Meneer W.:
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
04 Februari 2013 | Nederland, Eindhoven
“Met W.” Oei.
“Hallo, ik heb een vraagje over de eenmalige projectsubsidies van de gemeente. Ik kan op de website namelijk maar drie regels tekst vinden.” Daarin stond dat je in Son moest wonen, dat het geen ontwikkelingshulp project mocht zijn, en dat “de voorkeur uitging naar initiatieven van jongeren”, zonder verdere definitie. Dus ik dacht: ik bel even.
“Woon je in Son?” “Ja.” “Oké, want anders kon het niet.” “Nee.”
“Ga je ontwikkelingshulp doen?” vroeg meneer W. verder. Hij klonk vermoeid. “Nou, ik ga wel vrijwilligerswerk doen, maar het belangrijkste deel van het project is dat ik stukjes ga schrijven over mijn ervaringen daar. Daarmee wil ik mensen op een leuke manier iets vertellen over het leven in andere delen van de wereld en zo bijdragen aan bewustwording in die context, in de hoop dat mijn initiatief ook anderen inspireert om op hun manier hun steentje bij te dragen.” “Oké,” zei hij droog, “want als het ontwikkelingshulp was, kon het niet.” “Nee.”
“En hoe oud ben je?” “Zesentwintig jaar, ik vroeg me af of dat nog onder jongeren valt,” zei ik alvast. “Hmm, ja dat weet ik ook niet,” antwoordde hij en ik hoorde hem door de telefoon zijn schouders ophalen. “Nou ja, je bent zo jong als je je voelt, zeggen ze wel eens,” probeerde ik luchtig. Geen reactie. Meneer W. voelde zich niet jong denk ik. Of misschien had hij wel al zijn aandacht nodig om de knop van de “onmogelijk”-stand op “niet onmogelijk” te zetten. Even wennen. “Tsja, dan zou het kunnen dat je misschien in aanmerking kan komen voor subsidie.” Eureka.
“Ik vroeg me dus af waar jullie verder op letten bij zo’n aanvraag, waar het plan aan moet voldoen.” Het bleef even stil voor hij zei: “Nou ja, daar zijn we niet zo strikt in. Meestal bekijken we dat gewoon een beetje zo.” Oh ja. Gewoon een beetje zo. Klinkt als: meer afwijzingen op maandag als het regent en vóór de koffie. Maar het was allang geen zomer meer en nog lang geen lente, dus dat risico wilde ik niet nemen. Dus ik vroeg verbaasd: “Maar er zijn toch wel criteria waar een project aan moet voldoen? Jullie hebben toch wel een soort van beoordelingsplan ofzo?” Meneer W. leek allerminst onder de indruk: “Nou ja, als je het aan de rechter zou vragen, dan zou die waarschijnlijk zeggen dat we daar een beleid voor zouden moeten hebben, ja.” Het klonk alsof hij niet goed snapte waarom rechters van de gemeente verwachten dat ze een beleid hebben. “Maar dat hebben we niet.” Punt. Geen beleid. Vraag beantwoord. Oh, behulpzaamheid. Ik slingerde hem maar weer eens aan.
“Maar welke informatie willen jullie dan van de projecten hebben? Ik heb een projectplan…” Ineens was meneer W. helemaal wakker: “Nee nee, geen heel projectplan! Dat gaat toch niemand lezen, veel teveel gedoe. Zonde van het papier.” Ik moest lachen en het duurde even voor het tot me doordrong dat hij geen grapje maakte. “Oké, wat willen jullie dan wél?” Zijn korte opleving was alweer voorbij en hij vervolgde weer op verveelde toon: “De essentie van het project, niet te lang, gewoon kort, en een begrotinkje.” Mijn “begrotinkje” bevatte onder andere een tweedimensionaal dekkingsoverzicht in absolute en relatieve getallen, en het totaal bestond uit vijf hele pagina’s cijferplezier voor de liefhebber. Meneer W. was geen liefhebber, dat had ik al wel in de gaten.
