Strandkippenvel-kampeer-scheerschuim-beestjestekst

... En toen was het alweer maandag! Weer een weekend gehad om over naar huis te schrijven hoor ;) en dat doen we dan dus ook.

Maar te beginnen bij donderdag want dat was de stranddag in Viana do Castelo. 2 weken niets gehad dan een enorme semi-broeikas hier, dus op de morgen van het vertrek naar viana WOLLUKUH! Daarom maar een kopje koffie gedronken bij de strandbar en in het laatste boek van Harry Potter begonnen wat Diana had meegenomen. Spelletje kaart en na een tijdje werd het eigenlijk toch nog best lekker.

Eerst heel lekker pasta gegeten (maar deze keer echte Italiaanse) in een restaurant en daarna vrije tijd om te doen wat we wilden. Lekker rondslenteren in het heel grote winkelcentrum bij het station, ijsje eten, bankje en terrasje, krantje kopen en richting het kasteel boven op de berg. Intussen was de zon natuurlijk alweer volop aan het schijnen en zo hadden we een prachtig uitzicht over de stad, de rivier, de haven, de stranden en de oceaan. Bovendien was deze kerk ook mooi om te zien van binnen. Na een half uurtje tussen alle rookpluimen door weer naar Arcos voor avondeten en een lekker bed!

De volgende morgen was gereserveerd om de tenten voor het kamp te controleren en in orde te maken. Hier waren we al best snel mee klaar, dus even uitrust-tijd tussen het werk en de lunch. Na de lunch vertrekken richting Nationaal Park waar we 1 nacht zouden doorbrengen. Tenten opzetten, groot zeil op ons »binnenpleintje« en... VOETBALLEN MAAR!

Op een veld met alleen maar zand en dus meer stofwolken veroorzaken en inademen dan daadwerkelijk spelen. Na een uurtje of anderhalf onder de zon werd het tijd om te gaan plonzen want werkelijk alles was zwart! Naar de rivier (een soort bergbeekje met "tussenmeertjes" en met zijn twintigen water-rugby gespeeld in zo'n minimeer. KOUD en heel helder water tussen de rotsen en de bossen in, das wel even mooi!

Tijd om terug te gaan voor het avondeten en daarna met 4 truien, 2 broeken en een slaapzak richting de plek waar we een feestje zouden hebben. Auto mee voor de muziek (?) en flessen met kaarsen voor een beetje licht maar vooral voor de sfeer. Overal lichtjes dus want het was ook zo helder dat we alle (denk ik hoor...) sterren konden zien. EN KOUD BUITEN BRRR!!! Tegen tweeen hielden we het voor gezien, terug naar de tenten want morgen moeten we ook nog een beetje werken he???

Geweldig, toen ik een manier had gevonden om mijn lichaam neer te leggen zonder dat het op 7 plaatsen op stenen rustte, begon een van mijn tentgenoten te verkondigen dat ze niet kon blijven liggen zonder dat alles om haar heen draaide, en 5 minuten later dat ze echt even moest gaan wandelen omdat ze anders zeker zou gaan overgeven. Wisky... En welterusten haha das dus niet zo'n gerust gevoel.

Bovendien hadden we slaapzakken van de organisatie mee, en het bleek al snel dat die voor de kinderen bedoeld waren, want de mijne reikte maar net iets verder dan mijn middel. Een trui extra dus, AUW, steen ontwijken onder mijn hoofdkussen (wat geen hoofdkussen was maar een opgevouwen trui) en welterusten. Tot het weer te koud werd dus nog een trui. Auw, steen, bult, kramp... Zucht, is het al morgen?

Daarna dus wel en dat was half 11 ongeveer. Iedereen begon zijn tent eens uit te kruipen, ontbijtje met brood en jam (hebben we écht geen chocopasta?), tenten opruimen en... naar het andere deel van het park om te lunchen met schitterend uitzicht. Lunch in een restaurantje met kip en frietjes en daarna richting een dorpje in de buurt.

Een half uurtje uitzicht genieten, kerkje kijken en zon opvangen voor we weer terug konden naar Arcos. Heel wat knikkebollende hoofdjes op de terugweg! Het duurt wel even voor het eten klaar is, dus kon ik weer eens een keer op mijn tweewieler klimmen om een tochtje te maken. Dawas wel weer even dol! Daarna terug voor een douche en een vegetarisch avondmaal omdat Gael verantwoordelijk was voor de keuken, erg lekker!

