We can be heroes, Adopt a Dream (deel 2)
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
19 Juni 2015 | Ecuador, Quito
Wil je weten hoe we een avondje uit in Gringolandia overleefden, hoe Ruth de Beschermster van de Kinderdromen (al 23 jaar) de vraag "waarom?" beantwoordde en waarom de strijd van CENIT nog generaties zal duren? Check dan ook even deel 1!
14.00u: BIJ MARIBEL THUIS
Waar wonen de families van de markt met zovelen en met zo weinig geld? Meestal is het een huis met drie tot vijf kamers, één kamer per gezin, zelden groter dan twaalf tot zestien vierkante meter. Inderdaad, daar passen maar twee bedden in. Combineer dat gegeven met het gemiddeld aantal gezinsleden en je kunt niet om de praktische oplossing heen: in één bed passen drie tot vier mensen in de lengte en één of twee in de breedte.
Omdat er vaak geen keuken is, heeft elke kamer een tafeltje met twee gaspitten. Bij gebrek aan een gootsteen wordt de afwas in de badkamer gedaan, die met alle familieleden en met de andere families in huis wordt gedeeld. De huur voor dit alles is zo'n veertig euro. Als je geluk hebt, is er een raam. Het zijn huizen in de slechtste wijken van de stad en er zijn zelden solide deuren of ramen. Hoewel er niet veel te halen is, liggen inbrekers, vaak drugsverslaafden, altijd op de loer. Laatst waren we bij een gezin waar was ingebroken nadat er een gat in de muur was ontstaan door een gasinstallatie die ontploft was. Gelukkig waren ze toen niet thuis.
Het ontvangst is altijd even hartelijk: soms krijgen we koffie of iets te eten, en de familieleden worden opgetrommeld om zich voor te stellen. Bovendien vinden de kinderen het leuk om hun thuis en plaats in bed aan ons te laten zien. Maar het voelt altijd erg dubbel, dat oncomfortabele gevoel dat de verschillen misschien toch net zo groot zijn als wat ons als mensen verbindt. Hoe kan ik ooit echt begrijpen hoe ze elke dag hun leven leven? Een delicaat evenwicht, maar gelukkig helpen de mensen van de markt ons daarmee door hun manier van doen: het kan hen blijkbaar niets schelen wie of wat we zijn, in hun huis zijn we welkom.
We bedanken ze voor hun gastvrijheid en we nemen een taxi naar CENIT. “Ik ben blij dat ik de familie heb kunnen ontmoeten en bij hen thuis mocht komen,” zegt Thomas. Hij filmt het uitzicht vanuit de auto en zegt: “Laten we een interview met Monica doen als we terug zijn.”
13:30u: GLADYS
“Oh, oh, is het al half twee?” zegt Gladys verschrikt. “Oeoeoei, ik moet me nog omkleden!” Ze heeft haar gymoutfit nog aan: een roze joggingpak en een CENIT-pet op haar hoofd, maar “zo wil ik niet in de video, hoor!” Vijf minuten later is ze weer helemaal vrijwilligerscoördinatrice in mantelpak. Thomas is geamuseerd door haar transformatie en probeert haar gerust te stellen voor ze beginnen (“Aaai, wat een zenuwen! Nelly, kom je niet naast me zitten?”). Als ze een beetje uitgestuitert is, vertelt ze over het Adopt-a-Dream project: hoe het werd opgezet door ex-vrijwilligers, waar het geld van de padrinos naartoe gaat en hoe het sponsorproces verloopt. Ze is zo zenuwachtig dat ze foute bedragen noemt, waardoor het hele interview onbruikbaar wordt. “Als we dat vertalen als de correcte bedragen, lijkt het of we het zelf hebben opgehoogd,” zegt Thomas.
Maar gelukkig heeft ze toch een belangrijke bijdrage aan het geheel: ze doet samen met Thomas de “juntos podemos” (“together we can”) voor de camera. En dat is toch waar het uiteindelijk om draait. Juntos podemos. Of dat nou twintig, dertig of veertig dollar kost.
