We can be heroes, Adopt a Dream (deel 1)
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
09 Juni 2015 | Ecuador, Quito
(Ik kan de youtube video niet erbij doen, maar kijk voor dit prachtige filmpje met een indruk van de markt en het werk hier naar: https://www.youtube.com/watch?v=DsbWPzD2miY )
21.00u: PUB QUIZ
“Welkom in Finn Mc Cools” zeg ik met een wrange glimlach tegen Thomas. We zijn in de Mariscal, “Gringolandia”, de uitgaanswijk waar naast heel veel toeristen ook veel Ecuadoranen voornamelijk rondhangen om een hand te kunnen leggen op je veronderstelde rijkdommen. En wel op twee manieren: je versieren of je beroven. Ik weet niet wat ik vervelender vind. Gezelluggg!
Er is een Irish pub waar de helft van de klandizie bestaat uit Noord-Amerikanen en Europeanen die er komen om de taal “van thuis” te spreken, bier “van thuis” te drinken (voor prijzen van thuis) en mensen “van thuis” te ontmoeten. De andere helft bestaat uit Ecuadoranen die Engels willen leren. Of, nou ja… de meest geoefende zin is: “Heb je een relatie?”, dus je zou zomaar kunnen denken dat er iets anders achter zit. Ik heb een paar keer geprobeerd om uit te leggen wat “I´m not interested” betekent, maar ondanks de veronderstelde leergierigheid, lijkt dat maar niet te blijven hangen.
Het is dé plaats om een rijke buitenlander te vinden die je je pareja kunt noemen. Dat niemand erbij stilstaat dat er bij vrijwilligers misschien niet heel veel te halen is, lijkt een goede indicator van het gemiddelde denk- en communicatieniveau, al dan niet als gevolg van de overmatige alcoholconsumptie. Het is dan ook niet per sé een slechte zaak dat de muziek zo hard staat dat je geen normaal gesprek kunt voeren, maar helaas draait de dj afwisselend platen uit de dozen “Bruno Mars” en “Reggaeton”. Niet bepaald een ideale uitgaansgelegenheid dus, maar elke week organiseren we hier een pubquiz om geld op te halen voor onze programma´s, en we zijn hier nu om stukjes video te schieten voor de promotievideo voor CENIT. Alles voor de goede zaak!
En eerlijk is eerlijk: het valt me mee. Je kunt zowaar de vragen verstaan, en iedereen die mij en Thomas heeft zien binnenkomen, heeft blijkbaar verondersteld dat we niemand anders nodig hebben om Engels te oefenen. Bijna iedereen, want uiteindelijk wordt hij toch aangeklampt door een Ecuadoraanse aan de bar. Geamuseerd bekijk ik het tafereel van een afstandje met quizmaster Dominick. Als die opstaat om richting de microfoon te gaan, zegt hij: “Waarschuw je vriend maar, ze is knettergek!” Hij kan weten: Finn Mc Cools is zijn stamcafé en laatst had hij een blauw oog zonder zich te herinneren waarvan. Maar ach, ze lijkt ongevaarlijk en de ultieme pubquiz-ervaring is nu eenmaal niet compleet zonder een paar oncomfortabele momenten met een “knettergekke“ gringo-jager aan je zij. Ik ben allang blij dat ik even niets hoef te vertalen. Tenslotte wil ze natuurlijk haar Engels oefenen. Proost. Op vandaag. Wat een dag!
18.00u: RUTH.
“I, Thomas Zachmeier, commit to be the padrino of Maribel for fourty dollars a month.” Hij tekent met een zwierige armbeweging en dan is het geregeld: onze sociale werkster Ruth kan nu een proces met de familie beginnen en zorgen dat het geld op zijn plaats terecht komt. De financiële support gaat naar alles wat nodig is om naar school te gaan (boeken, tas, uniform), eten, kleren en de bus. Ruth heeft ons de map met bonnetjes en rekeningen laten zien en ons gegarandeerd dat zij erop toeziet dat het proces qua geld en begeleiding optimaal verloopt.
