Reisjuh, samenvatting vd samenvatting.
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
02 Januari 2006 | Portugal, Évora
Jah ik moet nog even mijn verhaal afmaken want dat had ik nog niet gedaan…
Te beginnen dus bij de zaterdag dat ik op reis ben gegaan, ik moest ’s middags nog voetballen en daarna douchen en mijn tas pakken. REGEN! En heel erg wakker was ik ook niet meer, want vrijdag had ik nog met Nuno in een kroeg gespeeld en dat was nogal laat geworden. Al mij spullen bij elkaar? Op naar de garage, waar ik erachter kwam dat ik niet met mijn rugzak voor op mijn tank kon rijden want daar zattie te vol voor (de rugzak dus…) daarom maar op een creatieve manier met mijn rugzak ergens aan mijn rechterzij en mijn gitaar gewoon op mijn rug in het donker en de stromende regen richting Porto gegaan. NOOIT MEER!!! Het was hartstikke koud en ik kon mijn rechter spiegel niet goed zien omdat mijn tas daar weer voor hing en als ik plotseling zou moeten uitwijken, had ik dat niet gekund omdat ik met die 2 tassen niet soepel kon bewegen. Eerst nog een weg de verkeerde kant op (2 plaatsnamen omgedraaid… :s) en uiteindelijk dan toch Ermesinde gevonden waar Cecile woonde. Berichtje sturen om te vertellen dat ik aangekomen was op een plein met een bankgebouw en een fontein. Even wachten op antwoord… Maar na een minuut of 10 was dat er nog niet, dus toen heb ik maar aan de eerste voorbijganger gevraagd of hij wist waar de straat lag die ik zocht. Neuj, maar hij belde een informatienummer en toen wist hij het wel. Mocht ik wel even achter hem aanrijden. Das wel service! Na een beetje rondrijden en zoeken stonden we dan toch voor de deur van Cecile… Tenminste, dat dacht ik, maar er was geen teken van leven te zien. Eerst de weg-aanwijzer bedankt voor de hulp en aanbellen dan maar… niets… nog eens… NOG niets…. Er stond ook nergens een straatnaambordje dus ik heb bij de overburen maar eens gevraagd of het wel de straat was die ik zocht. Dat klopte in ieder geval! Maar waar was Cecile dan??? Net toen ik van plan was maar een rondje te gaan rijden en later terug te komen, kwam ze met de fiets aanrijden. “Ik was je al gaan ophalen in het centrum, maar ik had geen beltegoed om je een sms te sturen!” Haha dat begint al lekker! Eerst wat bijgekletst, kennis gemaakt met Steven (de Belgische vrijwilliger die bij haar woonde) en omelet gegeten. Daarna met de bus naar het centrum van Porto waar we hadden afgesproken met Gaelle, Ana en Semunal. Met zijn allen wat gedronken, muziek geluisterd en langs de rivier gelopen en na de warme chocomel Gaelle doei gezegd. Met de bus weer terug naar “huis” en daar op de bank in de woonkamer bijna meteen in slaap gevallen. De volgende ochtend ging de wekker wel, maar ik was nog ZO moe (slechte voorbereiding hè???) dat ik besloot mijn bezoek aan Vila Real maar een ander jaar te doen en nu lekker de tijd te nemen om uit te rusten want ik had nog heel wat kilometers te gaan. Ontbeten, spullen gepakt en pas rond 11 uur weer op de motor richting het volgende stadje: Aveiro, waar ik Diana ging bezoeken die daar studeerde. Lekker rustig over de nationale weg getokkeld met leuke kleine dorpjes en hele stukken groen onderweg. Bij Diana wat gitaar gespeeld en friends gekeken, mee helpen koken en tot ’s avonds met haar en haar huisgenoten wat zitten praten. Wat is hier eigenlijk nog te zien? Uuuhm, ze hebben daar bekende boten met plaatjes voorop EN een universiteit en… dat was het wel volgens Diana. Hmmmm eerst maar even ontbijten met verse broodjes en dan mijn weg gaan plannen naar het zuiden. Via een klein weggetje langs de kust zou ik eerst bij Figuera de Foz uitkomen en daarna kon ik richting Coimbra. Het was nog heel lekker weer om te rijden en al na 10 minuten was ik heel blij dat ik had besloten mijn gitaar bij Diana achter te laten, Dat reed een stuk makkelijker!!! Eerst met een kilometer of 40 per uur en volop van het uitzicht genietend tot Figuera de Foz gereden, een stadje aan zee helemaal ingericht op de komst van vele toeristen in de zomer. Maar nu was er vrijwel niemand dus ik heb mijn motor naast het strand geparkeerd, ben richting zee gegaan en heb daar met uitzicht op de branding en met een cd’tje op lekker een uurtje of 2 van de zon liggen genieten. Kopje koffie op het terras en toen de weg naar Coimbra gevonden.