“Zijn we klaar?” vraagt Gladys hoopvol. Ja, we zijn klaar. Thomas verzamelt zijn spullen en al snel hebben we Mónica gevonden. Op naar de markt om de familie van Maribel te ontmoeten en naar hun huis te gaan.
13:00u: THOMAS
“Wanneer ben je met je videoproject begonnen?” vraag ik tijdens de lunch. “Oh, het was niet echt een plan…” zegt Thomas, “maar toen ik journalistiek studeerde, zag ik dat er zoveel negatief nieuws is en zo weinig tegengeluid, dat ik video´s wilde maken over mensen die een verschil maken.” Hij laat een beetje onwennig een handvol popcorn in zijn soep vallen, naar Ecuadoraans gebruik. “Die video´s zijn een manier om mensen met elkaar in contact te brengen: ik wil inspireren, laten zien wat we samen kunnen bereiken en daar ook actief aan bijdragen.” Hij is in middels in Zuid-Afrika, Uganda, Zimbabwe, India, Nepal en Israel geweest. (Kijken? https://www.youtube.com/watch?v=WvXUeHOaQic en https://www.youtube.com/watch?v=CZv8h186RHQ )
En nu is hij hier om CENIT´s verhaal te vertellen en een droom te adopteren. Zijn project is even indrukwekkend als de bescheidenheid waarmee hij erover praat. “Oké, nog tien minuten voor we met Gladys gaan praten! Ready?” Hij werkt snel het laatste restje rijst naar binnen en knikt. Here we go!
10.00u: MARKT CAMAL
Met een “rondje markt” ben je in Camal snel een uur zoet. We lopen langs de sector met aardappelen, eten en tweedehands kleren, de groetensectie en bonenpellers, en we wandelen over het platform waar Thomas zijn camera moet wegstoppen om de stelende verslaafden en bendeleden niet in de verleiding te brengen, naar de vlees- en visafdeling waar we de moeder van Maribel ontmoeten.
Dan neemt Mónica ons mee naar het lokaal van Rescate, ons programma voor drie- tot vijfjarigen. Maribel is er niet, maar haar kleine broertje zigzagt met een pluche knuffelmonster door het klaslokaal. Om de zoveel tijd stopt hij om het te knuffelen, om erop te klimmen of ertegen te brabbelen voor hij weer verdergaat. Thomas staat er breed glimlachend bij. “Nelly, kunnen we niet aan hem vragen wat zijn droom is?” vraagt hij. Ik twijfel even, maar dan schud ik mijn hoofd: “Nee joh, hij is twee, die zal je niet veel vertellen. Bovendien… kijk ´m eens! Dat zegt je meer over zijn dromen dan hij ooit zal kunnen zeggen!” De peuter hobbelt weer verder met het knuffelbeest achter zich aan. Wat een mooie droom is dat, misschien adopteer hem zelf wel, denk ik.
Thomas blijft een uurtje in het klaslokaal met “lezende”, puzzelende en spelende drie- tot vijfjarigen en ik ga even wat brandjes blussen op de basis. “Veel plezier, ik zie je bij de lunch weer!” Ik neem me voor hem dan meer over zijn project te vragen.
9.00u: ZUSTER OFELIA
“Oooh, slechte timing, Nelly! Ik heb een beetje griep. Maakt dat niet uit voor de video?” zegt zuster Ofelia en ze kruipt demonstratief nog een beetje verder in haar kraag. Ik kan een lach niet onderdrukken. “Ach, als hij op maandag met mij een interview wilde doen…” Blijkbaar herinnert Ofelia zich ook in welke toestand ik toen verkeerde (zie ook “Re-validatie voor vrijwilligers: film maken, rehydrateren en naar huis”), want ze lacht ook en gaat ons zonder verder te protesteren voor naar haar kantoor.