Na het afhandelen van de administratie heeft Thomas nog één vraag: “Por qué? Waarom doe je wat je doet?” Ruth vertelt hoe waardevol het contact met de families is, dat ze dingen wil veranderen, bestaande structuren wil breken en wil vechten voor de vrijheid van hen die dat het meest nodig hebben. “Onderwijs maakt ons betere mensen,” zegt ze, en dan met een glimlach: “Ik heb families gezien die met CENIT´s hulp uit de armoede zijn gekomen en die nu meer geld hebben dan ik. Y me encanta!” (“En daar houd ik van!”).
Ik zit zo gefascineerd naar haar te luisteren dat ik bijna vergeet dat ik het straks ook nog allemaal moet vertalen. En met een verlegen glimlach sluit ze af: “Ja, ik denk dat dát me in CENIT houdt.“ Zijn er betere motivaties dan dat, Ruth, na drieentwintig jaar trouwe dienst? Ik zou niet weten wie er beter dan jij de Dromen van CENIT´s kinderen zou kunnen beschermen. Kan ik jou niet adopteren? (Dit is Ruth's verhaal, "Por que": https://www.youtube.com/watch?v=GWKj46ijdWI )
In de taxi terug noem ik per ongeluk de Pub Quiz van vanavond en dan kan ik eigenlijk niet anders dan ermee instemmen om mee te gaan. Oké, oké, tenslotte is dat ook een deel van de CENIT-experience.
16.00u: MONICA.
“Zelfs na alles wat ik hier tot nu toe heb gezien, raak ik nooit gewend aan de situatie van de families,” zegt Mónica. Ze is onze straat-educador op de markt van Camal. “De meeste families van CENIT zijn een alleenstaande moeder met zeven tot negen kinderen. De meeste vrouwen werken als cargadora (drager) of bonenpeller .” Dat levert op een goede dag drie dollar op, en op een slechte dag zo’n zeventig cent. “Omdat de gezinnen zo groot zijn, moeten veel kinderen als ze een jaar of vijf zijn al werken om wat bij te dragen. Of ze moeten voor hun broertjes en zusjes zorgen.” We hebben al een uur zitten praten en elke keer komen er weer nieuwe vragen over dingen die we (nog steeds!) maar moeilijk kunnen bevatten.
Zoals de discriminatie waar de inheemse bevolking nog steeds dagelijks mee te maken heeft: door mensen op straat, maar ook door dienstverleners en de regering.
Maar ook over de enorme ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Mónica legt uit: "Het huwelijk betekent hier nog vaak: de man bezit de vrouw en hij heeft dus praktisch de vrijheid te doen wat hij wil.“ En niet alleen binnen het huwelijk is het algemeen geaccepteerd dat mannen die vrijheid nemen. Zeven (!) van de tien vrouwen op de markt zijn in hun leven lichamelijk, geestelijk en/of seksueel mishandeld. “Dat begint vaak al op jonge leeftijd; meisjes groeien op met het idee dat het normaal is en dat is ook een groot deel van het probleem.“ Mónica en Jesús organiseren daarom ook themabijeenkomsten over vrouwenrechten, kinderrechten, mishandeling en seksualiteit met de ouders van de markt. “Stap voor stap wordt het zo hopelijk steeds een beetje beter,“ zegt Mónica, “maar we proberen hier een hele cultuur te veranderen, en dat kost heel veel tijd en energie. En soms is het niet gemakkelijk. Maar stap voor stap…“
Thomas staart naar het schema dat hij op een kladblaadje van Maribels familie heeft gemaakt: een rijtje van zeven kinderen, waar ieder van hen werkt en hoe oud ze zijn. Het ziet er op papier even rommelig uit als in praktijk. De oudste dochter is cargadora, net als haar moeder, en heeft alweer een dochtertje van vier. Inderdaad: we moeten een hele cultuur veranderen, de cirkel doorbreken om ervoor te zorgen dat de geschiedenis zich niet nog eens herhaalt.
En daar gaat Thomas als vertegenwoordiger van het Conscious Action Network zijn bijdrage aan leveren door de droom van Maribel en haar familie te adopteren. “Dankjewel voor je tijd, Mónica!” Laten we gaan kijken of Ruth in haar kantoor is om het contract te tekenen.