Er waren een paar dingen die ik volgens mijn Michelingids moest zien in Coimbra: de kathedraal Se, het oude stadscentrum en de universiteit. Heel braaf met mijn kaartje op pad gegaan, op zich had ik het nog best begrepen, alleen was ik aan de andere kant van de brug dan dat ik dacht. Na 7x dezelfde straat af te hebben gelopen kwam ik daar achter. Pfff, pizzabroodje lunchen dan maar en verder op zoek. Pas een uur of 2 later had ik de kathedraal Se gezien (die overigens helemaal niet zo indrukwekkend was als dat ze in de gids hadden beschreven, maar gelukkig lag die op de weg naar de universiteit dus ik was er niet zo veel tijd aan kwijt. En ik was errug dicht bij de universiteit maar ook daar kostte het me nog een half uur om een ingang te vinden. Ik moest namelijk mijn mail checken omdat ik de volgende dag bij Cristina zou slapen die haar gsm kwijt was, en ik moest weten wat we af konden spreken, waar ze woonde enz… Met mijn rugzakje en motorspullen dus door de universiteit gelopen op zoek naar een computer met internet. Uiteindelijk gevonden en… er zijn nog 7 wachtenden voor u. Op zich niet zo erg, maar die computers binnen waren ZO traag dat er echt maar eens in de 10 minuten iemand klaar was. Eindelijk was ik aan de beurt, gelukkig had ik een mailtje van Cristina en wist ik zeker dat ik de volgende dag ook een dak boven mijn hoofd had. Toen ik daar mijn mailtje zat te typen kreeg ik een sms van het meisje dat me de weg naar het huis zou wijzen waar ik vannacht zou slapen. Het huis stond namelijk in een dorpje dichtbij Coimbra maar niet in de stad zelf… Kon ik nu naar de brug komen? Uuuhhh dat kan wel, maar ik moet eerst weer naar beneden klimmen om mijn motor op te halen en dan nog de brug vinden in deze krioelstad dus dat gaat wel een uurtje duren. Ow… Dan spreken we wel om kwart voor 7 af daar, mocht ik ECHT NIET te laat zijn want zij moest zelf nog de bus halen. Prima, heb ik nog een uur of 2 dus dat is goed te doen. Ik had al zwaar genoeg van de computer die steeds 3 uur op zich liet wachten om tot de volgende actie over te gaan, en besloot maar eens te gaan kijken of ik mijn motor nog terug kon vinden, offie er nog stond en of er geen bon aanhing omdat ik ‘m op de stoep had geparkeerd… Dichtbij op een terrasje een ijsthee gedronken en in mijn boekje gekeken wat ik morgen graag wilde zien. Pak weer aangehesen en op zoek naar de brug van Coimbra. Haha, jah geen probleem, ik had toch drie kwartier dus ik kon makkelijk een paar keer verdwalen en dan nog op tijd zijn! NAAAAAAAAAAAAAH ik weet niet WAAR ik helemaal heen gereden ben, voor mijn gevoel heb ik heel Coimbra wel 15x doorkruist maar geen brug gezien… PRECIES om kwart voor 7 stond ik aan de goede kant, maar daar was niemand te bekennen. Telefoon pakken maar weer om eens op te bellen. Heej, berichtje! “Waar ben je? Ik moet mijn bus halen!!!” Al om kwart voor 6 verstuurd… Had ze zich dus een uur vergist met de afspraak maken. Damn! Toch maar gebeld om te vragen waar ik heen moest. “Na de 3e rotonde is een Lidl en daar in de buurt (?) staat een telefooncel. Het huis dat daar bij staat is het huis van de vrijwilligers en ze wonen op de 2e verdieping. Nou doei!” … Jah… doei he???… De Lidl dus! Het was inderdaad na de derde rotonde, maar ze was vergeten erbij te zeggen dat je bij de eerste rotonde rechts moest, bij de tweede rechtdoor en bij de derde links. 3 kwartiertjes later stond ik bij de Lidl. Nu een telefooncel… Ja die zijn er nog al wat “in de buurt”. Even Tunde bellen, de Duitse vrijwilligster die er ook woonde. “Ow maar ik ben helemaal niet daar, ik zit in Lissabon…” Jaja, is er wel iemand thuis dan??? “Dat hoop ik wel! Wacht! Ik geef je het nummer van Dimitri, als het goed is, dan is hij wel thuis.” Dat nummer gebeld en gelukkig was hij er. “Heb je wel geluk mee, ik kwam alleen even thuis om iets te eten want dadelijk ga ik uit in Coimbra… Maar ik kom je wel even halen!” En inderdaad, een kwartiertje later stond hij voor mijn neus. Met de motor richting het huis met de telefooncel ervoor en daarbinnen gezien hoe je als vrijwilliger OOK kan wonen. Met zijn zevenen in een soort studentenhuis, gedeelde keuken (BLEGH!), badkamer (BLEGHBLEGH!!!) en slaapkamers die er gelukkig wel leefbaar uitzagen. Heel verhaal met Dimitri die uit Griekenland kwam en pas 2 maanden hier was, als ik wilde kon hij wel even wachten met vertrekken, dan konden we samen gaan… Maar ik had het helemaal gehad met wandelen of op mijn benen blijven staan dan ik hem maar veel plezier gewenst heb, en op zoek ben gegaan naar iets eetbaars. Brood met een soort kruidenkaas als avondeten, een muziekje op en alvast kijken waar de volgende dag mij zou moeten brengen. De volgende ochtend eerst een tweede inspectie van de badkamer gedaan om de conclusie te trekken dat ik van die douche ECHT NIET SCHONER zou worden. Oké, dan maar een dagje zonder want hier ga ik zeker niet in! Om een uur of 10 pas weer met Dimitri een kop(je) koffie gedronken in het café vlakbij de Lidl en daarna maar weer de motor gepakt en mijn weg vervolgd richting zuid.
