Ik Hou Van Holland!
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
18 November 2015 | Ecuador, Quito
Ik snap wel dat iedereen denkt dat ik het thuis niet naar mijn zin heb: de afgelopen tien jaar was ik tenslotte vaker niet dan wel onder de Hollandse zon te vinden. Niet dat dat veel zegt met ons Nederlandse klimaat, maar ook als je mijn tijd onder de Hollandse regen meetelt, kom ik niet aan de helft van mijn dagen.
Ik geef toe: dat klinkt heel wat exotischer dan het is. Belgie (vijf jaar) is nu eenmaal ook "buitenland".
En als ik eens thuis ben met mijn voeten op de Hollandse bodem, net als ik zover ben dat ik het kan verdragen om langer dan tien minuten in de Mediamarkt te zijn, als ik me weer bewust ben van het bestaan van verkeersregels en ik niet meer verbaasd ben als de bus op de minuut nauwkeurig aan komt rijden, ben ik weer weg. Net als ik weer een beetje weet waar iedereen mee bezig is, als ik af en toe zin heb in bitterballen en mijn peperkoekverslaving het stadium "ernstig" heeft bereikt, als mijn Nederlands weer op het niveau is van voordat ik weg ging, begint het tassenpakken weer.
"Heb je er nu alweer genoeg van?" vragen mensen begrijpend, soms met iets van medelijden in hun blik. Want ja, Nederland is plat, Nederland is vol met mensen en gebouwen, en als het niet het zeewater is waarmee we overspoeld worden, dan zijn het wel de regeltjes en voorschriften waarin we verdrinken. Iedereen wordt zijn leven lang gepamperd en alles is overdreven goed georganiseerd. Voorspelbaar. Nederland is saai. Ze snappen wel dat ik weg wil. Als je iets van de vrijheid hebt geproefd die het reizen je geeft, wat heb je dan nog hier te zoeken?
Reizigers schreeuwen dat ook graag van de daken op facebook, op hun blogs en op verjaardagen. Weg, weg uit Nederland! Vrijheid, niet al dat geregel: go anywhere but here! Misschien is die groep reizigers wel mijn minst favoriete groep landgenoten. Want al dat geregel en georganiseer hier kan op het eerste gezicht misschien vooral een beperking van onze vrijheid lijken, juist wie de andere kant van de medaille in haar volle "glorie" heeft gezien, beste medereizigers, zou dat volgens mij graag tenminste een beetje willen nuanceren.
Daar waar veel minder regels zijn, is de vrijheid vaak juist erg beperkt. Want om zonder teveel voorgeschreven regels in vrijheid te leven, moeten we de verantwoordelijkheid kunnen dragen die daarbij hoort. En je hoeft het nieuws maar aan te zetten om te zien dat dat nou niet bepaald onze sterkste kant is. Wij willen doen wat we willen, maximale vrijheid voor onszelf als we de kans hebben. We begrijpen niet dat alle vrijheid die we meer nemen dan de optimale vrijheid, ten koste gaat van die van iemand anders, en dus die van onszelf, en dus die van ons allemaal. "In je eigen voet schieten," heet dat volgens mij.
Want ook zonder geschreven regels zijn er wetten: wetten van de moraliteit en de logica. Als ik steel of iemand vermoord, rechtvaardig ik daarmee dat anderen dat ook doen, tegen anderen of tegen mij. Daarmee beperk ik mijn eigen vrijheid en die van iedereen. Not quite bright.
Dat geldt ook voor minder "harde" wetten. Rijd niet door het rood en drink niet als je rijdt, als je niet wil dat je kind door zo iemand aangereden wordt. Licht de verzekering niet op en vraag niet zomaar een uitkering aan, als je niet wil dat de premies door dat soort gedrag elk jaar weer omhoog gaan. En het voorrecht om bij te kunnen dragen aan collectieve voorzieningen komt met de verantwoordelijkheid om dat ook te doen, ook als ik zelf misschien niet degene ben die direct het meest van die voorzieningen profiteert. Ongelijkheid, op wat voor gebied dan ook, is een beperking van de vrijheid van iedereen. Direct en indirect, door de problemen die het nu eenmaal met zich meebrengt. Ik heb bovendien al van de voorzieningen geprofiteerd als ik in de positie ben om aan die van anderen bij te dragen. Dat is geen hippie-sentiment of pure vrijgevigheid. Dat is verantwoordelijkheid, droge logica en vooral ook jezelf redden. Naar draagkracht.
Maar het lijkt erop dat we te egoistisch zijn om vrij te kunnen zijn zonder dat de wet ons dat voorschrijft. Vandaar de regeltjes dus. Eigen schuld. Oké, het controleren van de rubbers van de koelkast door de keuringsdienst heeft misschien niet direct iets te maken met optimale vrijheid, net zomin als het bestaan van een walvisprotocol (zie Pieter Derks) of de fictieve keuze waarmee je als internetgebruiker door de cookie-wet continue mee wordt geconfronteerd: "Ja" of "ja", doorgaan waar je mee bezig was?
