Kerst afterparty met de Zusters vd Goede Herder
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
31 December 2013 | Ecuador, Quito
Ik weet niet of de directrice van CENIT, hoofzuster Ofelia, wel wist dat ik overtuigd atheïst ben; ze stuurde me in ieder geval een uitnodiging om met de andere zusters uit de provincie nóg maar eens kerst te vieren. Op vierde kerstdag, ¨als vertegenwoordiger van de buitenlandse vrijwilligers.¨ Ik stuurde als antwoord dat me dat erg leuk leek, als het niet uitmaakte dat ik niet gelovig ben. Ik bedoel... ik heb in deze drie maanden dan wel meer diensten bijgewoond dan in de afgelopen tien jaar bij elkaar, maar dat wil niet zeggen dat ik nou de aangewezen persoon ben om mijn inzichten over bijbelteksten en andere geloofs-gerelateerde dingen te delen. Dat was geen probleem: het was juist speciaal een gelegenheid om samen met de ¨laicos¨ kerst te vieren. Google translate leerde me dat dat ¨niet religieuzen¨ zijn. Ok, zaterdagochtend om negen uur, I´ll be there.
Ik weet niet waarom ik dacht dat de zusters anders dan alle andere Ecuadorianen wél op tijd zouden zijn; om vijf voor negen stond ik in een nog helemaal lege zaal met stoelen in de comunidad van het huis / klooster (?) waar ze woonden. Maar na een kwartiertje begonnen de nonnen één voor één de ruimte binnen te druppelen, en ik werd net als iedereen door iedereen welkom geheten met veel warme handdrukken, omhelzingen en (uiteraard) ontelbare zegeningen. Eén van hen vroeg me vrijwel meteen: ¨Do you speak English?¨ waarna ze met gepaste trots haar praktische kennis van de Engelse taal met me deelde in een kort gesprek. ¨You speak English very well,¨ complimenteerde ze me tenslotte voordat ze me nog eens de hand schudde en een plaatsje zocht. Dankjewel. Soms zijn het net mensen ;).
Ik kende alleen zuster Ofelia, Liliana en Maria Fernanda, die samen de gemiddelde leeftijd van de nonnen aanzienlijk omlaag brachten. En ik zat naast Ruth, al 23 jaar deel van de directie van CENIT, die me uitlegde dat ¨laico¨ enkel ¨niet religieus¨ betekent in de zin dat je geen non of priester bent. Er zijn dus ook katholieke niet-religeuzen hier (?) :D. Ecuador en logica… Bovendien noem je je hier alleen ¨religiosa¨ als je je leven helemaal in het teken stelt van het geloof (nonnen, monniken, priesters) Ah! Ik vroeg me meteen af hoe Ofelia dan mijn opmerking had geinterpreteerd dat ik ¨no religiosa¨ was. Ik bedoel… obviously! (?) :P
Toen iedereen wel uitgehandenschud en omhelsd was, kon de mis beginnen. De priester was een soort stand-up comedian, ik kende toch zeker de helft van de liedjes (een twaalf dagen lang kerstprogramma met de kinderen heeft zo zijn voordelen), en er was een gitaar… Al heeft de ervaring me geleerd dat dat allesbehalve een garantie is voor muzikaal succes. Zo ook deze keer, maar het mocht de pret niet drukken, iedereen deed mee.
Halverwege kregen we een briefje met een tekst die we in tweetallen moesten bespreken. Gelukkig (of dankzij hulp van hogerhand? :P) stond op mijn briefje dat de kerk bovenal naar buiten moest treden, de straat op moest gaan om haar overtuigingen in praktijk te brengen en zich niet in een cocon af moest sluiten van de rest van de wereld. Ik zeg: helemaal mee eens! En dat vond mijn zuster-teamgenoot ook.
Maar uiteindelijk botsten mijn ideeën toch even fundamenteel met die van de man achter het altaar: de preek ging uitgerekend over de drie dingen die je tot een goede ¨catolico¨ maakten. Ik dacht zoiets als: ¨liefde, hoop en vertrouwen.¨ Hij dacht ¨de bijbel, de traditie en de grootsheid van de kerk.¨ Ach ja, zolang als dat je ertoe zet om met je liefde, hoop en vertrouwen de straat op te gaan, kan ik me daar best in vinden :). Water bij de wijn, het is tenslotte kerstmis (geweest).