Die dag zou ik 3 dingen gaan zien, en de eerste was een heel bekend bedevaartsoord: Fatima. Weer kringel-kringel over de weggetjes heen, tot ik aankwam. Ik verbaasde me er nog steeds over dat alle steden en dorpen zo goed aangegeven stonden. Ik keek altijd wel eerst op de kaart zodat ik wist welke wegennummers ik moest hebben, maar dat had ik alleen maar als controle nodig en niet om de goede weg ook echt te vinden. Fatima was een heel raar stadje, de ENORME kerk met de zee van ruimte eromheen voor als er duizenden mensen tegelijk komen, en verder… Restaurantjes en tig winkeltjes met dezelfde plastic prulsouvenirs en… NIKS! Daar was ik dus best snel weg, en kon ik verder gaan naar Batalha, waar ik het klooster zou gaan zien. Dat was werelderfgoed van Unesco en het lag een half uurtje rijden van Fatima af… Supermooi door de bergen gereden, dat stuk was nog net natuurgebied en zonder problemen naar Batalha. Waar zou het klooster dan zijn? Er staat nergens een bordje… Nou ja, na deze rotonde maar ergens parkeren en dan op zoek gaan… GUNK!!! YO dat was even een gevaarte!!! Een enorm gebouw zowat in de stijl van de druipsteenkerk in Barcelona, midden in een dorp met 2 rotondes en een snackbar. Rondje gelopen eromheen en daarna binnen een kijkje genomen. Wat een groot gebouw en wat mooi! Na mijn bezoek aan het klooster heb ik op een bankje in het zonnetje genoten van mijn lunch die ik in de plaatselijke supermarkt gekocht had. En daarna op naar Leiria. Weer makkelijk gevonden maar in de stad de verkeerde afslagen genomen, tot ik de bordjes met “castelo” zag staan. Een kasteel? Nou ja, ik heb toch tijd over, ga ik wel even kijken. Daar omhoog geklommen en genoten van het uitzicht over heel de stad. Weer terug naar beneden op zoek naar Praza de Leiria, daar zou ik Cristina ’s avonds tegenkomen. Maar niemand had daarvan gehoord. Even naar het nummer bellen waarmee ze me de laatste keer had gebeld. “Hallo?” “Hallo, is Cristina daar?” “Cristina?” “Ja ik wil vannacht graag bij haar logeren…” “Er is hier niemand die met je wil praten…” “Ow…” “Je spreekt met een uitzendbureau….” Jah je moet wat als je telefoon het niet meer doet. Nou ja, dan maak ik nog even een rondje door het centrum en dan ga ik wel op de hoek van de straat zitten waar ze zou moeten wonen. En maar hopen dat ze snel zou bellen. Zo’n anderhalf uur later ging inderdaad mijn telefoon en weer een half uur later kon ik mijn motor voor de deur parkeren en mijn tas in de gang ploffen. Wat wil je doen? Zullen we pizza gaan eten? Ze hadden een ECHT ITALIAANS (Cristina…) restaurantje dus daar hebben we een grote pizza gedeeld en heel veel zitten kletsen over vanalles. Nog even langs het “kantoor” van haar organisatie want dan kon ik even op internet. De volgende dag zou ik namelijk in Lissabon willen slapen, maar de vrijwilligster die daar volgens Gaelle zat, nam haar telefoon niet op en ik moest kijken of ze haar mail wel had beantwoord. Ook niet dus. En morgen dan? Jah, kweenie… Eerst maar een Leiria by night wandeling gemaakt om het eten te laten zakken en wat gedronken in het plaatselijk café waar Cristina al bekend was. We kunnen morgen wel weer even gaan kijken of ze al geantwoord heeft, en anders ken ik nog wel iemand in Peniche… Ik zal kijken of je misschien daar mag slapen. Voor nu in ieder geval welterusten!
Ze had inderdaad nog geen antwoord gegeven, dus ik ben maar op weg gegaan richting Nazare in afwachting van het telefoonnummer dat Cristina me op zou sturen zodra ze het gevonden had. Stond namelijk ook in haar telefoon die ze kwijt was, maar ze kon er op een andere manier ook nog wel achter komen… Prima, dankjewel voor alles en tot...???
Weer een heel lekker bochtenweggetje richting Nazare, het zonnetje scheen weer lekker, dus ik heb ook daar op het strand even lekker van de tijd en de ruimte zitten genieten om vervolgens Obidos op te gaan zoeken. Obidos zou een heel mooi centrum hebben met allemaal lieve witte huisjes, veel bloemen en kleine winkeltjes… Maar ik kon het centrum niet vinden!!! Aan het ene eind van de weg stond een bord dat ik naar links moest voor het centrum en aan het einde van de weg stond dat bord in tegenovergestelde richting moest gaan om daar te komen. Uiteindelijk bleek dat het centrum bestond uit allemaal smalle straatjes binnen een kasteelmuur, waar je dus met motorvoertuigen gewoon niet in mocht… Toen ik Obidos verliet, was het weer er alleen maar beter op geworden, dus lekker rustig naar Peniche gegaan. Ik had intussen het telefoonnummer van Pedro gekregen, een student die Cristina kende, en had afgesproken dat we om 8 uur in het centrum zouden zijn. Ik was om een uur of 3 al in de buurt van Peniche, dus ik heb eerst nog een heel stuk over de weg langs de enorme kliffen gereden. Echt schitterend! En daar ook voor het eerst sinds maanden weer Nederlandse vakantiegangers gezien. “Sow, voor een meisje van jouw leeftijd helemaal in je eentje op de motor ben je nogal ver van huis, is het niet?” Nog geprobeerd de kunst van het surfen af te kijken en daarna weer richting Peniche om ergens te lunchen. Broodje hamkaas tegen een toeristentarief maar wel een heel gezellig gesprek daarbij inbegrepen. Hoe laat gaat de zon onder? Kwart over 5 ongeveer. Waar kan ik dan het beste gaan kijken??? Dus vriendelijk bedankt voor het broodje en de info en hup-1-2 weer op de motor richting zonsondergang. Heel erg mooi, alleen heb ik de zon dus nog steeds nooit zien zakken in de zee, want op het laatste moment kwam er een wolk voor. Intussen belde Paulo nog omdat ik de volgende nacht daar zou willen slapen, maar hij wist niet zeker of hij er zou zijn. Als ik morgen tussen 12 en 1 belde dan kon hij me meer vertellen en eventueel het nummer van een ander logeeradres geven. Goed hoor… Van een uur of 6 tot 8 nog wat door het centrum gelopen en af en toe een praatje gemaakt, wat gitaar gespeeld in een muziekwinkel en om 8 uur was Pedro er ook. Achter hem aan naar de studentenkamer waar hij met 2 andere jongens woonde en daar toch al vroeg op de avond in bed gekropen want van weer heel de dag buiten was ik toch nogal moe geworden. In 1x doorgeslapen tot om 8 uur (!) alweer de wekker ging. Onder de douche die deze keer wel erg schoon was, Pedro bedankt die die nacht op de bank in de woonkamer had geslapen en toen ik nog zonder ontbijt op de motor zat eerst maar een tankstation opgezocht, want het was nog een heel stuk rijden via Sintra en Lissabon naar Setubal.