Het is misschien niet nodig om de afstand in centimeters tot het beeldscherm voor elke groep kantoormedewerkers in de wet vast te leggen, maar je gaat de ARBO toch waarderen als je een 72-jarige drager op de markt met vijf kratten op zijn rug vooruit ziet strompelen. Verplicht pensioen afstaan is niet heel leuk, maar leuker dan na je zestigste ´s avonds de vuilnisbakken afgaan. Moet de politiek alleen wel even een regeltje invoeren (!) om ervoor te zorgen dat je pensioengeld niet vergokt wordt, maar dat terzijde. Omdat iedereen net als jij een APK-plicht heeft, heb je minder kans dat je nichtje onder een bus komt waarvan de remmen het begeven. En, dames en heren studenten met een iPhone en twintig lesuren per week: je moet je studiefinanciering terugbetalen omdat je dankzij die voorziening een diploma hebt waarmee je dat redelijkerwijs kunt doen. Mooi hè?
Basta. Echte vrijheid bestaat niet zonder verantwoordelijkheid. Vrij zijn betekent niet dat je niets moet of alles mag, maar dat je de optimale kansen hebt om jezelf te ontplooien en dat die optimale kansen voor iedereen (zoveel mogelijk) gelijk zijn. Het is niet de taak van de overheid om dingen makkelijk te maken, maar om ze mogelijk te maken, zodat we vrij kunnen zijn. En dat zijn we.
Bijna nergens ter wereld hebben ze zoveel regeltjes als hier in Nederland. Bijna nergens moeten we zoveel registreren, bijhouden en aanvragen als hier, en bijna nergens ben ik zo vrij om precies te doen wat ik wil. Mijn familie, mijn sociaal-economische status, mijn geslacht, de veiligheid op straat, mijn politieke of seksuele voorkeur, mijn godsdienst of het gebrek daaraan en de overheid hebben bijna nergens zo weinig beperkende invloed op mijn keuzes en mogelijkheden om me te ontwikkelen op wat voor gebied dan ook. En dat is een buitengewone hoeveelheid vrijheid die maar heel weinig mensen op de wereld hebben.
En dat is toch maar mooi eh... geregeld!
Dus, dames en heren, Ik Hou Van Holland. Hoe minder ik er ben, hoe meer.
Ik zie jullie dus weer onder de Hollandse zon (of regen, waarschijnlijker) als ik er zo genoeg van heb hier, dat ik weer naar een middagje mediamarkt verlang, vooral om alles wat erbij hoort. Die tijd komt heus wel weer, over een jaartje ofzo
Maar nu nog even niet.
Saludossss de Quito!!
~ Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! ~
~ Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086) ~
Ik geef toe: dat klinkt heel wat exotischer dan het is. Belgie (vijf jaar) is nu eenmaal ook "buitenland".
En als ik eens thuis ben met mijn voeten op de Hollandse bodem, net als ik zover ben dat ik het kan verdragen om langer dan tien minuten in de Mediamarkt te zijn, als ik me weer bewust ben van het bestaan van verkeersregels en ik niet meer verbaasd ben als de bus op de minuut nauwkeurig aan komt rijden, ben ik weer weg. Net als ik weer een beetje weet waar iedereen mee bezig is, als ik af en toe zin heb in bitterballen en mijn peperkoekverslaving het stadium "ernstig" heeft bereikt, als mijn Nederlands weer op het niveau is van voordat ik weg ging, begint het tassenpakken weer.
"Heb je er nu alweer genoeg van?" vragen mensen begrijpend, soms met iets van medelijden in hun blik. Want ja, Nederland is plat, Nederland is vol met mensen en gebouwen, en als het niet het zeewater is waarmee we overspoeld worden, dan zijn het wel de regeltjes en voorschriften waarin we verdrinken. Iedereen wordt zijn leven lang gepamperd en alles is overdreven goed georganiseerd. Voorspelbaar. Nederland is saai. Ze snappen wel dat ik weg wil. Als je iets van de vrijheid hebt geproefd die het reizen je geeft, wat heb je dan nog hier te zoeken?
Reizigers schreeuwen dat ook graag van de daken op facebook, op hun blogs en op verjaardagen. Weg, weg uit Nederland! Vrijheid, niet al dat geregel: go anywhere but here! Misschien is die groep reizigers wel mijn minst favoriete groep landgenoten. Want al dat geregel en georganiseer hier kan op het eerste gezicht misschien vooral een beperking van onze vrijheid lijken, juist wie de andere kant van de medaille in haar volle "glorie" heeft gezien, beste medereizigers, zou dat volgens mij graag tenminste een beetje willen nuanceren.