“Wat betekenen de vrijwilligers voor u?” vraagt Thomas als de camera is geïnstalleerd. “Oooh, dat kan ik niet in woorden uitdrukken. Het is geweldig om te zien hoe ze hun tijd, energie en ervaring delen met de mensen die het het meest nodig hebben. Voor ons is dat een roeping, maar ik zie dat de vrijwilligers en werknemers hier evengoed gedreven worden door iets wat van binnen uit komt. Ik geloof dat dat God is, zij noemen dat vaak liefde, menselijkheid of kharma. Voor mij is dat hetzelfde. Ja, ik ben ze erg dankbaar. Zoals ik ook jou dankbaar ben voor de tijd en energie die je in deze video stopt!” Thomas vouwt zijn handen even als dank en schudt dan zijn hoofd. “Nou ja, voor mij is het gemakkelijk. Ik kom hier één of twee dagen, ik maak een video en ik ga weer verder. Maar jullie wijden hier jullie leven aan. Daar heb ik veel respect voor!” Op haar beurt vouwt de zuster haar handen en glimlacht. Juntos podemos. (Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=Xn7xOW7sIcc )
Ik knik maar. Ja, de mensen die elke dag met zoveel toewijding als Ruth, Gladys, Mónica, Jesús en zuster Ofelia hun werk doen, zijn Grote Helden volgens mij, die gelukkig altijd hulp van een Kleine Helden kunnen gebruiken: mensen die video’s maken om hun verhaal te vertellen, vrijwilligers die meewerken in hun projecten en mensen die hun droom voor de kind adopteren met een maandelijkse bijdrage. Tegenover Ruth´s kantoor hangt de uitspraak “Als we elkaar lief hebben en elkaar helpen, kunnen we samen wonderen verrichten.” Daar hoef je geen Grote Held voor te zijn. “We can be heroes, just for one day,” is genoeg: Kleine Helden die zich samen inzetten voor iets waar ze in geloven, maken ook een verschil.
“Thanks for making a difference together, because together we can,” sluit Thomas zoals altijd de opname af. Dan kijkt hij even recht in de camera en klapt hij in zijn handen: “Cut!”
(Ik kan de youtube video niet als bijlage bij het bericht doen :(, maar kijk voor dit prachtige filmpje met een indruk van de markt en het werk hier naar: https://www.youtube.com/watch?v=DsbWPzD2miY )
>> ....................... >> ....................... >> ........................... >> ........................... >> ........................... >>
~ Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! ~
~ Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086) ~
14.00u: BIJ MARIBEL THUIS
Waar wonen de families van de markt met zovelen en met zo weinig geld? Meestal is het een huis met drie tot vijf kamers, één kamer per gezin, zelden groter dan twaalf tot zestien vierkante meter. Inderdaad, daar passen maar twee bedden in. Combineer dat gegeven met het gemiddeld aantal gezinsleden en je kunt niet om de praktische oplossing heen: in één bed passen drie tot vier mensen in de lengte en één of twee in de breedte.
Omdat er vaak geen keuken is, heeft elke kamer een tafeltje met twee gaspitten. Bij gebrek aan een gootsteen wordt de afwas in de badkamer gedaan, die met alle familieleden en met de andere families in huis wordt gedeeld. De huur voor dit alles is zo'n veertig euro. Als je geluk hebt, is er een raam. Het zijn huizen in de slechtste wijken van de stad en er zijn zelden solide deuren of ramen. Hoewel er niet veel te halen is, liggen inbrekers, vaak drugsverslaafden, altijd op de loer. Laatst waren we bij een gezin waar was ingebroken nadat er een gat in de muur was ontstaan door een gasinstallatie die ontploft was. Gelukkig waren ze toen niet thuis.
Het ontvangst is altijd even hartelijk: soms krijgen we koffie of iets te eten, en de familieleden worden opgetrommeld om zich voor te stellen. Bovendien vinden de kinderen het leuk om hun thuis en plaats in bed aan ons te laten zien. Maar het voelt altijd erg dubbel, dat oncomfortabele gevoel dat de verschillen misschien toch net zo groot zijn als wat ons als mensen verbindt. Hoe kan ik ooit echt begrijpen hoe ze elke dag hun leven leven? Een delicaat evenwicht, maar gelukkig helpen de mensen van de markt ons daarmee door hun manier van doen: het kan hen blijkbaar niets schelen wie of wat we zijn, in hun huis zijn we welkom.