Sintra was volgens mijn gids ook heel erg bijzonder met 2 paleizen, mooie museums en heel heel veel natuur. Had ik wel even de fout gemaakt naar het foute paleis te gaan, moest ik 4 euro voor betalen en er was dus echt bijna NIETS te zien. De eetzaal, de slaapzaal, de vergaderzaal, de keuken… Brrr, na een half uur stond ik weer buiten en was ik nogal toe aan een gebakje van de bekende pastelaria die de professora me had aangeraden. Verder waren de wegen binnen Sintra ZO slecht aangegeven dat ik eigenlijk wel weer verder wilde. Paulo proberen te bellen, maar ook hij nam zijn telefoon niet op en daarom maar weer pak aan en naar Lissabon. Daar zou ik het “klooster van de dwergen” gaan bekijken, wat zo genoemd werd omdat je je net een dwerg voelt als je in dat enorme ding staat. Ook weer werelderfgoed van de Unesco en het lag echt RECHT op de route, dus toch maar eens een kijkje nemen. Toen ik Lissabon inreed de eerste afslag genomen om even met de camera te laten zien dat ik veilig in Lissabon was en dat ik op zoek zou gaan naar dat enorme klooster. Foute beslissing, want als je die grote weg afgaat, kom je niet meer op die hoofdweg terug, maar op een weg die er parallel aan loopt. Daar kan je dus niet alle afslagen nemen die je misschien wel zou willen, en om die reden heb ik er nog een kwartier of 3 over gedaan om dat Superklooster te vinden. En toen ik ervoor stond… Neej he?? Hier ben ik al geweest!!! Toen we de eerste course informacao hadden, stonden we op precies dezelfde plek. Ik wist toen alleen niet wat voor een groot gebouw dat ding was. Een kerk ofzo… maar die had ik al zo veel gezien… Slim slim slim en dus hoog tijd om het geval maar eens van binnen te bekijken. De naam was dus heel goed gekozen, want je voelde je echt maar een minipoppetje. Telefooncel gezocht om toch onderhand eens iets af te spreken met Paulo. Nog steeds geen antwoord, dus eerst de goede kant Lissabon uit zien te komen. Haha, das ook niet makkelijk als je de namen van de 2 bruggen door elkaar haalt!!! Dus ook weer een nutteloos halfuur op de motor gezeten voor ik dan de brug had gevonden die ik moest hebben. Enorm verdwaald op weg naar Setubal en toen ik daar aankwam in een snackbar maar weer het nummer van Paulo gedraaid… “Hee hallo, ik dacht dat je rond lunchtijd zou bellen!” Hmmja… weet je al of ik kan blijven logeren, want het is al zo ongeveer donker en anders moet ik even kijken hoe ik het ga regelen. Hij was zelf niet thuis, maar hij gaf met het nummer van 3 andere vrijwilligsters die erg in de buurt in een flat zaten. Die hadden de week ervoor hun eerste informatiecursus gedaan. Weet je wat? Hij zou zelf wel even bellen en dan belde hij wel weer naar de snackbar terug. Ja prima. Voor zo’n mobiel gesprekje moest ik dus ook nog zo’n 3,50 euro betalen…!!! Even later ging inderdaad de telefoon, ik kon blijven slapen en hij zou wel even uitleggen hoe ik er dan het makkelijkst kon komen. Eindelijk een keer een goede routebeschrijving, dus ik stond al snel in een café onderin het flatgebouw waar ze zouden moeten zitten. Heel slim alweer het nummer van de vrijwilligster kwijtgeraakt, dus weer eerst Paulo bellen voor haar nummer en toen haar bellen om te vertellen dat ik voor de deur stond. Er waren 3 meiden, 1 uit Estland, 1 uit Litouwen en 1 uit Duitsland die de flat deelden, en ze hadden een gitaar!!! Na een tosti als avondeten heb ik dus de hele avond lekker gitaar zitten spelen want dat had ik al een dag of 6 niet gedaan… Daarna mijn bedje opgemaakt op de bank in de woonkamer en met een muziekje op in slaap gevallen.
’s Ochtends redelijk vroeg weer uit de veren want ik wilde een beetje op tijd in Evora zijn, dat zou ook een supermooie stad moeten zijn, dus ik wilde tijd genoeg hebben om alles te zien. Dankjewel voor de noodopvang en misschien wel tot ziens op de terugweg…
De weg van Palmela naar Evora liep door een gebied met alleen maar groen. Gras, boom, gras, koe, boom, boom, meertje, schapen, gras, gras en vooral heel veel gras. En heuvels. Dus ook maar met 80 over de bijna lege bijna-snelweg om lekker van het uitzicht te kunnen genieten. Na een aantal tussenstops veilig bij Evora aangekomen. De omgeving was in ieder geval al ZO mooi dat ik er geen spijt van kon gaan hebben daarheen gegaan te zijn. Eerst maar eens op zoek naar de toeristeninformatie want ik wist nog niet waar ik zou kunnen gaan slapen die nacht. Zij konden me vertellen waar het “kantoor” van een jeugdorganisatie zat, dus toen daarheen gegaan om te vragen waar ik de organisatie kon vinden die EVS regelde. Ow, daar had ik geluk mee, de directrice van die organisatie stond net bij de balie te praten. Ja, ze hadden 1 vrijwilligster (Monica uit Spanje) bij hen werken en die had ook een huis dichtbij het centrum. Om 2 uur zou ze daar en daar aan het werk zijn, dus dan kon ik het haar zelf vragen. Ik eerst maar eens op weg gegaan naar de grote kathedraal en de Romeinse tempel waar Evora zo beroemd om is. De tempel bleek niet veel meer dan 1 zuilenrij en voor de kathedraal moest je 4 euro betalen, ook als je alleen de kerk wilde zien en niet het museum en de kloostergang. Ja dat denk ik! Heel de stad was ook werelderfgoed, en dat wisten ze kennelijk heel erg goed, want werkelijk bij ALLE dingen die je wilde bezoeken, stond er rechts van de deur een tafeltje waar je 3, 4 of 5 euro moest neerleggen, wilde je door mogen lopen. Daar was ik dus redelijk snel mee klaar en tegen een uur of 3 stond ik dan ook al op de plaats waar Monica aan het werk zou moeten zijn. Ja hoor, ik mocht best wel blijven slapen, ze moest werken tot een uur of 6 en dan kon ik wel met haar me naar huis. Prima, ga ik nog even zonder rugzak en motorspullen een rondje lopen door de wijken rond het centrum en door de vele parken die er binnen de kasteelmuren liggen. Tegen zessen weer terug, motor mee de straat uit en toen stonden we alweer voor het huis waar ze helemaal alleen zat. Avondeten met tortilla, even afwassen en alvast het (lucht)bed opmaken. Zullen we voor het slapen nog een rondje gaan lopen? Ja hoor, mij prima! Onderweg kwamen we iemand tegen die bij de organisatie van Monica werkte, die ons vertelde dat er om 11 uur een gratis concert was in een soort sociaal jeugdhuis. Ja hoor, maken we ons rondje af en dan komen we daarna wel weer langs. Toen we er om 11 uur waren, zou het om 12 uur beginnen, en 12 uur in Portugal is nog steeds half 1. Door alle indrukken van die dag en het lekker warme zaaltje zat ik al druk te knikkebollen voordat het begon. Even kijken of het was is dus, en anders halverwege gewoon spullen pakken. Maar het was wat! 3 mannen, 1 gitaar en zang, 1 bas (zo’n groot uitgevallen viool) en zang en 1 viool. WAUW heel erg vet en ik heb dus tot kwart over 2 geen slaap gevoeld… Maar toen het afgelopen was natuurlijk wel weer, wandel wandel naar huis om lekker te gaan slapen.