“En hebben jullie verder nog iets nodig?” “Je bankrekeningnummer en contactgegevens, (lag dit aan mij? Ik hoopte het maar), en een Kamer van Koophandel nummer als je dat hebt. “ Dat had ik wel. “Maar het is voorlopig nog wel een eenmanszaak omdat ik nog niet weet of ik een stichting ga opzetten,” zei ik. Volgens meneer W. maakte dat niet uit: “De gemeente maakt liever geld over aan rechtspersonen dan aan particulieren, dus zet het er maar bij. Weet je zo genoeg?” Geen idee, ik denk het. “Wanneer kan ik een antwoord verwachten?” Hij zuchtte zacht en zei: “Nou, ik heb voorlopig nog genoeg te doen, ik zal er over een week of twee naar kijken. Volgens mij moeten we binnen zes weken reageren ofzo.” Toch nog een sprankje beleid gevonden. Op een andere dag onder andere omstandigheden zou ik medelijden hebben gehad met meneer W., maar nu nam zijn doffe “zonde van het papier” teveel ruimte in in mijn hoofd. De volgende morgen diende ik de aanvraag in.
Ik weet niet meer hoe lang het duurde voor ik de brief van de gemeente kreeg. Verzoek afgewezen. Eén reden was dat ik als eenmanszaak een winstoogmerk had, dat kon niet als ik subsidie wilde. Dat was meneer W. denk ik even vergeten te vertellen toen hij me aan de telefoon had. Bovendien bleek ik toch geen jongere te zijn; het overleg was vast een regenachtige maandag geweest. Vóór de koffie. Maar dat weet je natuurlijk pas op zo’n maandag, of je jongere bent.
Ik mocht binnen zes weken bezwaar aantekenen als ik dat wilde. Ja. Ik ging geen bezwaar aantekenen. Geen beleid, geen bezwaar. En ik weet ook al wat de rechter ervan zou zeggen. Nee, meneer W. en de gemeente krijgen van mij de allereerste column van het project nog voordat het begonnen is! Want dankzij hen hoef ik helemaal niet naar een ontwikkelingsland om een stukje te kunnen schrijven dat de lezers verbaasd laat fronsen tot ze hoofdschuddend glimlachen. Gelukkig weten die lezers dat de mensen die iets te zeggen hebben verstand hebben van bestuur, en dat ze in dienst staan van de burger. Bijdragen aan bewustwording.
Dankjewel en graag gedaan meneer W. … En hou vol hè.
Voor meer informatie over mijn Project Imagine all the people: check de website http://www.projectimagine.nl/ of volg me op facebook! http://www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086
(Voor verslagen van mijn verblijf in Cádiz (2009-2010): klik op "Nelly's Project Imagine all the people" in de balk bovenaan en kies "een jaartje Cadiz".)
“Hallo, ik heb een vraagje over de eenmalige projectsubsidies van de gemeente. Ik kan op de website namelijk maar drie regels tekst vinden.” Daarin stond dat je in Son moest wonen, dat het geen ontwikkelingshulp project mocht zijn, en dat “de voorkeur uitging naar initiatieven van jongeren”, zonder verdere definitie. Dus ik dacht: ik bel even.
“Woon je in Son?” “Ja.” “Oké, want anders kon het niet.” “Nee.”
“Ga je ontwikkelingshulp doen?” vroeg meneer W. verder. Hij klonk vermoeid. “Nou, ik ga wel vrijwilligerswerk doen, maar het belangrijkste deel van het project is dat ik stukjes ga schrijven over mijn ervaringen daar. Daarmee wil ik mensen op een leuke manier iets vertellen over het leven in andere delen van de wereld en zo bijdragen aan bewustwording in die context, in de hoop dat mijn initiatief ook anderen inspireert om op hun manier hun steentje bij te dragen.” “Oké,” zei hij droog, “want als het ontwikkelingshulp was, kon het niet.” “Nee.”
“En hoe oud ben je?” “Zesentwintig jaar, ik vroeg me af of dat nog onder jongeren valt,” zei ik alvast. “Hmm, ja dat weet ik ook niet,” antwoordde hij en ik hoorde hem door de telefoon zijn schouders ophalen. “Nou ja, je bent zo jong als je je voelt, zeggen ze wel eens,” probeerde ik luchtig. Geen reactie. Meneer W. voelde zich niet jong denk ik. Of misschien had hij wel al zijn aandacht nodig om de knop van de “onmogelijk”-stand op “niet onmogelijk” te zetten. Even wennen. “Tsja, dan zou het kunnen dat je misschien in aanmerking kan komen voor subsidie.” Eureka.