Daar waar veel minder regels zijn, is de vrijheid vaak juist erg beperkt. Want om zonder teveel voorgeschreven regels in vrijheid te leven, moeten we de verantwoordelijkheid kunnen dragen die daarbij hoort. En je hoeft het nieuws maar aan te zetten om te zien dat dat nou niet bepaald onze sterkste kant is. Wij willen doen wat we willen, maximale vrijheid voor onszelf als we de kans hebben. We begrijpen niet dat alle vrijheid die we meer nemen dan de optimale vrijheid, ten koste gaat van die van iemand anders, en dus die van onszelf, en dus die van ons allemaal. "In je eigen voet schieten," heet dat volgens mij.
Want ook zonder geschreven regels zijn er wetten: wetten van de moraliteit en de logica. Als ik steel of iemand vermoord, rechtvaardig ik daarmee dat anderen dat ook doen, tegen anderen of tegen mij. Daarmee beperk ik mijn eigen vrijheid en die van iedereen. Not quite bright.
Dat geldt ook voor minder "harde" wetten. Rijd niet door het rood en drink niet als je rijdt, als je niet wil dat je kind door zo iemand aangereden wordt. Licht de verzekering niet op en vraag niet zomaar een uitkering aan, als je niet wil dat de premies door dat soort gedrag elk jaar weer omhoog gaan. En het voorrecht om bij te kunnen dragen aan collectieve voorzieningen komt met de verantwoordelijkheid om dat ook te doen, ook als ik zelf misschien niet degene ben die direct het meest van die voorzieningen profiteert. Ongelijkheid, op wat voor gebied dan ook, is een beperking van de vrijheid van iedereen. Direct en indirect, door de problemen die het nu eenmaal met zich meebrengt. Ik heb bovendien al van de voorzieningen geprofiteerd als ik in de positie ben om aan die van anderen bij te dragen. Dat is geen hippie-sentiment of pure vrijgevigheid. Dat is verantwoordelijkheid, droge logica en vooral ook jezelf redden. Naar draagkracht.
Maar het lijkt erop dat we te egoistisch zijn om vrij te kunnen zijn zonder dat de wet ons dat voorschrijft. Vandaar de regeltjes dus. Eigen schuld. Oké, het controleren van de rubbers van de koelkast door de keuringsdienst heeft misschien niet direct iets te maken met optimale vrijheid, net zomin als het bestaan van een walvisprotocol (zie Pieter Derks) of de fictieve keuze waarmee je als internetgebruiker door de cookie-wet continue mee wordt geconfronteerd: "Ja" of "ja", doorgaan waar je mee bezig was?
Het is misschien niet nodig om de afstand in centimeters tot het beeldscherm voor elke groep kantoormedewerkers in de wet vast te leggen, maar je gaat de ARBO toch waarderen als je een 72-jarige drager op de markt met vijf kratten op zijn rug vooruit ziet strompelen. Verplicht pensioen afstaan is niet heel leuk, maar leuker dan na je zestigste ´s avonds de vuilnisbakken afgaan. Moet de politiek alleen wel even een regeltje invoeren (!) om ervoor te zorgen dat je pensioengeld niet vergokt wordt, maar dat terzijde. Omdat iedereen net als jij een APK-plicht heeft, heb je minder kans dat je nichtje onder een bus komt waarvan de remmen het begeven. En, dames en heren studenten met een iPhone en twintig lesuren per week: je moet je studiefinanciering terugbetalen omdat je dankzij die voorziening een diploma hebt waarmee je dat redelijkerwijs kunt doen. Mooi hè?
Basta. Echte vrijheid bestaat niet zonder verantwoordelijkheid. Vrij zijn betekent niet dat je niets moet of alles mag, maar dat je de optimale kansen hebt om jezelf te ontplooien en dat die optimale kansen voor iedereen (zoveel mogelijk) gelijk zijn. Het is niet de taak van de overheid om dingen makkelijk te maken, maar om ze mogelijk te maken, zodat we vrij kunnen zijn. En dat zijn we.
Bijna nergens ter wereld hebben ze zoveel regeltjes als hier in Nederland. Bijna nergens moeten we zoveel registreren, bijhouden en aanvragen als hier, en bijna nergens ben ik zo vrij om precies te doen wat ik wil. Mijn familie, mijn sociaal-economische status, mijn geslacht, de veiligheid op straat, mijn politieke of seksuele voorkeur, mijn godsdienst of het gebrek daaraan en de overheid hebben bijna nergens zo weinig beperkende invloed op mijn keuzes en mogelijkheden om me te ontwikkelen op wat voor gebied dan ook. En dat is een buitengewone hoeveelheid vrijheid die maar heel weinig mensen op de wereld hebben.
En dat is toch maar mooi eh... geregeld!
Dus, dames en heren, Ik Hou Van Holland. Hoe minder ik er ben, hoe meer.
Ik zie jullie dus weer onder de Hollandse zon (of regen, waarschijnlijker) als ik er zo genoeg van heb hier, dat ik weer naar een middagje mediamarkt verlang, vooral om alles wat erbij hoort. Die tijd komt heus wel weer, over een jaartje ofzo
Maar nu nog even niet.
Saludossss de Quito!!
~ Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! ~
~ Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086) ~
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