De volgende ochtend samen ontbijten en bezorgd naar boven kijken, want het regende echt hard. “Je mag nog wel een dagje blijven als je denkt dat het morgen beter is…” Nee hoor, dan loopt mijn planning in de war haha… Ik heb een pak en handschoenen en ben best stoer, dus na het ontbijt en de afwas mijn spullen weer gepakt, Monica heel hartelijk bedankt en door de drup richting de grote weg.
Damn dat het nou net die dag moest regenen, ik moest echt een heel stuk naar het zuiden om bij Alcoutim te komen, waar Luca en Agelike van de eerste informatiecursus zaten. Het begin schoot lekker op, ook in de regen was het uitzicht op al die natuur schitterend, maar tegen de tijd dat ik in de buurt kwam van waar ik moest zijn, werd de weg toch wat minder. En de borden ook, dus ook door de vele extra “handwarm-koffiepauzes” ik was weer een uur of twee langer onderweg dan gedacht. Maar in alcoutim werd ik warm ontvangen door Luca en nog 4 anderen die op bezoek waren gekomen. Iedereen voor de openhaard waar ik mijn schoenen, sokken en handschoenen kon laten drogen en veel kletsen, origami doen en de Griekse gebakjes eten die Agelike had gemaakt. ’s Avonds spelletjes zitten doen en daarna naar bed… Maar ze hadden eigenlijk maar een 2-persoonshuis. Daarom kwam Agelike bij mij slapen. Ik denk dat die toch een kilo of 90 was en “gezellig rond”, maar voor mij dus niet de ideale persoon om een ruim 1 persoonsbed mee te delen. Weinig geslapen dus, en de volgende dag rond de middag vertrokken we met zijn allen richting Faro omdat de anderen daar die avond de bus moesten halen. Eerst tanken in Spanje, want daar was de benzine maar 0,99 euro, en daarna ontbijten op het strand van Vila Real. Tussenstop in Tavira en een tussenstop vlakbij Faro, waar we met zijn allen nog een kopje koffie dronken. Ze gingen naar Faro en ik ging richting Armacao de Pera, het dorp waar de neef van Nuno woonde. Dit was buiten de eerste zaterdag de enige keer dat ik in het donker de plaats van bestemming moest zoeken. Dat was dus OOK de laatste keer. Echt meer dan 2 uur gedaan over zo’n 40 kilometer. Wel 28x omgedraaid en geen bord te bekennen. Uiteindelijk wel gevonden en van voor de nationale bank maar weer eens getelefoont naar Sergio waar ik heen zou moeten. “Bel maar weer even als je voor die en die gokhal staat.” En toen ik daarvoor stond kon hij vanaf zijn balkon roepen dat ik naar boven kon komen. SOW HEEJ wat een huis! Een appartement in zo’n grote flat aan zee. Eén kant van de woonkamer was helemaal van glas zodat je vanaf de eetkamertafel ook uitzicht op zee had!!! Ik “kreeg” een kamer met een tweepersoonsbed, 3 dekens en genoeg ruimte om al mijn spullen te droppen. Eerst even de motor in de privé-garage :-D zetten enneh… Wil je douchen? NOU! Douchen in een mooie badkamer en dan over een schone, warme, droge vloer naar mijn kamertje toe?? Zeker wel! Daarna kon ik bij hem, zijn vrouw en dochtertje aanschuiven voor het avondeten en al mijn verhalen over mijn project, mijn familie en mijn reis tot nu toe vertellen. Na het eten op de zitzak voor de televisie geploft en om 11 uur maar weer richting bed. De volgende dag zou mijn laatste “bezoekjesdag” zijn, want daarna was het gewoon in 2 dagen direct naar het noorden. Nog geen 2 minuten nadat ik mijn hoofd op mijn kussen had liggen, was ik alweer in dromenland.
En omdat dat de eerste dag in 9 dagen dat mijn bed niet op de grond lag en dat ik het niet hoefde te delen, heb ik tot 10 uur ’s ochtends doorgeslapen. In pyjama maar eens op onderzoek uit gegaan en al snel bleek dat ik helemaal alleen in dat grote huis was. Hmmm, die zijn natuurlijk werken want dat doen ze hier natuurlijk ook voor 10 uur. Eerst maar eens onder de douche, ik kan niet zomaar weggaan want ik weet niet hoe ik de motor uit de garage krijg en hoe ik de deur goed afsluit… Maar een heel goede planning want toen ik me stond aan te kleden ging de telefoon al: Sergio. “Was je al wakker, haha?” Ahum, ja ik heb heerlijk geslapen, dankjewel! Je komt vanavond weer terug om hier te slapen he? Uh, ja…, dus hij legde me uit waar de sleutels lagen om de flat binnen te komen, de sleutels van de voordeur en de sleutels van de garage. Dan hoefde ik geen rekening met hen te houden als ik terugkwam… Nouw! Hij zij ook waar ik spullen voor een ontbijtje kon vinden en zou wel zien wanneer ik terugkwam. Keej dan! Spullen bij elkaar, lekker een dagje met een lichtere rugzak op pad en in een heerlijk zonnetje richting het zuidelijkste puntje van Portugal: Ponte de Sagres.
