Nelly de Wereldbewoner en de mensen-mensen
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
17 Oktober 2014 | Ecuador, Quito
Als je project “Imagine all the people” heet en je voor een paar jaar vrijwilligerswerk in het buitenland gaat doen, is het niet geheel onlogisch dat zowat iedereen denkt dat je een hippie-style gezellig-groeps-mens bent die het liefst vooral “onder de mensen” is. Maar de waarheid is: socializen is niet bepaald mijn sterkste kant. At all.
Ik ben namelijk heel graag en vaak alleen. Want hoezeer ik ook echt probeer de principes van menselijk groepsgedrag te begrijpen, ik snap er he-le-maal niets van. En met mijn “relativeren, dames en heren”, eerst en vooral jezelf, ben ik dan ook vaak een olifant in de porseleinkast van “hoe het hoort”: een driehoekig blokje dat hoe je het ook draait of keert, niet door het ronde gaatje van de “normale” sociale structuren past. Wat mijzelf betreft is dat geen probleem, maar voor het welzijn en de gemoedstoestand van iedereen om me heen is het beter dat ik me een beetje afzijdig houd.
En ik geef toe: dat ligt helemaal aan mij. Zet een groep willekeurige mensen bij elkaar, en de kans is groot dat ik er spontaan claustrofobisch van wordt: de popie-jopie´s en de dames van de Keuringsdienst, de pretenties en beleefdheden, en alles aan ons wat zo interessant is, maar eigenlijk heel wat minder dan we willen doen voorkomen, met te veel superlatieven om dat gevoel een beetje te compenseren. Tevergeefs.
Ik snap er niets van, ik wil er niet in mee, en vanaf de toren van mijn jeugdige (?) arrogantie bekijk ik de taferelen met medelijden in mijn blik, die met evenveel medelijden en onbegrip door iedereen wordt beantwoord die mij op eenzelfde manier gadeslaat. Er zitten nu eenmaal geen hoeken aan een cirkel, en een driehoek is niet rond, hoe je hem ook houdt. Zoals ik al zei: dat ligt helemaal aan mij.
Ik ben sowieso dus niet bepaald een groep-mensen-mens, maar nu heb ik bovendien een groep mensen geïdentificeerd die maakt dat ik dat nog minder wil zijn dan ik al was: wereldreizigers. Of je ze nu op straat, in de bus, op een lama of een paard, in de gedeelde douche van je hostel, op een vulkaan, in de lift of bij een kauwgomballenautomaat tegenkomt, ze zullen geen mogelijkheid voorbij laten gaan om je te vertellen waar ze allemaal al wel geweest zijn en hoe [superlatief] dat wel niet was, terwijl ze proberen om niet teveel onder de indruk te lijken van… nou ja, van zichzelf. Oh ja, en van die wereld ook wel.
En om de ellende compleet te maken, hebben reizigers op de een of andere manier een talent om aan te voelen wanneer je totaal geen zin hebt om hun interessantheid in je gezicht geduwd te krijgen en je niet weg kan. Wij wereldreizigers zijn namelijk zelf het Centrum van de Wereld, daar kun je niet omheen. Het is onontkoombaar, voor iedereen ook.
Een bijkomend nadeel van (wereld)reizigers is dat er al sprake is van groepsgedrag vanaf het moment dat er twee zijn. Dat is: jezelf inclusief. Altijd dus.
In de kabelbaan in Quito, Ecuador, hoor ik bijvoorbeeld: “Als je trouwens nog toevallig een keer naar Tafelberg in Zuid-Afrika, moet je er meteen gebruik van maken als het op een dag helder weer is, want na één dag zon is de berg geheid drie dagen in wolken gehuld.” Dus. Hij was naar de Tafelberg in Zuid-Afrika geweest en hij dacht: ik meld het even. Algemene relatie met de realiteit van dat moment: dat was ook een berg met een kabelbaan. Geografische relatie met de realiteit: geen enkele. (Voor de goede orde en misschien een kleine correctie van het referentiekader: in de gewone wereld gaan mensen niet “toevallig" een keer naar de Tafelberg?) Aantal toeristen per vierkante meter op de Tafelberg: 2. Avontuurlijkheid: 0. Eigenlijke boodschap: ben jij al naar Zuid-Afrika geweest? Zo nee, dan noemt (wereld)reiziger nummer twee een andere berg met een kabelbaan, bij voorkeur in een ander werelddeel, en laat een foto zien. Niets zo fijn als gelijkwaardige gesprekspartners.
