Re-valideren: film maken, rehydrateren & naar huis

Dinsdagnacht, 2:30u - Ik zit op de w.c. met mijn hoofd in een plastic zak en ik vraag me tussen twee braakneigingen af waarom mijn maag niet stopt met de verkeerde kant op pompen als er allang niets meer te evacueren valt. Na zo´n vijf uur met mijn nieuwe virus-vrienden staat de geschatte output op vijf liter, input nul. Daar krijg je hoofdpijn van. En spierpijn. Als elke slok water met of zonder paracetamol er meteen weer in drievoud uit komt, is de vicieuze cirkel rond. Tel daar tot overmaat van ramp iets bij op wat mijn favoriete profesor omschreef als: “het totaal van alle denkbare psychologische en psychiatrische klachten vóór of tijdens de menstruatie”, en ik-die-nooit-ziek-is heeft geen idee meer wat ze met zichzelf aan moet.

Na nog eens vijf uur rondlopen met mijn plastic zak vraag ik me af hoe het toch mogelijk is dat er ook maar één virus-partikel is blijven hangen dat niet met de inmiddels zeven liter is meegespoeld, maar toch komen mijn basis lichaamsfuncties (drinken, slapen, eten) maar langzaam weer op gang. Vijf dagen later is mijn geduld op en heb ik het met mezelf gehad. Niet helemaal zeker van mijn wiebelende benen ga ik maandag toch maar naar mijn werk. Ik maak er wel een administratiedag van. Of een halve, waarschijnlijker.
Na twee maanden non-stop vergaderen over het strategisch plan van de organisatie, drie weken vakantie en een virus-week ben ik ik een soort van “disconnected”, en ik weet niet goed waar ik moet beginnen en wat ik moet doen. Ik houd het wonderwel tot een uur of één uit, al steekt om de zoveel tijd iemand zijn hoofd om de hoek om te kijken hoe het gaat. Als ik bij directrice zuster Ofelia op kantoor kom, zegt ze zoiets als: “Volgens mij gaat het niet helemaal goed met je. Niet bewegen, ik ga iets voor je halen dat je helpt rehydrateren, want…” ze klikt met haar tong en schudt haar hoofd. Ik vind alles best. Rehydrateren en dan naar huis.

Maar terwijl zuster Ofelia haar wonderdrank zoekt, steekt Christina haar hoofd om de hoek. “Er is iemand aan de deur… ik heb iemand nodig die Engels spreekt.” Oké. Engels spreken, rehydrateren en naar huis. “Hi, ik ben Tom, ik edit films voor mijn werk en in mijn vrije tijd reis ik en maak ik video´s over organisaties als deze. En ik wilde hier ook een video maken,” glimlacht hij. Juist. Ik ben Nelly. Rehydrateren en naar huis. “Eeehm, eerlijk gezegd heb ik geen idee met wie je daarvoor zou moeten praten of wie er in die video zou moeten zitten,” zeg ik naar waarheid. Zijn enthousiasme moet zijn beoordelingsvermogen beinvloed hebben, want hij zegt vrolijk: “Well, it could be you!” Ah. Nee, daar zit ik op te wachten: film maken, rehydrateren en naar huis. Misschien, meneer de regisseur, moeten we maar even op zoek naar een niet-uitgedroogde vrijwilligster die het warm krijgt van het idee “het meisje in de film” te zijn. Ik niet. Dat lijkt me beter voor iedereen.

Terwijl ik mijn hoofd breek over de vraag wie dan wél, komt zuster Ofelia terug met een fles oranje kínder-rehydratatie met appelsmaak. Ik stel haar aan de bezoeker voor in de hoop dat zij misschien weet met wie hij het best kan praten. “Met jou, Nelly, claro! Jij kent CENIT en de mensen en je spreekt Engels… doe jij maar een rondleiding.” Ya. Ik probeer haar er nog van te overtuigen dat ik in de staat waarin ik nu verkeer niet bepaald een wandelend reclamebord ben voor deze dynamische en energieke organisatie, maar ik weet ook dat er op dit moment eigenlijk niemand anders is. Kom op, Nelly, als iemand zijn vrije tijd en energie wil steken in een CENIT promotie-video, is wat meer enthousiasme wel op zijn plaats. Ik adem twee keer diep in, ik neem de fles Pedialyte van Ofelia over en wenk de man met de camera. “Ok, come on, I´ll show you around.”

We lopen hetzelfde rondje oals ik als nieuwe vrijwillliger negen maanden geleden liep, alleen vertel ik nu alles wat ik toen niet kon onthouden. Langs de receptie en de kapel (“CENIT is open voor iedereen: zelfs een ongelovige als ik voelt zich hier gemakkelijk op zijn plaats.”) naar sociaal werk (“Ruth is een held!”). Na de klaslokalen, de computerruimte en huiswerkbegeleiding waar blijkt dat ik nog steeds niet snap hoe de Ecuadoriaanse onderwijswet in elkaar zit, wijs ik naar de bibliotheek, psychologie en de tassen- en kaartenmakerij. We steken over naar de kliniek, de keuken en de eetzaal, en ik leg uit dat voeding een belangrijk deel van de programma´s is, omdat de meeste kinderen niet goed te eten krijgen en daarom niet goed ontwikkelen. Boven is de activiteitenruimte waar we informatie-bijeenkomsten doen met de families, en de sportspullen opslag voor de gymlessen en de voetbalclub, met uitzicht over de stad en de speelplaats.
En door het oog van de camera zie ik een samenvatting van alles wat ik hier heb geleerd vanaf het moment dat ik in september totaal gedesorienteerd achter onze vrijwilligers coordinatrice hetzelfde rondje door het doolhof van gangen en projecten liep. Een interessante rondleiding dus: mijn dagelijkse leven herontdekt door de ogen van een nieuweling.

We doen nog een interview over alles wat CENIT doet en waarom, en voor we klaar zijn vraagt hij: "Hoe is het om hier als vrijwilliger te zijn? Zou je het aanraden?" Ah. Eehm. Ik denk aan de maanden van vergaderingen en de overuren achter de computer, de hoe-overleef-ik-Quito strategieen en de afgelopen week van voedselvergiftiging. Ha. Hoe het is? Eerlijk? Ik kan het iedereen aanraden. Want dit is een groep geweldige mensen die met indrukwekkende toewijding hun werk doet met de mensen van de markt. We kunnen ze met onze kennis en ervaring echt een beetje verder helpen en we krijgen alles wat we geven dubbel terug in alles wat we leren van de kinderen en de families, van onze collega´s en van onszelf. Elke keer als een vierjarige zijn tekening laat zien, als we het allemaal ook even niet meer weten, als de moeders ons in het voorbijgaan fruit meegeven, als we opeengepakt in de ecovia naar huis staan zonder ruimte om adem te halen en daarna zonder paraplu in een Ecuadoriaanse plensbui terecht komen, als we iemand naar school of de dokter kunnen begeleiden, en als we voor de derde dag op een rij groen en geel zien van misselijkheid door iets wat niet in ons eten of drinken hoorde te zitten. Een echte aanrader. Helemaal als er uitgerekend op dat moment iemand op de deur komt kloppen die een video wil maken over wat je doet en waarom, die je doet realiseren wat je ook alweer doet en waarom.

Dankjewel Thomas van the Conscious Action Network, ik ben er weer.
Nu alleen nog rehydrateren en naar huis. :)

Tot morgen.

* Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! *

* Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 ) *