Wie de schoen niet past, moet verder zoeken,gringa

"Hebt u deze in maat 39?" Ik houd de rechterschoen van het paar dat ik in mijn handen heb omhoog. Tussen alle hartjes, strikjes, bloemetjes, goud, zilver en glimmende steentjes heb ik zowaar een paar simpele instappers gevonden die voor "normaal" zouden kunnen doorgaan. Om die normaalheid te compenseren (ik ben er inmiddels van overtuigd dat "normaal" voorlopig zwaar uit de mode blijft hier in Ecuador) lijken de meeste gewone ontwerpen uitgevoerd te zijn in schreeuwend oranje, knalgroen of in een andere opvallende variant. Ik kijk vragend naar de verkoopster en probeer niet al te wanhopig te lijken. Ze schudt haar hoofd. "Solo hasta 38." Hmm, welke zijn er wel? Na enige twijfel wijst ze de drie meest verschrikkelijke schoenen in het rek aan, met een combinatie van de genoemde kleuren en decoraties. Nee dank je. "Gracias," zeg ik, en snel stap ik de winkel uit. Zonder schoenen. Voor de achtste keer vandaag.

Ecuadoriaanse voeten worden niet groter dan maat 38, geheel in verhouding tot de Ecuadoriaanse lichamen waar ze bij horen. Je hebt in schoenenwinkels dan ook voortdurend het idee dat je op de kinderafdeling staat: gemiddeld maat 35.

Zonder al teveel hoop stap ik naar binnen bij een van de vele marktkraampjes/winkeltjes die direct aan de straat grenzen en waar ze vooral heel veel sportschoenen uitgestald hebben. Tot mijn verbazing kom ik als ik doorloop in een soort schoenendoolhof terecht, bestaand uit wel zo'n vijftig kraampjes van gemiddeld niet veel meer dan zes vierkante meter groot. Geen strikjes en steentjes hier, wel veel stoer en stralend wit van Nike, Puma en Adidas. En opvallend veel van precies dezelfde modellen. Maar af en toe dan ook een hoopgevend rek met schoenen die je "normaal" zou kunnen noemen. In 39? Nee, dat niet.

Bij een wat groter kraampje blijf ik staan: dit lijkt erop. In 39? Ja. Pardon? Ja? Ja, maar wel alleen in het knalrood of lichtgevend blauw. Zucht, toch maar even passen. De vrouw stuurt de jongen die bij haar staat weg om een paar in 39 te halen. Lichtgevend blauw is er niet meer, zegt hij, en dan verdwijnt hij in de smalle gangen op zoek naar Knalrood Simpel maat Buitenlander. Een minuut of vijf later overhandigt hij de doos aan de verkoopster die hem op haar beurt aan mij doorgeeft.

Ze passen, constateer ik blij, maar dan zie ik ook hoe rood ze zijn en ik bedenk me dat ik ook nog niet weet hoeveel ze kosten. De verkoopster moet mijn moment van blijdschap hebben opgemerkt, want ze antwoordt "32 dollar" zonder met haar ogen te knipperen. Eeehm, nee. "28 dollar." Ook niet. "Lager kan ik niet gaan." Helaas. Met mijn zeker-niet-meer-dan-20-dollar policy in mijn hoofd besluit ik om ook niet verder te proberen. Ze zijn ook wel erg rood. Zeker voor meer dan twintig dollar.

Als ik op een ander paar wijs met de 39-vraag, bevestigt ze mij vermoeden dat alle kraampjes hier uit dezelfde voorraad putten door aan de omringende verkopers te vragen of die kleur maat 39 er nog is. De verkopers denken van wel en de jongen gaat weer op pad naar de gemeenschappelijke schoenenberg, waar die zich dan ook mag bevinden. Deze keer blijft hij langer weg en komt hij met lege handen terug. Oke, ik zoek gewoon (zucht) nog even verder.

Ik kronkel verder de diepte van het schoenendoolhof in en vraag hier en daar naar mijn maat, maar zonder succes. Net als alle andere aanwezigen druk ik mezelf tegen een kraampje als er een man met een wasmachine op zijn rug door de een meter brede gang aan komt sjouwen (?) en dan vervolg ik mijn weg langs de honderden paren schoenen.

Net als ik besluit om terug het daglicht op te gaan zoeken, zie ik een hele verzameling gewone schoenen in normale kleuren en ik vraag nog een keer om 39. "Ja hoor," zegt de verkoopster alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, en ze verdwijnt naar achteren. Zij heeft dus vast haar eigen schoenenbergje. Ze komt terug met de donkere en de lichte variant.

Na anderhalf uur bergbeklimmend winkelen op mijn reissandalen, is het niet gemakkelijk om mijn warmgelopen voeten in de schoenen te wringen, al zijn ze dan mijn maat. Maar het past, al knellen ze wel een beetje rond mijn wreef. Daar rekt de schoen vanzelf op, zegt de verkoopster, en een andere klant knikt instemmend. Jaja. Maar ik heb er genoeg van; ik neem deze gewoon mee. Tijd genoeg om ze in te lopen.

Ik betaal 18 dollar en ik daal en klim met mijn nieuwe aanwinst in een plastic zak naar huis.

Pas daar zie ik de ronde witte stickertjes op de hielen. Met in het zwart gedrukt de maat erop. 38. Ha.

Ik kan niet meer vastbesloten zijn om er zelf 39 van te maken.


Deze blog is deel van mijn project Imagine all the people. Voor dit project werk ik in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen. Kijk voor foto´s en meer op tinkywong.webnode.nl of vind Project Imagine all the people op facebook!