~ In deel 2 gaan we op huisbezoek bij Maribel, krijgt Gladys bijna een zenuwinzinking voor de camera, zien we een hobbelende kinderdroom met een knuffelmonster achter zich aan en vind ik op een gewone werkdag Grote en Kleine Helden... stay tuned! ~
>> ....................... >> ....................... >> ........................... >> ........................... >> ........................... >>
* Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! *
* Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 ) *
21.00u: PUB QUIZ
“Welkom in Finn Mc Cools” zeg ik met een wrange glimlach tegen Thomas. We zijn in de Mariscal, “Gringolandia”, de uitgaanswijk waar naast heel veel toeristen ook veel Ecuadoranen voornamelijk rondhangen om een hand te kunnen leggen op je veronderstelde rijkdommen. En wel op twee manieren: je versieren of je beroven. Ik weet niet wat ik vervelender vind. Gezelluggg!
Er is een Irish pub waar de helft van de klandizie bestaat uit Noord-Amerikanen en Europeanen die er komen om de taal “van thuis” te spreken, bier “van thuis” te drinken (voor prijzen van thuis) en mensen “van thuis” te ontmoeten. De andere helft bestaat uit Ecuadoranen die Engels willen leren. Of, nou ja… de meest geoefende zin is: “Heb je een relatie?”, dus je zou zomaar kunnen denken dat er iets anders achter zit. Ik heb een paar keer geprobeerd om uit te leggen wat “I´m not interested” betekent, maar ondanks de veronderstelde leergierigheid, lijkt dat maar niet te blijven hangen.
Het is dé plaats om een rijke buitenlander te vinden die je je pareja kunt noemen. Dat niemand erbij stilstaat dat er bij vrijwilligers misschien niet heel veel te halen is, lijkt een goede indicator van het gemiddelde denk- en communicatieniveau, al dan niet als gevolg van de overmatige alcoholconsumptie. Het is dan ook niet per sé een slechte zaak dat de muziek zo hard staat dat je geen normaal gesprek kunt voeren, maar helaas draait de dj afwisselend platen uit de dozen “Bruno Mars” en “Reggaeton”. Niet bepaald een ideale uitgaansgelegenheid dus, maar elke week organiseren we hier een pubquiz om geld op te halen voor onze programma´s, en we zijn hier nu om stukjes video te schieten voor de promotievideo voor CENIT. Alles voor de goede zaak!
En eerlijk is eerlijk: het valt me mee. Je kunt zowaar de vragen verstaan, en iedereen die mij en Thomas heeft zien binnenkomen, heeft blijkbaar verondersteld dat we niemand anders nodig hebben om Engels te oefenen. Bijna iedereen, want uiteindelijk wordt hij toch aangeklampt door een Ecuadoraanse aan de bar. Geamuseerd bekijk ik het tafereel van een afstandje met quizmaster Dominick. Als die opstaat om richting de microfoon te gaan, zegt hij: “Waarschuw je vriend maar, ze is knettergek!” Hij kan weten: Finn Mc Cools is zijn stamcafé en laatst had hij een blauw oog zonder zich te herinneren waarvan. Maar ach, ze lijkt ongevaarlijk en de ultieme pubquiz-ervaring is nu eenmaal niet compleet zonder een paar oncomfortabele momenten met een “knettergekke“ gringo-jager aan je zij. Ik ben allang blij dat ik even niets hoef te vertalen. Tenslotte wil ze natuurlijk haar Engels oefenen. Proost. Op vandaag. Wat een dag!
18.00u: RUTH.
“I, Thomas Zachmeier, commit to be the padrino of Maribel for fourty dollars a month.” Hij tekent met een zwierige armbeweging en dan is het geregeld: onze sociale werkster Ruth kan nu een proces met de familie beginnen en zorgen dat het geld op zijn plaats terecht komt. De financiële support gaat naar alles wat nodig is om naar school te gaan (boeken, tas, uniform), eten, kleren en de bus. Ruth heeft ons de map met bonnetjes en rekeningen laten zien en ons gegarandeerd dat zij erop toeziet dat het proces qua geld en begeleiding optimaal verloopt.
Na het afhandelen van de administratie heeft Thomas nog één vraag: “Por qué? Waarom doe je wat je doet?” Ruth vertelt hoe waardevol het contact met de families is, dat ze dingen wil veranderen, bestaande structuren wil breken en wil vechten voor de vrijheid van hen die dat het meest nodig hebben. “Onderwijs maakt ons betere mensen,” zegt ze, en dan met een glimlach: “Ik heb families gezien die met CENIT´s hulp uit de armoede zijn gekomen en die nu meer geld hebben dan ik. Y me encanta!” (“En daar houd ik van!”).