Na de mis was het tijd voor meer sociale dingen: we kregen per groep een deel van het kerstverhaal dat we moesten spelen, inclusief een grote zak met verkleedkleren, wat samen met de creativiteit en interpretaties van de zusters (en niet-zusters) tot hilarische taferelen leidde. ¨Moeder, moeder, Maria is zwanger!¨ -¨Maar Jozef, jullie zijn nog niet getrouwd! Hoe kan dat nou?¨ ¨Hee, kijk mij niet aan, dat ik weet ik ook niet… maar it wasn´t me!¨
Wij hadden het laatste deel van het verhaal met de koningen bij de stal en iemand kende een lied dat daarbij hoorde, maar uiteraard zette ze dat op een willekeurig moment en op een willekeurige toon in (het principe van een intro is hier praktisch onbekend en daardoor is het me nu veel duidelijker wat het nut ervan is!), en tegen de tijd dat ik de toon op de gitaar gevonden had, was het lied al afgelopen. Tot zover mijn bijdrage aan het kerstverhaal :).
We wisselden kadootjes uit met onze ¨amigo secreto¨, we dansten ¨mi burrito¨ (mijn ezel, zie ook het filmpje), en toen was het etenstijd: compleet met een geroosterd varken, mais en tortillas en salade met avocado´s. En pilsener uit blik :). Ik kon een glimlach niet onderdrukken bij het aanzicht van al die dames van respectabele leeftijd in habijt, met een groot bord met geroosterd varken op schoot en een blik bier in hun hand. God is goed… vrolijk kerstfeest :).
Na een interessant gesprek over drugs en de Wallen, mango´s en avocado´s, abortus en euthanasie en na een uur het keukteam versterkt (?) te hebben als bordenwasser, was het tijd om te dansen. Het is hier trouwens altijd tijd om te dansen: ook aan het eind van het kerstfeest met familie wordt er in de huiskamer gedanst. Ideetje voor thuis? Ik stem voor!
Over thuis gesproken… hoe wordt er gedanst in Nederland? Oef! Ik doe mijn beste versie voor van wat voor een Hollandse klompendans door moet gaan, maar het lijkt nog wel het meest op een soort Russische volksdans. De nonnen doen het met veel plezier samen na en maken er dan een eigen versie van, voordat we toch maar weer overgaan op Ecuadorian style.
Na een uurtje dansen zeg ik de zusters gedag, die inmiddels een deel van hun habijt hebben uitgedaan en in een wit t-shirt op de bank zitten uit te puffen. Ik bedank speciaal zuster Ofelia voor de gastvrijheid: ¨ik heb me prima vermaakt,¨ zeg ik, en ik meen het. Een omhelzing en een zegening. En terwijl de zusters nog even doordansen, stap ik met een glimlach de deur uit. Liefde, hoop en vertrouwen. No doubt… I´m a believer!
*Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.*
*Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: http://tinkywong.webnode.nl of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!*
Ik weet niet waarom ik dacht dat de zusters anders dan alle andere Ecuadorianen wél op tijd zouden zijn; om vijf voor negen stond ik in een nog helemaal lege zaal met stoelen in de comunidad van het huis / klooster (?) waar ze woonden. Maar na een kwartiertje begonnen de nonnen één voor één de ruimte binnen te druppelen, en ik werd net als iedereen door iedereen welkom geheten met veel warme handdrukken, omhelzingen en (uiteraard) ontelbare zegeningen. Eén van hen vroeg me vrijwel meteen: ¨Do you speak English?¨ waarna ze met gepaste trots haar praktische kennis van de Engelse taal met me deelde in een kort gesprek. ¨You speak English very well,¨ complimenteerde ze me tenslotte voordat ze me nog eens de hand schudde en een plaatsje zocht. Dankjewel. Soms zijn het net mensen ;).
Ik kende alleen zuster Ofelia, Liliana en Maria Fernanda, die samen de gemiddelde leeftijd van de nonnen aanzienlijk omlaag brachten. En ik zat naast Ruth, al 23 jaar deel van de directie van CENIT, die me uitlegde dat ¨laico¨ enkel ¨niet religieus¨ betekent in de zin dat je geen non of priester bent. Er zijn dus ook katholieke niet-religeuzen hier (?) :D. Ecuador en logica… Bovendien noem je je hier alleen ¨religiosa¨ als je je leven helemaal in het teken stelt van het geloof (nonnen, monniken, priesters) Ah! Ik vroeg me meteen af hoe Ofelia dan mijn opmerking had geinterpreteerd dat ik ¨no religiosa¨ was. Ik bedoel… obviously! (?) :P
Toen iedereen wel uitgehandenschud en omhelsd was, kon de mis beginnen. De priester was een soort stand-up comedian, ik kende toch zeker de helft van de liedjes (een twaalf dagen lang kerstprogramma met de kinderen heeft zo zijn voordelen), en er was een gitaar… Al heeft de ervaring me geleerd dat dat allesbehalve een garantie is voor muzikaal succes. Zo ook deze keer, maar het mocht de pret niet drukken, iedereen deed mee.
