Vijf jaar trouwe dienst: ode aan mijn werkschoenen

Mijn werkschoenen hebben al veel meegemaakt, maar vandaag gaan ze na vijf jaar toch echt de prullenbak in.

Als tweedejaars student kocht ik ze: één van de "twee paar voor 50 euro". Ze zetten mijn eerste onwennige stappen op de revalidatie afdeling waar ik als helpende aan de slag kon; aangenomen omdat ik maar liefst drie hele dagen lang basiszorg in het ziekenhuis had gedaan als verpleegstage. Ondanks die schat aan ervaring stond ik in het eerste begin natuurlijk tientallen minuten te lang naast elk bed: omdat ik vergeten was de steunkous aan te trekken, omdat ik de lange broek eerst over het goede been had geschoven zodat het slechte been er niet meer in kon, omdat ik mijn wasdoekjes vergeten was, omdat ik iedereen zeven keer in bed moest laten draaien, omdat ik niet had gevraagd of ze nog naar de wc moesten voordat ik ze ging verzorgen, zodat ik opnieuw kon beginnen als ik net klaar was…

De eerste jaren kwamen mijn schoenen alleen in het weekend op de afdeling, maar daar kregen ze genoeg te verduren. Niet alleen de vele kilometers, ook alle douchebeurten (Leuk! Mensen zelf de sproeier laten vasthouden...), te laat herkende braakneigingen, rolstoelwielen, pannenkoekenbeslag, lekkende wonden of incomateriaal lieten hun sporen na: gelukkig kon ik mijn all-star werkgympen altijd gewoon in de was doen en kwamen ze er wonderwel altijd kraakhelder weer uit.

Er waren al een paar scheurtjes zichtbaar aan de randen van de zolen toen ik wat meer ging werken. Ze keken toe hoe ik mijn steunkous-antenne leerde aanzetten bij het binnengaan van de kamer, hoe mijn bedden minder rommelig werden opgemaakt en hoe ik steeds minder doelloos op en neer hoefde te lopen. En ze tikten het ritme van de liedjes die ik op zondag bij de koffie voor de mensen op mijn gitaar speelde omdat ze zich anders vaak zaten te vervelen. De zingende zuster, de zuster zonder pen, de zuster die haar sleuteltje altijd kwijt was, de zuster die niet wist tot hoe laat ze moest werken of wanneer ze er weer zou zijn.

Tegen de tijd dat ik het eerste gat in de stof ontdekte, was ik zo vaak aanwezig dat de meeste cliënten zowaar mijn naam wisten. Ik ontdekte dat ik zelf de kast kon bijvullen, ik schreef ook eens iets in de rapportage waar mijn collega’s misschien iets aan hadden, ik reanimeerde mee, ik praatte met de mensen en ik kon soms zowaar helpen met de ochtendplanning. Bovendien had ik al steeds vaker wel een sleutel en een pen bij me, en zette ik de lege appelmoespotten niet meer op de aanrecht omdat ik inmiddels wist waar de glasbak stond.

Een paar maanden geleden telde ik de gaten en kwam ik tot de conclusie dat mijn trouwe stappers misschien de vijf jaar nog haalden, maar dat ze dan écht wel weg moesten. Daar is het een goed moment voor: ik kom ’s ochtends inmiddels op tijd binnen, ik heb een sleuteltje, ik verzorg soms vijf mensen tegelijk zonder ontevreden klanten en mijn bedden zijn superstrak opgemaakt. Ik typ visitevragen, ik help zowaar mijn collega’s wel eens aan iets herinneren en gisteren kwam de dokter een pen bij me lenen… (?) Mijn schoenen passen me nog prima; maar ik ben er toch uitgegroeid.

Vandaag was er koffie voor mijn vijfjarig jubileum. Volledig in stijl: ik kwam door de sneeuw een kwartier te laat met de bus, maar de meeste van mijn collega’s waren precies lang genoeg nog even ergens bezig om dat niet op te laten vallen. De teammanager was kwijt, ik kreeg chocolaatjes en een lieve kaart: “al is het soms met stunt- en vliegwerk, met jou is het altijd een feestje” :), en ik had zelfgebakken cake om de hotelcake te vermijden die eigenlijk het enige gangbare alternatief was. Na de koffie heb ik nog een half uurtje liedjes gespeeld voor de mensen in de huiskamer en een praatje gemaakt. Een toepasselijker vijfjarig jubileum kan ik me niet voorstellen.

Bij deze een enorme dankjewel voor het geduld en de hulp die ik in de afgelopen vijf jaar van mijn collega’s heb mogen krijgen, en voor alle leuke en leerzame momenten waar ik met veel plezier aan terugdenk!