Daar waren enorme kliffen en een supermooie weg langs de kust, lekker weer om ook een flink stuk te wandelen en ik heb ’s middags zelfs op het meest westelijke puntje van Europa gestaan: Cabo de vincente… Wauw! Tegen de middag in Lagos wat toastjes en kaas gekocht voor een strandlunch en daarna naar Meia Praja gegaan. Soooow wat een ruimte met helemaal niemand!!! Een enorm strand in Algarve waar het in de zomer vast stikt van de toeristen, maar nu waren er alleen maar wat verdwaalde Engelse campers. Echt 2 uur over het strand gekuierd en maar 3 mensen tegengekomen! Muziekje op en hopen dat er nog een zonsondergang te zien zou zijn, maar weer zaten de wolken in de weg. Tegen de tijd dat het donker begon te worden mijn boeltje weer bij elkaar gepakt en op te motor terug naar het huis van Sergio. Motor de garage in, heel verhaal weer aan tafel, ik had nog een fles wijn en een doos bonbons gekocht als bedankje voor de goede zorgen en afgesproken dat ik de volgende morgen als ik wegging gewoon de deur achter me dicht zou trekken en de automatische garagedeur naar beneden zou laten rollen. Dan zat alles wel goed dicht en hoefde ik niet net als zij om 8 uur de deur uit. Wederom een: “Als het erg hard regent morgen, dan mag je ook wel een dagje langer blijven…” maar dat kon echt niet want ik had gezegd dat ik woensdagavond weer in Arcos zou zijn. Nog ruim voor middernacht mijn bed in gedoken en weer heel goed geslapen tot om half 10 de wekker ging. Op mijn dooie akkertje douchen, ontbijten en spullen weer in de rugzak. Niets vergeten? Nope, nog even uitzicht opslaan en naar de motor. Het miezerde af en toe, dus het was wel lekker om af en toe even te stoppen bij een cafeetje. Over de N1 weer richting Lissabon en onderweg nog maar eens Paulo bellen om te kijken of hij nu wel thuis was. “ Ja hoor, bel maar even als je er bent, ik moet wel werken tot een uur of 5 maar daarna kan ik je wel ergens komen ophalen.” Luxe hoor, rond een uur of 5 stond ik in het centrum van Azeitao en om half 6 stond Paulo daar ook. Achter zijn auto aan naar het huis gereden, weer gitaar gespeeld :-D, mijn reisverhaal opgehangen, pasta gegeten en daarna konden we nog even naar het strand. Ja, maar ik heb wel al ernstig veel strand gezien in deze dagen… Allemaal met souvenirs hier en restaurantjes daar, boulevard erlangs en alleen maar flatgebouwen. Maar Paulo wist ook nog een strand dat nog gewoon strand was, en dat bleek ook waar: er stond alleen 1 lantaarnpaal en verder was er helemaal niets! Links lagen zandheuvels die op duinen leken en rechts kon je alle lichtjes van Lissabon zien. Toch was het ’s avonds niet zo heel warm meer (ik had alleen mijn zomerjas mee op reis genomen) dus nog een warme chocomel voordat we weer op huis aan gingen. Kletsen, kletsen en thee drinken tot mijn ogen zowat dichtvielen. “Hoe laat wil je morgen eigenlijk weer vertrekken?” Mwa, een uur of 8, half 9 zal wel moeten want over de nationale wegen is het nog een uur of 8 rijden zonder pauze. “Ga je niet over de snelweg dan?” Neuj dat heb ik heel de tijd al niet gedaan want dan moet je tol betalen en das niet goedkoop… “Maar na zo’n reis van 11 dagen, dan ben je moe en misschien regent het wel, nee… dat is niet verstandig! Als ik nou de tol betaal, ga je dan over de snelweg?” Uuuh, ja hoor… “Oké, dan kan je morgen ook wat langer doorslapen en begin je in ieder geval enigszins fit aan je terugreis.” Ja, als je moeder er dan niet is om voor je te zorgen… ;-) De volgende ochtend hebben we in een soort albert heyn XL een croissantje gegeten en een flinke kop koffie ontbeten, Paulo legde uit hoe ik bij de snelweg kwam en na heel veel dankjewels zat ik om een uur of half 11 op de motor.
Daar gaan we dan, een kilometer of 450 nog naar huis…
En ik heb van de terugweg wel heel weinig gezien, gewoon gas open tot de volgende tolhuisjes, opletten bij de bruggen voor de wind, een paar keer tussenstop voor energie en/of brandstof tanken en toen stond ik om 4 uur weer bij centro jovem.. Meteen de video laten zien aan Cristina en Monica, Gaelle en de kinderen geknuffeld en Vitors haar door de war gedaan. Dat is dan wel weer leuk terugkomen na maar 11 dagen!!!
