveel geluk heb gehad; mijn huis, mijn straat, mijn school, mijn dorp en mijn land, is het te gemakkelijk om zomaar naar de rest van de wereld te kijken en er iets van te vinden. Te gemakkelijk om naar mezelf te kijken met mijn eigen ideeën als referentie. Wij van w.c.-eend adviseren w.c.-eend... Maar wat is er verder eigenlijk nog allemaal?
Ik ben Nelleke Reckers en voor mijn Project Imagine all the people vertrek ik deze lente om in 2,5 jaar vrijwilligerswerk te gaan doen in Zuid-Amerika, Azië en Afrika.
Af en toe zal ik een stukje schrijven om anderen op een leuke manier iets te vertellen over mensen, plaatsen en situaties die ze normaal misschien niet tegenkomen. Ik denk dat we onszelf en anderen zo beter kunnen zien als deel van de wereld waar we allemaal bij horen en ik hoop dat ik mensen zo kan inspireren om op hun manier iets aan die wereld bij te dragen.
Daarvoor hoef je heus niet naar een ver land: de grootste verschillen worden thuis gemaakt, in de straat, in het dorp of in de stad, bij een vereniging of op school. In Son of Eindhoven, in Nederland of waar ook ter wereld. De verschillen zijn groter en kleiner dan je denkt.
Ik wil dus proberen om daar én hier een verschil te maken zoals anderen dat ook zomaar voor mij hebben gedaan. Dankjewel :) , en voor wie meer wil weten of mee wil doen: kijk op projectimagine.nl, klik op “blog” voor nieuws en verhalen of vind Project Imagine all the people op facebook met een like-knop voor volgers en supporters!
(Voor verslagen van mijn verblijf in Cádiz hier op waarbenjij (2009-2010): klik op "Nelly's Project Imagine all the people" in de balk bovenaan en kies "een jaartje Cadiz".)
Als het halve huis onbegaanbaar was omdat we hutten hadden gebouwd, als we de tuinslang in de zandbak hadden geleegd omdat ons kasteel ook een gracht moest hebben, en als we tot vervelens toe wéér een spookhuis maakten met mijn broer in de douchebak achter het gordijn en een knipperende bureaulamp die ik dan moest bedienen terwijl Carmina Burana van onder de wastafel krakend door de overbelaste luidsprekers van de cassetterecorder klonk. Mijn opvoeding.
Ons huis stond in een straat waar mensen elkaar de sleutel gaven voor als er ooit geen touwtje uit de deur hing. En we hadden “de berg”: een grasveld met een hellinkje waar je met een beetje goede wil een heuveltje in kon zien. Daar werden in de winter sneeuwpoppen gemaakt, in de herfst verzamelden we er met kruiwagens alle bladeren uit de buurt op een grote hoop om in te springen, en er werd altijd gevoetbald.
Mijn wereld werd in de jaren daarna langzaam vergroot tot “het dorp”: ik heb het grootste deel van het verenigingsleven dat Son en Breugel een twaalfjarige te bieden had, wel gehad. Van de handbalclub, “technica 10” en blokfluitles tot de tennisles en het kinderkoor; hockey, taekwondo en vioolles… Een lijst beperkt door het feit dat een mens maar op één plaats tegelijk kan zijn en tot mijn ongenoegen bleek ik daarop geen uitzondering.
In “de stad” kwam ik op een kleine middelbare school terecht met een stel unieke leraren en decanen die het gedoogbeleid al veel eerder hadden uitgevonden dan de regering, zodat ik al mijn gemiste uren kon besteden aan mijn persoonlijke ontwikkeling die me veel interessanter voorkwam dan mijn schoolwerk. De schoolband, de goede doelendag, het brugklaskamp, de muziekavonden, open dagen en sportdagen: ik was er altijd maar nooit waar ik zou moeten zijn volgens de onderwijsinspectie.
Na zes jaar bivakkeren in het muzieklokaal en de gymzaal kreeg ik een stempel en een handtekening en ik mocht de wijde wereld in: een half jaar vrijwilligerswerk in Portugal om even “uit het systeem” te zijn en daarna besloot ik tot mijn eigen verbazing dat geneeskunde de enige studie was die mij boeiend genoeg leek om er werk van te maken. Na drie jaar bikkelen in Leuven was mijn bachelor binnen, en ik ging naar Spanje voor mijn eerste master.
Daar vond ik mezelf na een half jaar ineens terug als straatmuzikant in Cádiz, waar ik mijn dagen doorbracht in een bont gezelschap van muzikanten, daklozen (werkloos was daar sowieso bijna iedereen), artiesten en illegalen uit alle windstreken. Een onsamenhangend geheel als bron van bizarre, ontroerende, grappige en leerzame verhalen, met als belangrijkste conclusie: “dat zwart en wit alleen maar te zien zijn als flinterdunne lijntjes rond een groot grijs vlak in een kunstwerk dat “mens”, “leven” of “oordeel” zou kunnen heten.”
Want gezien vanuit alles waarmee ik zoveel geluk heb gehad; mijn huis, mijn straat, mijn school, mijn dorp en mijn land, is het te gemakkelijk om zomaar naar de rest van de wereld te kijken en er iets van te vinden. Te gemakkelijk om naar mezelf te kijken met mijn eigen ideeën als referentie. Wij van w.c.-eend adviseren w.c.-eend... Maar wat is er verder eigenlijk nog allemaal?
Ik ben Nelleke Reckers en voor mijn Project Imagine all the people vertrek ik deze lente om in 2,5 jaar vrijwilligerswerk te gaan doen in Zuid-Amerika, Azië en Afrika.
Af en toe zal ik een stukje schrijven om anderen op een leuke manier iets te vertellen over mensen, plaatsen en situaties die ze normaal misschien niet tegenkomen. Ik denk dat we onszelf en anderen zo beter kunnen zien als deel van de wereld waar we allemaal bij horen en ik hoop dat ik mensen zo kan inspireren om op hun manier iets aan die wereld bij te dragen.
Daarvoor hoef je heus niet naar een ver land: de grootste verschillen worden thuis gemaakt, in de straat, in het dorp of in de stad, bij een vereniging of op school. In Son of Eindhoven, in Nederland of waar ook ter wereld. De verschillen zijn groter en kleiner dan je denkt.
Ik wil dus proberen om daar én hier een verschil te maken zoals anderen dat ook zomaar voor mij hebben gedaan. Dankjewel :) , en voor wie meer wil weten of mee wil doen: kijk op projectimagine.nl, klik op “blog” voor nieuws en verhalen of vind Project Imagine all the people op facebook met een like-knop voor volgers en supporters!
(Voor verslagen van mijn verblijf in Cádiz hier op waarbenjij (2009-2010): klik op "Nelly's Project Imagine all the people" in de balk bovenaan en kies "een jaartje Cadiz".)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