We bedanken ze voor hun gastvrijheid en we nemen een taxi naar CENIT. “Ik ben blij dat ik de familie heb kunnen ontmoeten en bij hen thuis mocht komen,” zegt Thomas. Hij filmt het uitzicht vanuit de auto en zegt: “Laten we een interview met Monica doen als we terug zijn.”
13:30u: GLADYS
“Oh, oh, is het al half twee?” zegt Gladys verschrikt. “Oeoeoei, ik moet me nog omkleden!” Ze heeft haar gymoutfit nog aan: een roze joggingpak en een CENIT-pet op haar hoofd, maar “zo wil ik niet in de video, hoor!” Vijf minuten later is ze weer helemaal vrijwilligerscoördinatrice in mantelpak. Thomas is geamuseerd door haar transformatie en probeert haar gerust te stellen voor ze beginnen (“Aaai, wat een zenuwen! Nelly, kom je niet naast me zitten?”). Als ze een beetje uitgestuitert is, vertelt ze over het Adopt-a-Dream project: hoe het werd opgezet door ex-vrijwilligers, waar het geld van de padrinos naartoe gaat en hoe het sponsorproces verloopt. Ze is zo zenuwachtig dat ze foute bedragen noemt, waardoor het hele interview onbruikbaar wordt. “Als we dat vertalen als de correcte bedragen, lijkt het of we het zelf hebben opgehoogd,” zegt Thomas.
Maar gelukkig heeft ze toch een belangrijke bijdrage aan het geheel: ze doet samen met Thomas de “juntos podemos” (“together we can”) voor de camera. En dat is toch waar het uiteindelijk om draait. Juntos podemos. Of dat nou twintig, dertig of veertig dollar kost.
“Zijn we klaar?” vraagt Gladys hoopvol. Ja, we zijn klaar. Thomas verzamelt zijn spullen en al snel hebben we Mónica gevonden. Op naar de markt om de familie van Maribel te ontmoeten en naar hun huis te gaan.
13:00u: THOMAS
“Wanneer ben je met je videoproject begonnen?” vraag ik tijdens de lunch. “Oh, het was niet echt een plan…” zegt Thomas, “maar toen ik journalistiek studeerde, zag ik dat er zoveel negatief nieuws is en zo weinig tegengeluid, dat ik video´s wilde maken over mensen die een verschil maken.” Hij laat een beetje onwennig een handvol popcorn in zijn soep vallen, naar Ecuadoraans gebruik. “Die video´s zijn een manier om mensen met elkaar in contact te brengen: ik wil inspireren, laten zien wat we samen kunnen bereiken en daar ook actief aan bijdragen.” Hij is in middels in Zuid-Afrika, Uganda, Zimbabwe, India, Nepal en Israel geweest. (Kijken? https://www.youtube.com/watch?v=WvXUeHOaQic en https://www.youtube.com/watch?v=CZv8h186RHQ )
En nu is hij hier om CENIT´s verhaal te vertellen en een droom te adopteren. Zijn project is even indrukwekkend als de bescheidenheid waarmee hij erover praat. “Oké, nog tien minuten voor we met Gladys gaan praten! Ready?” Hij werkt snel het laatste restje rijst naar binnen en knikt. Here we go!
10.00u: MARKT CAMAL
Met een “rondje markt” ben je in Camal snel een uur zoet. We lopen langs de sector met aardappelen, eten en tweedehands kleren, de groetensectie en bonenpellers, en we wandelen over het platform waar Thomas zijn camera moet wegstoppen om de stelende verslaafden en bendeleden niet in de verleiding te brengen, naar de vlees- en visafdeling waar we de moeder van Maribel ontmoeten.
