Geweren, ontvoering & buiktyfus: welkom in Ecuador

Sommige verhalen zet je nog even niet op internet als je ergens net bent, omdat je weet dat je familie en vrienden geen oog meer dicht doen als ze alles weten. Maar aangezien er zo veel vragen zijn over de veiligheid in Quito en omdat het een van de dingen is waar we zelf nauwelijks bij stilstaan, even een flashback van mijn eerste dagen in Ecuador.

“Toen zetten ze een pistool op mijn hoofd. In mijn eigen huis! Nee, Quito is niet de ideale woonplaats.” Ik knik, het is niet de eerste keer dat ik dat hoor. Dan grinnikt de Ecuadoraanse op de vliegtuigstoel naast me. “Een vriendin van me is net als ik naar Duitsland verhuisd en toen ze laatst terugkwam van haar vakantie hier, was haar hele huis leeggeroofd! Haha, dat zou je juist in Quito verwachten!” Ik glimlach vermoeid. In Quito zou je dat verwachten. Met of zonder pistool op je hoofd. Ja. Dan raken de wielen van onze Boeing de grond en kraakt de stewardess “Bienvenidos a Ecuador” door de luidspreker.

Voor we het vliegtuig uit gaan, drukt de vrouw me nog op het hart om alleen geregistreerde taxi´s te nemen, zoals ook mijn Franse buurvrouw met twee jaar Quito-ervaring doet: “Naast de chauffeur zitten is het beste. Als je toch achterin gaat zitten, doe dan de deuren op slot. Een meisje dat bij ons zou komen werken zat achterin de taxi vanaf het vliegveld toen twee mannen de deuren openmaakten en haar beroofden van alles wat ze bij zich had. Gewoon om acht uur ´s ochtends. Ze kreeg een klap op haar hoofd en toen ze weer bijkwam, lag ze ergens in een park met haar broek op haar enkels. Na medisch onderzoek bleek dat er verder niets was gebeurd, gelukkig.”

“Ik voelde me wel schuldig,” vervolgt Yasmina, “Ik zou haar eigenlijk gaan ophalen van het vliegveld, maar ik lag met buiktyfus in bed.” Buiktyfus? “Was je dan niet ingeënt?” Ze knikt en haalt haar schouders op. “Jawel, maar de werkzame periode liep al op zijn eind, zo bleek later, en ik had dus precies op het foute moment iets verkeerds gegeten.” Vervolgens wijst ze me waar je in onze straat “goed kunt eten en meestal niet ziek wordt.” Altijd handig.

Ze heeft me aangeboden om samen naar het centrum te wandelen, en dat is een uitnodiging die ik graag aanneem. Want als je alle verhalen over veiligheid in Quito moet geloven, word je vanzelf schizofreen: alles tussen “je kunt onbezorgd met je iPod en Rolex in het donker door smalle steegjes lopen” en “Als je naar buiten gaat, ben je dood!” zou waar kunnen zijn. Dan is het handig als je een rondje kunt maken met iemand die er al even rondloopt. Ik rits mijn telefoon in mijn kussen, stop vijf dollar in mijn broekzak en laat verder alles thuis. Niets te verliezen? Daar gaan we.

Overal zien we drommen politiemannen. Yasmina ziet me kijken en zegt: “Indrukwekkend, toch? Maar verwacht er niets van.” Ze knikt naar een groep mannen die met reflecterende hesjes rond hun motoren staan. “Op een dag werd een huisgenoot beroofd met een bekende truc: een man op straat vroeg hem naar een adres, maar op zijn briefje zat scopolamine. Als je dat inademt, verlies je je wil, maar niet je bewustzijn. Ze lieten hem zijn laptop en creditcard halen, en gingen naar een geldautomaat om vijfhonderd dollar te pinnen. Toen hij aangifte deed, zei de politie: “Ja, dat is niet slim hè?” En daar kon hij het mee doen.”

We komen regelmatig langs een lantaarnpaal, bushokje of elekticiteitskastje waar een A4’tje aan hangt met een foto van iemand die “kwijt” is. Ze knikt naar een papier een jongeman erop. “Er verdwijnen hier zomaar mensen. Die zijn dan meestal wel van hier, geen buitenlanders, want dat trekt veel meer aandacht. Als de familie geen geld heeft voor een onderzoek en er geen internationale druk is, wordt er meestal niet veel moeite gedaan om te achterhalen wat er is gebeurd, en worden ze praktisch nooit meer gevonden. Waarschijnlijk heeft een deel van die verdwijningen met orgaanhandel te maken, maar meestal blijft het wat en waarom één groot raadsel.”

Ik knik en wandel zwijgend verder. In mijn hoofd hoor ik de stewardess weer: “Bienvenidos a Ecuador”. Waar ben ik in hemelsnaam beland?

>> ....................... >> ....................... >> ........................... >> ........................... >> ........................... >>

* Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! *

* Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 ) *