's Avonds na het eten naar de biljartbar waar Gael en haar Franse teamgenoot Roberto en mij uitdaagden om ons spelletje wat voorlopig nog op 1-1 stond, af te maken. 1 uur bij de bar ging het busje terug naar Pousadinha, dat was de laatste dus als je niet om 1 uur ging kon je blijven en naar huis lopen. Geen zin en geen energie en daarom met heel wat anderen die ook stenen en kou hadden ervaren tijdens ons kampeeravontuur op naar de warme chocomel. OW ROBERTO! Gaan we morgen voetballen? Vrije dag he? Ja das goed, 10 uur vertrekken dan. Tot morgen.

Zondag dus gevoetbald met de groep vrienden van de vader van Nuno, ik kon schoenen lenen van een Braziliaan die ook meespeelde en die 2 paar had. Das toch wel even anders als je op je benen kan blijven staan en niet om de 5 seconden uitglijdt op het natte veld! Een duik in de rivier om af te koelen en we kwamen de dameselftal-voetbalcoach tegen die vroeg of ik dit weekend mee kan doen met een toernooi.

Terug voor de lunch met piri-piri-kip en cake toe en daarna even liggen hoor! Benen van lood en een hoofd als een ... (kweet even niet waar ik het mee moet vergelijken maar jullie snappen het wel). Welterusten dus tot... PRRSSCCCHHHHRRRRSSCHHH!!! Scheerschuim in je oor. Olha Nellek! Ainda estas a dormir? (Slaap je nog steeds??) Nao, nu nie meer, dankjewel Roberto! Avondeten en een drankje buiten op het terras onder de sterren voor ik toch echt weer terug moest om mijn kussen goededag te zeggen.

Trouwens eerst mijn bed ontdaan van alle zwarte kleine insectenvrienden die een dag ervoor plotseling tevoorschijn waren gekomen. Geen idee hoe ze heten en of ze door het raam, door de deur, uit het doucheputje of onder het bed vandaan zijn gekropen, maar er zaten er op verschillende plaatsen in onze kamer.

Oogjes toe en vanochtend dichtbij pousadinha met de kapschaar (hoe noem je zo'n ding???) aan de gang. Tot we bij een bron kwamen met water om te drinken en een soort reservoir ernaast. Ik weet niet meer wie de eerste fles water over iemand anders heengooide, maar er volgde een heus allen-tegen-allen-watergevecht van een half uur.

Daarna kwam er iemand op het idee dat het veel makkelijker was om je slachtoffer gewoon in 1 keer in het waterreservoir te kieperen, dus het volgende half uur werd vooral gebruikt voor het beoefenen van deze nieuwe sport, bij voorkeur met verschillende slachtoffers...

Gaan we? We gaan! Tot er weer iemand nog even een laatste flesje leegde boven het hoofd van iemand anders, waarna het weer helemaal opnieuw begon. Tot we uiteindelijk ECHT weer richting pousadinha gingen. Sop sop sop in je schoenen en vriendelijk «ola» zeggend tegen alle verbaasde wandelaars en plaatselijke bewoners die we tegenkwamen. Dat was wel weer even hard werken he?

In Pousadinha onder de douche gesprongen en naar beneden voor de lunch. Uurtje rust en net weer gevoetbald totdat we naar centro jovem vertrokken. Nu ben ik eerlijk gezegd wel een beetje uitgewoond, nog 2 dagen (eigenlijk nog maar 1 want de laatste dag is vertrek van de deelnemers) en dan hebben we weer rust in pousadinha!!! Erg rust want Stefano gaat volgende week ook terug naar Italie voor 2 weken om wat examens te doen.

Gael leek al bijzonder in het begin en die indruk blijft nogal hangen: het is niet zo makkelijk te beschrijven maar een yoga-vegetarisch-naturisten-artiest is het wel zo ongeveer. Dit weekend is Roberto jarig, ik weet niet of we terugkomen van het toernooi of niet.. Ik hoop het wel want hij zei dattie italiaanse pizza ging maken! We zullen het zien!

Oh ja, iemand nog creatieve ideeen om met mijn motor, mijn 24 koffers (haha, zowat wel...;)), mijn gitaartje en mijzelf voor minder dan 500 euro terug naar nederland te komen? Het liefst met meer dan 50 procent kans op overleven dus... Laat het me even weten en anders ga ik hier gewoon ook kerstmis vieren joh! (Nee hoor das nie de planning)
Dawazzumweer (Mam: Dat was 'm weer), tot het volgende berichtje vanuit Portugal en let op julliezelf dan doe ik het ook!

xxx Nel