Ik zit zo gefascineerd naar haar te luisteren dat ik bijna vergeet dat ik het straks ook nog allemaal moet vertalen. En met een verlegen glimlach sluit ze af: “Ja, ik denk dat dát me in CENIT houdt.“ Zijn er betere motivaties dan dat, Ruth, na drieentwintig jaar trouwe dienst? Ik zou niet weten wie er beter dan jij de Dromen van CENIT´s kinderen zou kunnen beschermen. Kan ik jou niet adopteren? (Dit is Ruth's verhaal, "Por que": https://www.youtube.com/watch?v=GWKj46ijdWI )
In de taxi terug noem ik per ongeluk de Pub Quiz van vanavond en dan kan ik eigenlijk niet anders dan ermee instemmen om mee te gaan. Oké, oké, tenslotte is dat ook een deel van de CENIT-experience.
16.00u: MONICA.
“Zelfs na alles wat ik hier tot nu toe heb gezien, raak ik nooit gewend aan de situatie van de families,” zegt Mónica. Ze is onze straat-educador op de markt van Camal. “De meeste families van CENIT zijn een alleenstaande moeder met zeven tot negen kinderen. De meeste vrouwen werken als cargadora (drager) of bonenpeller .” Dat levert op een goede dag drie dollar op, en op een slechte dag zo’n zeventig cent. “Omdat de gezinnen zo groot zijn, moeten veel kinderen als ze een jaar of vijf zijn al werken om wat bij te dragen. Of ze moeten voor hun broertjes en zusjes zorgen.” We hebben al een uur zitten praten en elke keer komen er weer nieuwe vragen over dingen die we (nog steeds!) maar moeilijk kunnen bevatten.
Zoals de discriminatie waar de inheemse bevolking nog steeds dagelijks mee te maken heeft: door mensen op straat, maar ook door dienstverleners en de regering.
Maar ook over de enorme ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Mónica legt uit: "Het huwelijk betekent hier nog vaak: de man bezit de vrouw en hij heeft dus praktisch de vrijheid te doen wat hij wil.“ En niet alleen binnen het huwelijk is het algemeen geaccepteerd dat mannen die vrijheid nemen. Zeven (!) van de tien vrouwen op de markt zijn in hun leven lichamelijk, geestelijk en/of seksueel mishandeld. “Dat begint vaak al op jonge leeftijd; meisjes groeien op met het idee dat het normaal is en dat is ook een groot deel van het probleem.“ Mónica en Jesús organiseren daarom ook themabijeenkomsten over vrouwenrechten, kinderrechten, mishandeling en seksualiteit met de ouders van de markt. “Stap voor stap wordt het zo hopelijk steeds een beetje beter,“ zegt Mónica, “maar we proberen hier een hele cultuur te veranderen, en dat kost heel veel tijd en energie. En soms is het niet gemakkelijk. Maar stap voor stap…“
Thomas staart naar het schema dat hij op een kladblaadje van Maribels familie heeft gemaakt: een rijtje van zeven kinderen, waar ieder van hen werkt en hoe oud ze zijn. Het ziet er op papier even rommelig uit als in praktijk. De oudste dochter is cargadora, net als haar moeder, en heeft alweer een dochtertje van vier. Inderdaad: we moeten een hele cultuur veranderen, de cirkel doorbreken om ervoor te zorgen dat de geschiedenis zich niet nog eens herhaalt.
En daar gaat Thomas als vertegenwoordiger van het Conscious Action Network zijn bijdrage aan leveren door de droom van Maribel en haar familie te adopteren. “Dankjewel voor je tijd, Mónica!” Laten we gaan kijken of Ruth in haar kantoor is om het contract te tekenen.
~ In deel 2 gaan we op huisbezoek bij Maribel, krijgt Gladys bijna een zenuwinzinking voor de camera, zien we een hobbelende kinderdroom met een knuffelmonster achter zich aan en vind ik op een gewone werkdag Grote en Kleine Helden... stay tuned! ~
>> ....................... >> ....................... >> ........................... >> ........................... >> ........................... >>
* Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! *
* Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 ) *
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