Een zelfde strategie vind je regelmatig terug in vormen als: “Deze markt doet me denken aan de markten in Thailand! Oh, ik mis het eten van daar zo!” Na een week (?).
Maarrrr... het is niet alleen de opdringerigheid van de "weet-je-waar-ik-allemaal-al-geweest-ben"-reiziger die mij op slag kan doen verlangen naar een hutje op de hei, er zijn nog heel wat andere categorieën hopeloze wereldreis-gevallen te betreuren (wat mij betreft). De manische álles-is-[superlatief] thrillseekers onder ons, bijvoorbeeld. Ik zeg: als je een bungee jump van een brug in een ander continent nodig hebt om “te voelen dat je leeft” of “om je angsten te overwinnen” is er iets goed mis, en is het zinvoller en goedkoper om bij je huisarts langs te gaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog of een sociaal werker. Daar kun je ook best leuk over bloggen als je wil.
En dan zijn er ook die niet snappen dat "doe of je thuis bent" sowieso nooit betekent dat je moet doen of je thuis bent, en die daarbij ook niet de moeite nemen om zich een uurtje in te lezen in waar ze eigenlijk zijn en waar je op moet letten. En dan doen ze of ze thuis zijn, wat meestal zelfs thuis al een slecht idee is: "Ha, wat een nacht! Ik werd wakker op het strand en ik herinnerde me helemaal niets meer!” Jaaa, als er íets [superlatief] is, is het wel totaal vergeten wie en waar je bent. Op reis. Iedereen jaloers. En het voordeel van wereldreizen is: als je ergens half bewusteloos op het strand mishandeld, beroofd of verkracht wordt, kun je daarna vast ergens bungee jumpen om over je opgelopen angsten heen te komen. En dan een stukje schrijven over hoe gevaarlijk het er wel niet is. “Heftig, veel geleerd,” zoiets. Maar wel super stoer, écht leven, way to go.
Wij avontuurlijke wereldreizigers gaan trouwens wel het liefst in groepjes van twee, want het is best wel eng om op avontuur te gaan. En als we maar op de gebaande paden blijven, de toeristische hoogtepunten van elk land (of bij tijdgebrek: van elk continent) bezoeken voor de foto en dan zo snel mogelijk weer vertrekken, kunnen we in een half jaar de hele wereld zien! Mooi man!
Nee, niet bepaald mijn ding, wereldreizen. Maar na een jaar van regelmatig tandenknarsen en op mijn tong bijten, is het hoogstwaarschijnlijk wel ineens een stuk(je) makkelijker om met een groep niet-wereldreizigers in een afgesloten ruimte te zijn. Elk nadeel… :P.
In ieder geval hoop ik dat mijn reisritme zo laag blijft dat ik nooit een échte (?) Wereldreiziger word. Ik word wel een Wereldbewoner ofzo. En wie weet bezoek ik zo ooit een keer toevallig (of niet) de Tafelberg. Als de zon schijnt. Of niet. Wie weet. Ik schrijf er tegen die tijd wel een stukje over, met een foto erbij. Natuurlijk. Of ik vertel het je in een kabelbaan in een land dat helemáál niet in de buurt ligt. Zodat iedereen in ieder geval weet dat ik er was. Anders telt het niet.
Ik ga even koffie drinken. Alleen. [Superlatief]. De foto komt nog.
Groetjes, Nelly de Wereldbewoner.
* Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! *
* Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 ) *
Ik ben namelijk heel graag en vaak alleen. Want hoezeer ik ook echt probeer de principes van menselijk groepsgedrag te begrijpen, ik snap er he-le-maal niets van. En met mijn “relativeren, dames en heren”, eerst en vooral jezelf, ben ik dan ook vaak een olifant in de porseleinkast van “hoe het hoort”: een driehoekig blokje dat hoe je het ook draait of keert, niet door het ronde gaatje van de “normale” sociale structuren past. Wat mijzelf betreft is dat geen probleem, maar voor het welzijn en de gemoedstoestand van iedereen om me heen is het beter dat ik me een beetje afzijdig houd.
En ik geef toe: dat ligt helemaal aan mij. Zet een groep willekeurige mensen bij elkaar, en de kans is groot dat ik er spontaan claustrofobisch van wordt: de popie-jopie´s en de dames van de Keuringsdienst, de pretenties en beleefdheden, en alles aan ons wat zo interessant is, maar eigenlijk heel wat minder dan we willen doen voorkomen, met te veel superlatieven om dat gevoel een beetje te compenseren. Tevergeefs.
Ik snap er niets van, ik wil er niet in mee, en vanaf de toren van mijn jeugdige (?) arrogantie bekijk ik de taferelen met medelijden in mijn blik, die met evenveel medelijden en onbegrip door iedereen wordt beantwoord die mij op eenzelfde manier gadeslaat. Er zitten nu eenmaal geen hoeken aan een cirkel, en een driehoek is niet rond, hoe je hem ook houdt. Zoals ik al zei: dat ligt helemaal aan mij.
Ik ben sowieso dus niet bepaald een groep-mensen-mens, maar nu heb ik bovendien een groep mensen geïdentificeerd die maakt dat ik dat nog minder wil zijn dan ik al was: wereldreizigers. Of je ze nu op straat, in de bus, op een lama of een paard, in de gedeelde douche van je hostel, op een vulkaan, in de lift of bij een kauwgomballenautomaat tegenkomt, ze zullen geen mogelijkheid voorbij laten gaan om je te vertellen waar ze allemaal al wel geweest zijn en hoe [superlatief] dat wel niet was, terwijl ze proberen om niet teveel onder de indruk te lijken van… nou ja, van zichzelf. Oh ja, en van die wereld ook wel.
En om de ellende compleet te maken, hebben reizigers op de een of andere manier een talent om aan te voelen wanneer je totaal geen zin hebt om hun interessantheid in je gezicht geduwd te krijgen en je niet weg kan. Wij wereldreizigers zijn namelijk zelf het Centrum van de Wereld, daar kun je niet omheen. Het is onontkoombaar, voor iedereen ook.
Een bijkomend nadeel van (wereld)reizigers is dat er al sprake is van groepsgedrag vanaf het moment dat er twee zijn. Dat is: jezelf inclusief. Altijd dus.
In de kabelbaan in Quito, Ecuador, hoor ik bijvoorbeeld: “Als je trouwens nog toevallig een keer naar Tafelberg in Zuid-Afrika, moet je er meteen gebruik van maken als het op een dag helder weer is, want na één dag zon is de berg geheid drie dagen in wolken gehuld.” Dus. Hij was naar de Tafelberg in Zuid-Afrika geweest en hij dacht: ik meld het even. Algemene relatie met de realiteit van dat moment: dat was ook een berg met een kabelbaan. Geografische relatie met de realiteit: geen enkele. (Voor de goede orde en misschien een kleine correctie van het referentiekader: in de gewone wereld gaan mensen niet “toevallig" een keer naar de Tafelberg?) Aantal toeristen per vierkante meter op de Tafelberg: 2. Avontuurlijkheid: 0. Eigenlijke boodschap: ben jij al naar Zuid-Afrika geweest? Zo nee, dan noemt (wereld)reiziger nummer twee een andere berg met een kabelbaan, bij voorkeur in een ander werelddeel, en laat een foto zien. Niets zo fijn als gelijkwaardige gesprekspartners.
Een zelfde strategie vind je regelmatig terug in vormen als: “Deze markt doet me denken aan de markten in Thailand! Oh, ik mis het eten van daar zo!” Na een week (?).