Nou van de laatste 2 weken maak ik later nog wel een ander berichtje want dit past niet meer…
Te beginnen dus bij de zaterdag dat ik op reis ben gegaan, ik moest ’s middags nog voetballen en daarna douchen en mijn tas pakken. REGEN! En heel erg wakker was ik ook niet meer, want vrijdag had ik nog met Nuno in een kroeg gespeeld en dat was nogal laat geworden. Al mij spullen bij elkaar? Op naar de garage, waar ik erachter kwam dat ik niet met mijn rugzak voor op mijn tank kon rijden want daar zattie te vol voor (de rugzak dus…) daarom maar op een creatieve manier met mijn rugzak ergens aan mijn rechterzij en mijn gitaar gewoon op mijn rug in het donker en de stromende regen richting Porto gegaan. NOOIT MEER!!! Het was hartstikke koud en ik kon mijn rechter spiegel niet goed zien omdat mijn tas daar weer voor hing en als ik plotseling zou moeten uitwijken, had ik dat niet gekund omdat ik met die 2 tassen niet soepel kon bewegen. Eerst nog een weg de verkeerde kant op (2 plaatsnamen omgedraaid… :s) en uiteindelijk dan toch Ermesinde gevonden waar Cecile woonde. Berichtje sturen om te vertellen dat ik aangekomen was op een plein met een bankgebouw en een fontein. Even wachten op antwoord… Maar na een minuut of 10 was dat er nog niet, dus toen heb ik maar aan de eerste voorbijganger gevraagd of hij wist waar de straat lag die ik zocht. Neuj, maar hij belde een informatienummer en toen wist hij het wel. Mocht ik wel even achter hem aanrijden. Das wel service! Na een beetje rondrijden en zoeken stonden we dan toch voor de deur van Cecile… Tenminste, dat dacht ik, maar er was geen teken van leven te zien. Eerst de weg-aanwijzer bedankt voor de hulp en aanbellen dan maar… niets… nog eens… NOG niets…. Er stond ook nergens een straatnaambordje dus ik heb bij de overburen maar eens gevraagd of het wel de straat was die ik zocht. Dat klopte in ieder geval! Maar waar was Cecile dan??? Net toen ik van plan was maar een rondje te gaan rijden en later terug te komen, kwam ze met de fiets aanrijden. “Ik was je al gaan ophalen in het centrum, maar ik had geen beltegoed om je een sms te sturen!” Haha dat begint al lekker! Eerst wat bijgekletst, kennis gemaakt met Steven (de Belgische vrijwilliger die bij haar woonde) en omelet gegeten. Daarna met de bus naar het centrum van Porto waar we hadden afgesproken met Gaelle, Ana en Semunal. Met zijn allen wat gedronken, muziek geluisterd en langs de rivier gelopen en na de warme chocomel Gaelle doei gezegd. Met de bus weer terug naar “huis” en daar op de bank in de woonkamer bijna meteen in slaap gevallen. De volgende ochtend ging de wekker wel, maar ik was nog ZO moe (slechte voorbereiding hè???) dat ik besloot mijn bezoek aan Vila Real maar een ander jaar te doen en nu lekker de tijd te nemen om uit te rusten want ik had nog heel wat kilometers te gaan. Ontbeten, spullen gepakt en pas rond 11 uur weer op de motor richting het volgende stadje: Aveiro, waar ik Diana ging bezoeken die daar studeerde. Lekker rustig over de nationale weg getokkeld met leuke kleine dorpjes en hele stukken groen onderweg. Bij Diana wat gitaar gespeeld en friends gekeken, mee helpen koken en tot ’s avonds met haar en haar huisgenoten wat zitten praten. Wat is hier eigenlijk nog te zien? Uuuhm, ze hebben daar bekende boten met plaatjes voorop EN een universiteit en… dat was het wel volgens Diana. Hmmmm eerst maar even ontbijten met verse broodjes en dan mijn weg gaan plannen naar het zuiden. Via een klein weggetje langs de kust zou ik eerst bij Figuera de Foz uitkomen en daarna kon ik richting Coimbra. Het was nog heel lekker weer om te rijden en al na 10 minuten was ik heel blij dat ik had besloten mijn gitaar bij Diana achter te laten, Dat reed een stuk makkelijker!!! Eerst met een kilometer of 40 per uur en volop van het uitzicht genietend tot Figuera de Foz gereden, een stadje aan zee helemaal ingericht op de komst van vele toeristen in de zomer. Maar nu was er vrijwel niemand dus ik heb mijn motor naast het strand geparkeerd, ben richting zee gegaan en heb daar met uitzicht op de branding en met een cd’tje op lekker een uurtje of 2 van de zon liggen genieten. Kopje koffie op het terras en toen de weg naar Coimbra gevonden.
Er waren een paar dingen die ik volgens mijn Michelingids moest zien in Coimbra: de kathedraal Se, het oude stadscentrum en de universiteit. Heel braaf met mijn kaartje op pad gegaan, op zich had ik het nog best begrepen, alleen was ik aan de andere kant van de brug dan dat ik dacht. Na 7x dezelfde straat af te hebben gelopen kwam ik daar achter. Pfff, pizzabroodje lunchen dan maar en verder op zoek. Pas een uur of 2 later had ik de kathedraal Se gezien (die overigens helemaal niet zo indrukwekkend was als dat ze in de gids hadden beschreven, maar gelukkig lag die op de weg naar de universiteit dus ik was er niet zo veel tijd aan kwijt. En ik was errug dicht bij de universiteit maar ook daar kostte het me nog een half uur om een ingang te vinden. Ik moest namelijk mijn mail checken omdat ik de volgende dag bij Cristina zou slapen die haar gsm kwijt was, en ik moest weten wat we af konden spreken, waar ze woonde enz… Met mijn rugzakje en motorspullen dus door de universiteit gelopen op zoek naar een computer met internet. Uiteindelijk gevonden en… er zijn nog 7 wachtenden voor u. Op zich niet zo erg, maar die computers binnen waren ZO traag dat er echt maar eens in de 10 minuten iemand klaar was. Eindelijk was ik aan de beurt, gelukkig had ik een mailtje van Cristina en wist ik zeker dat ik de volgende dag ook een dak boven mijn hoofd had. Toen ik daar mijn mailtje zat te typen kreeg ik een sms van het meisje dat me de weg naar het huis zou wijzen waar ik vannacht zou slapen. Het huis stond namelijk in een dorpje dichtbij Coimbra maar niet in de stad zelf… Kon ik nu naar de brug komen? Uuuhhh dat kan wel, maar ik moet eerst weer naar beneden klimmen om mijn motor op te halen en dan nog de brug vinden in deze krioelstad dus dat gaat wel een uurtje duren. Ow… Dan spreken we wel om kwart voor 7 af daar, mocht ik ECHT NIET te laat zijn want zij moest zelf nog de bus halen. Prima, heb ik nog een uur of 2 dus dat