Dan neemt Mónica ons mee naar het lokaal van Rescate, ons programma voor drie- tot vijfjarigen. Maribel is er niet, maar haar kleine broertje zigzagt met een pluche knuffelmonster door het klaslokaal. Om de zoveel tijd stopt hij om het te knuffelen, om erop te klimmen of ertegen te brabbelen voor hij weer verdergaat. Thomas staat er breed glimlachend bij. “Nelly, kunnen we niet aan hem vragen wat zijn droom is?” vraagt hij. Ik twijfel even, maar dan schud ik mijn hoofd: “Nee joh, hij is twee, die zal je niet veel vertellen. Bovendien… kijk ´m eens! Dat zegt je meer over zijn dromen dan hij ooit zal kunnen zeggen!” De peuter hobbelt weer verder met het knuffelbeest achter zich aan. Wat een mooie droom is dat, misschien adopteer hem zelf wel, denk ik.
Thomas blijft een uurtje in het klaslokaal met “lezende”, puzzelende en spelende drie- tot vijfjarigen en ik ga even wat brandjes blussen op de basis. “Veel plezier, ik zie je bij de lunch weer!” Ik neem me voor hem dan meer over zijn project te vragen.
9.00u: ZUSTER OFELIA
“Oooh, slechte timing, Nelly! Ik heb een beetje griep. Maakt dat niet uit voor de video?” zegt zuster Ofelia en ze kruipt demonstratief nog een beetje verder in haar kraag. Ik kan een lach niet onderdrukken. “Ach, als hij op maandag met mij een interview wilde doen…” Blijkbaar herinnert Ofelia zich ook in welke toestand ik toen verkeerde (zie ook “Re-validatie voor vrijwilligers: film maken, rehydrateren en naar huis”), want ze lacht ook en gaat ons zonder verder te protesteren voor naar haar kantoor.
“Wat betekenen de vrijwilligers voor u?” vraagt Thomas als de camera is geïnstalleerd. “Oooh, dat kan ik niet in woorden uitdrukken. Het is geweldig om te zien hoe ze hun tijd, energie en ervaring delen met de mensen die het het meest nodig hebben. Voor ons is dat een roeping, maar ik zie dat de vrijwilligers en werknemers hier evengoed gedreven worden door iets wat van binnen uit komt. Ik geloof dat dat God is, zij noemen dat vaak liefde, menselijkheid of kharma. Voor mij is dat hetzelfde. Ja, ik ben ze erg dankbaar. Zoals ik ook jou dankbaar ben voor de tijd en energie die je in deze video stopt!” Thomas vouwt zijn handen even als dank en schudt dan zijn hoofd. “Nou ja, voor mij is het gemakkelijk. Ik kom hier één of twee dagen, ik maak een video en ik ga weer verder. Maar jullie wijden hier jullie leven aan. Daar heb ik veel respect voor!” Op haar beurt vouwt de zuster haar handen en glimlacht. Juntos podemos. (Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=Xn7xOW7sIcc )
Ik knik maar. Ja, de mensen die elke dag met zoveel toewijding als Ruth, Gladys, Mónica, Jesús en zuster Ofelia hun werk doen, zijn Grote Helden volgens mij, die gelukkig altijd hulp van een Kleine Helden kunnen gebruiken: mensen die video’s maken om hun verhaal te vertellen, vrijwilligers die meewerken in hun projecten en mensen die hun droom voor de kind adopteren met een maandelijkse bijdrage. Tegenover Ruth´s kantoor hangt de uitspraak “Als we elkaar lief hebben en elkaar helpen, kunnen we samen wonderen verrichten.” Daar hoef je geen Grote Held voor te zijn. “We can be heroes, just for one day,” is genoeg: Kleine Helden die zich samen inzetten voor iets waar ze in geloven, maken ook een verschil.
“Thanks for making a difference together, because together we can,” sluit Thomas zoals altijd de opname af. Dan kijkt hij even recht in de camera en klapt hij in zijn handen: “Cut!”
(Ik kan de youtube video niet als bijlage bij het bericht doen :(, maar kijk voor dit prachtige filmpje met een indruk van de markt en het werk hier naar: https://www.youtube.com/watch?v=DsbWPzD2miY )
>> ....................... >> ....................... >> ........................... >> ........................... >> ........................... >>
~ Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! ~
~ Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086) ~
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