Maarrrr... het is niet alleen de opdringerigheid van de "weet-je-waar-ik-allemaal-al-geweest-ben"-reiziger die mij op slag kan doen verlangen naar een hutje op de hei, er zijn nog heel wat andere categorieën hopeloze wereldreis-gevallen te betreuren (wat mij betreft). De manische álles-is-[superlatief] thrillseekers onder ons, bijvoorbeeld. Ik zeg: als je een bungee jump van een brug in een ander continent nodig hebt om “te voelen dat je leeft” of “om je angsten te overwinnen” is er iets goed mis, en is het zinvoller en goedkoper om bij je huisarts langs te gaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog of een sociaal werker. Daar kun je ook best leuk over bloggen als je wil.
En dan zijn er ook die niet snappen dat "doe of je thuis bent" sowieso nooit betekent dat je moet doen of je thuis bent, en die daarbij ook niet de moeite nemen om zich een uurtje in te lezen in waar ze eigenlijk zijn en waar je op moet letten. En dan doen ze of ze thuis zijn, wat meestal zelfs thuis al een slecht idee is: "Ha, wat een nacht! Ik werd wakker op het strand en ik herinnerde me helemaal niets meer!” Jaaa, als er íets [superlatief] is, is het wel totaal vergeten wie en waar je bent. Op reis. Iedereen jaloers. En het voordeel van wereldreizen is: als je ergens half bewusteloos op het strand mishandeld, beroofd of verkracht wordt, kun je daarna vast ergens bungee jumpen om over je opgelopen angsten heen te komen. En dan een stukje schrijven over hoe gevaarlijk het er wel niet is. “Heftig, veel geleerd,” zoiets. Maar wel super stoer, écht leven, way to go.
Wij avontuurlijke wereldreizigers gaan trouwens wel het liefst in groepjes van twee, want het is best wel eng om op avontuur te gaan. En als we maar op de gebaande paden blijven, de toeristische hoogtepunten van elk land (of bij tijdgebrek: van elk continent) bezoeken voor de foto en dan zo snel mogelijk weer vertrekken, kunnen we in een half jaar de hele wereld zien! Mooi man!
Nee, niet bepaald mijn ding, wereldreizen. Maar na een jaar van regelmatig tandenknarsen en op mijn tong bijten, is het hoogstwaarschijnlijk wel ineens een stuk(je) makkelijker om met een groep niet-wereldreizigers in een afgesloten ruimte te zijn. Elk nadeel… :P.
In ieder geval hoop ik dat mijn reisritme zo laag blijft dat ik nooit een échte (?) Wereldreiziger word. Ik word wel een Wereldbewoner ofzo. En wie weet bezoek ik zo ooit een keer toevallig (of niet) de Tafelberg. Als de zon schijnt. Of niet. Wie weet. Ik schrijf er tegen die tijd wel een stukje over, met een foto erbij. Natuurlijk. Of ik vertel het je in een kabelbaan in een land dat helemáál niet in de buurt ligt. Zodat iedereen in ieder geval weet dat ik er was. Anders telt het niet.
Ik ga even koffie drinken. Alleen. [Superlatief]. De foto komt nog.
Groetjes, Nelly de Wereldbewoner.
* Voor mijn project Imagine all the people werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en met mijn verhalen wil ik mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme voor verdwalen aan anderen overbrengen, en ze inspireren om buiten "mag niet, kan niet, lukt niet, gaat niet" te durven denken. Droom! En doe er iets mee. Het ergste wat er kan gebeuren is, dat het niet lukt.
Bovendien hoop ik dat mensen zich door mijn verhalen met een niet-Hollandse horizon ook soms af gaan vragen: “Hoe doen wij dat en waarom?” of denken “Dit is fijn hier!” of juist niet, en hopelijk: “Ik ga ook iets doen op mijn manier”. Geen bescheiden doel, maar: “The ones who are crazy enough to believe that they can change the world, are the ones who do.” De wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen; daar gaan we! *
* Doe mee! :D Like de facebook pagina, deel de verhalen of doe een donatie en ... nou ja, spullen kun je niet winnen, maar je wordt wel deel van deze "olievlek" van positieve bewustwording die dankzij jou een beetje groter wordt! Dat is ook een beetje winnen, toch? :P Alvast bedankt! (Facebook: www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 ) *
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