“Ik vroeg me dus af waar jullie verder op letten bij zo’n aanvraag, waar het plan aan moet voldoen.” Het bleef even stil voor hij zei: “Nou ja, daar zijn we niet zo strikt in. Meestal bekijken we dat gewoon een beetje zo.” Oh ja. Gewoon een beetje zo. Klinkt als: meer afwijzingen op maandag als het regent en vóór de koffie. Maar het was allang geen zomer meer en nog lang geen lente, dus dat risico wilde ik niet nemen. Dus ik vroeg verbaasd: “Maar er zijn toch wel criteria waar een project aan moet voldoen? Jullie hebben toch wel een soort van beoordelingsplan ofzo?” Meneer W. leek allerminst onder de indruk: “Nou ja, als je het aan de rechter zou vragen, dan zou die waarschijnlijk zeggen dat we daar een beleid voor zouden moeten hebben, ja.” Het klonk alsof hij niet goed snapte waarom rechters van de gemeente verwachten dat ze een beleid hebben. “Maar dat hebben we niet.” Punt. Geen beleid. Vraag beantwoord. Oh, behulpzaamheid. Ik slingerde hem maar weer eens aan.
“Maar welke informatie willen jullie dan van de projecten hebben? Ik heb een projectplan…” Ineens was meneer W. helemaal wakker: “Nee nee, geen heel projectplan! Dat gaat toch niemand lezen, veel teveel gedoe. Zonde van het papier.” Ik moest lachen en het duurde even voor het tot me doordrong dat hij geen grapje maakte. “Oké, wat willen jullie dan wél?” Zijn korte opleving was alweer voorbij en hij vervolgde weer op verveelde toon: “De essentie van het project, niet te lang, gewoon kort, en een begrotinkje.” Mijn “begrotinkje” bevatte onder andere een tweedimensionaal dekkingsoverzicht in absolute en relatieve getallen, en het totaal bestond uit vijf hele pagina’s cijferplezier voor de liefhebber. Meneer W. was geen liefhebber, dat had ik al wel in de gaten.
“En hebben jullie verder nog iets nodig?” “Je bankrekeningnummer en contactgegevens, (lag dit aan mij? Ik hoopte het maar), en een Kamer van Koophandel nummer als je dat hebt. “ Dat had ik wel. “Maar het is voorlopig nog wel een eenmanszaak omdat ik nog niet weet of ik een stichting ga opzetten,” zei ik. Volgens meneer W. maakte dat niet uit: “De gemeente maakt liever geld over aan rechtspersonen dan aan particulieren, dus zet het er maar bij. Weet je zo genoeg?” Geen idee, ik denk het. “Wanneer kan ik een antwoord verwachten?” Hij zuchtte zacht en zei: “Nou, ik heb voorlopig nog genoeg te doen, ik zal er over een week of twee naar kijken. Volgens mij moeten we binnen zes weken reageren ofzo.” Toch nog een sprankje beleid gevonden. Op een andere dag onder andere omstandigheden zou ik medelijden hebben gehad met meneer W., maar nu nam zijn doffe “zonde van het papier” teveel ruimte in in mijn hoofd. De volgende morgen diende ik de aanvraag in.
Ik weet niet meer hoe lang het duurde voor ik de brief van de gemeente kreeg. Verzoek afgewezen. Eén reden was dat ik als eenmanszaak een winstoogmerk had, dat kon niet als ik subsidie wilde. Dat was meneer W. denk ik even vergeten te vertellen toen hij me aan de telefoon had. Bovendien bleek ik toch geen jongere te zijn; het overleg was vast een regenachtige maandag geweest. Vóór de koffie. Maar dat weet je natuurlijk pas op zo’n maandag, of je jongere bent.
Ik mocht binnen zes weken bezwaar aantekenen als ik dat wilde. Ja. Ik ging geen bezwaar aantekenen. Geen beleid, geen bezwaar. En ik weet ook al wat de rechter ervan zou zeggen. Nee, meneer W. en de gemeente krijgen van mij de allereerste column van het project nog voordat het begonnen is! Want dankzij hen hoef ik helemaal niet naar een ontwikkelingsland om een stukje te kunnen schrijven dat de lezers verbaasd laat fronsen tot ze hoofdschuddend glimlachen. Gelukkig weten die lezers dat de mensen die iets te zeggen hebben verstand hebben van bestuur, en dat ze in dienst staan van de burger. Bijdragen aan bewustwording.
Dankjewel en graag gedaan meneer W. … En hou vol hè.
Voor meer informatie over mijn Project Imagine all the people: check de website http://www.projectimagine.nl/ of volg me op facebook! http://www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086
(Voor verslagen van mijn verblijf in Cádiz (2009-2010): klik op "Nelly's Project Imagine all the people" in de balk bovenaan en kies "een jaartje Cadiz".)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