Halverwege kregen we een briefje met een tekst die we in tweetallen moesten bespreken. Gelukkig (of dankzij hulp van hogerhand? :P) stond op mijn briefje dat de kerk bovenal naar buiten moest treden, de straat op moest gaan om haar overtuigingen in praktijk te brengen en zich niet in een cocon af moest sluiten van de rest van de wereld. Ik zeg: helemaal mee eens! En dat vond mijn zuster-teamgenoot ook.
Maar uiteindelijk botsten mijn ideeën toch even fundamenteel met die van de man achter het altaar: de preek ging uitgerekend over de drie dingen die je tot een goede ¨catolico¨ maakten. Ik dacht zoiets als: ¨liefde, hoop en vertrouwen.¨ Hij dacht ¨de bijbel, de traditie en de grootsheid van de kerk.¨ Ach ja, zolang als dat je ertoe zet om met je liefde, hoop en vertrouwen de straat op te gaan, kan ik me daar best in vinden :). Water bij de wijn, het is tenslotte kerstmis (geweest).
Na de mis was het tijd voor meer sociale dingen: we kregen per groep een deel van het kerstverhaal dat we moesten spelen, inclusief een grote zak met verkleedkleren, wat samen met de creativiteit en interpretaties van de zusters (en niet-zusters) tot hilarische taferelen leidde. ¨Moeder, moeder, Maria is zwanger!¨ -¨Maar Jozef, jullie zijn nog niet getrouwd! Hoe kan dat nou?¨ ¨Hee, kijk mij niet aan, dat ik weet ik ook niet… maar it wasn´t me!¨
Wij hadden het laatste deel van het verhaal met de koningen bij de stal en iemand kende een lied dat daarbij hoorde, maar uiteraard zette ze dat op een willekeurig moment en op een willekeurige toon in (het principe van een intro is hier praktisch onbekend en daardoor is het me nu veel duidelijker wat het nut ervan is!), en tegen de tijd dat ik de toon op de gitaar gevonden had, was het lied al afgelopen. Tot zover mijn bijdrage aan het kerstverhaal :).
We wisselden kadootjes uit met onze ¨amigo secreto¨, we dansten ¨mi burrito¨ (mijn ezel, zie ook het filmpje), en toen was het etenstijd: compleet met een geroosterd varken, mais en tortillas en salade met avocado´s. En pilsener uit blik :). Ik kon een glimlach niet onderdrukken bij het aanzicht van al die dames van respectabele leeftijd in habijt, met een groot bord met geroosterd varken op schoot en een blik bier in hun hand. God is goed… vrolijk kerstfeest :).
Na een interessant gesprek over drugs en de Wallen, mango´s en avocado´s, abortus en euthanasie en na een uur het keukteam versterkt (?) te hebben als bordenwasser, was het tijd om te dansen. Het is hier trouwens altijd tijd om te dansen: ook aan het eind van het kerstfeest met familie wordt er in de huiskamer gedanst. Ideetje voor thuis? Ik stem voor!
Over thuis gesproken… hoe wordt er gedanst in Nederland? Oef! Ik doe mijn beste versie voor van wat voor een Hollandse klompendans door moet gaan, maar het lijkt nog wel het meest op een soort Russische volksdans. De nonnen doen het met veel plezier samen na en maken er dan een eigen versie van, voordat we toch maar weer overgaan op Ecuadorian style.
Na een uurtje dansen zeg ik de zusters gedag, die inmiddels een deel van hun habijt hebben uitgedaan en in een wit t-shirt op de bank zitten uit te puffen. Ik bedank speciaal zuster Ofelia voor de gastvrijheid: ¨ik heb me prima vermaakt,¨ zeg ik, en ik meen het. Een omhelzing en een zegening. En terwijl de zusters nog even doordansen, stap ik met een glimlach de deur uit. Liefde, hoop en vertrouwen. No doubt… I´m a believer!
*Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.*
*Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: http://tinkywong.webnode.nl of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!*
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