is goed te doen. Ik had al zwaar genoeg van de computer die steeds 3 uur op zich liet wachten om tot de volgende actie over te gaan, en besloot maar eens te gaan kijken of ik mijn motor nog terug kon vinden, offie er nog stond en of er geen bon aanhing omdat ik ‘m op de stoep had geparkeerd… Dichtbij op een terrasje een ijsthee gedronken en in mijn boekje gekeken wat ik morgen graag wilde zien. Pak weer aangehesen en op zoek naar de brug van Coimbra. Haha, jah geen probleem, ik had toch drie kwartier dus ik kon makkelijk een paar keer verdwalen en dan nog op tijd zijn! NAAAAAAAAAAAAAH ik weet niet WAAR ik helemaal heen gereden ben, voor mijn gevoel heb ik heel Coimbra wel 15x doorkruist maar geen brug gezien… PRECIES om kwart voor 7 stond ik aan de goede kant, maar daar was niemand te bekennen. Telefoon pakken maar weer om eens op te bellen. Heej, berichtje! “Waar ben je? Ik moet mijn bus halen!!!” Al om kwart voor 6 verstuurd… Had ze zich dus een uur vergist met de afspraak maken. Damn! Toch maar gebeld om te vragen waar ik heen moest. “Na de 3e rotonde is een Lidl en daar in de buurt (?) staat een telefooncel. Het huis dat daar bij staat is het huis van de vrijwilligers en ze wonen op de 2e verdieping. Nou doei!” … Jah… doei he???… De Lidl dus! Het was inderdaad na de derde rotonde, maar ze was vergeten erbij te zeggen dat je bij de eerste rotonde rechts moest, bij de tweede rechtdoor en bij de derde links. 3 kwartiertjes later stond ik bij de Lidl. Nu een telefooncel… Ja die zijn er nog al wat “in de buurt”. Even Tunde bellen, de Duitse vrijwilligster die er ook woonde. “Ow maar ik ben helemaal niet daar, ik zit in Lissabon…” Jaja, is er wel iemand thuis dan??? “Dat hoop ik wel! Wacht! Ik geef je het nummer van Dimitri, als het goed is, dan is hij wel thuis.” Dat nummer gebeld en gelukkig was hij er. “Heb je wel geluk mee, ik kwam alleen even thuis om iets te eten want dadelijk ga ik uit in Coimbra… Maar ik kom je wel even halen!” En inderdaad, een kwartiertje later stond hij voor mijn neus. Met de motor richting het huis met de telefooncel ervoor en daarbinnen gezien hoe je als vrijwilliger OOK kan wonen. Met zijn zevenen in een soort studentenhuis, gedeelde keuken (BLEGH!), badkamer (BLEGHBLEGH!!!) en slaapkamers die er gelukkig wel leefbaar uitzagen. Heel verhaal met Dimitri die uit Griekenland kwam en pas 2 maanden hier was, als ik wilde kon hij wel even wachten met vertrekken, dan konden we samen gaan… Maar ik had het helemaal gehad met wandelen of op mijn benen blijven staan dan ik hem maar veel plezier gewenst heb, en op zoek ben gegaan naar iets eetbaars. Brood met een soort kruidenkaas als avondeten, een muziekje op en alvast kijken waar de volgende dag mij zou moeten brengen. De volgende ochtend eerst een tweede inspectie van de badkamer gedaan om de conclusie te trekken dat ik van die douche ECHT NIET SCHONER zou worden. Oké, dan maar een dagje zonder want hier ga ik zeker niet in! Om een uur of 10 pas weer met Dimitri een kop(je) koffie gedronken in het café vlakbij de Lidl en daarna maar weer de motor gepakt en mijn weg vervolgd richting zuid.
Die dag zou ik 3 dingen gaan zien, en de eerste was een heel bekend bedevaartsoord: Fatima. Weer kringel-kringel over de weggetjes heen, tot ik aankwam. Ik verbaasde me er nog steeds over dat alle steden en dorpen zo goed aangegeven stonden. Ik keek altijd wel eerst op de kaart zodat ik wist welke wegennummers ik moest hebben, maar dat had ik alleen maar als controle nodig en niet om de goede weg ook echt te vinden. Fatima was een heel raar stadje, de ENORME kerk met de zee van ruimte eromheen voor als er duizenden mensen tegelijk komen, en verder… Restaurantjes en tig winkeltjes met dezelfde plastic prulsouvenirs en… NIKS! Daar was ik dus best snel weg, en kon ik verder gaan naar Batalha, waar ik het klooster zou gaan zien. Dat was werelderfgoed van Unesco en het lag een half uurtje rijden van Fatima af… Supermooi door de bergen gereden, dat stuk was nog net natuurgebied en zonder problemen naar Batalha. Waar zou het klooster dan zijn? Er staat nergens een bordje… Nou ja, na deze rotonde maar ergens parkeren en dan op zoek gaan… GUNK!!! YO dat was even een gevaarte!!! Een enorm gebouw zowat in de stijl van de druipsteenkerk in Barcelona, midden in een dorp met 2 rotondes en een snackbar. Rondje gelopen eromheen en daarna binnen een kijkje genomen. Wat een groot gebouw en wat mooi! Na mijn bezoek aan het klooster heb ik op een bankje in het zonnetje genoten van mijn lunch die ik in de plaatselijke supermarkt gekocht had. En daarna op naar Leiria. Weer makkelijk gevonden maar in de stad de verkeerde afslagen genomen, tot ik de bordjes met “castelo” zag staan. Een kasteel? Nou ja, ik heb toch tijd over, ga ik wel even kijken. Daar omhoog geklommen en genoten van het uitzicht over heel de stad. Weer terug naar beneden op zoek naar Praza de Leiria, daar zou ik Cristina ’s avonds tegenkomen. Maar niemand had daarvan gehoord. Even naar het nummer bellen waarmee ze me de laatste keer had gebeld. “Hallo?” “Hallo, is Cristina daar?” “Cristina?” “Ja ik wil vannacht graag bij haar logeren…” “Er is hier niemand die met je wil praten…” “Ow…” “Je spreekt met een uitzendbureau….” Jah je moet wat als je telefoon het niet meer doet. Nou ja, dan maak ik nog even een rondje door het centrum en dan ga ik wel op de hoek van de straat zitten waar ze zou moeten wonen. En maar hopen dat ze snel zou bellen. Zo’n anderhalf uur later ging inderdaad mijn telefoon en weer een half uur later kon ik mijn motor voor de deur parkeren en mijn tas in de gang ploffen. Wat wil je doen? Zullen we pizza gaan eten? Ze hadden een ECHT ITALIAANS (Cristina…) restaurantje dus daar hebben we een grote pizza gedeeld en heel veel zitten kletsen over vanalles. Nog even langs het “kantoor” van haar organisatie want dan kon ik even op internet. De volgende dag zou ik namelijk in Lissabon willen slapen, maar de vrijwilligster die daar volgens Gaelle zat, nam haar telefoon niet op en ik moest kijken of ze haar mail wel had beantwoord. Ook niet dus. En morgen dan? Jah, kweenie… Eerst maar een Leiria by night wandeling gemaakt om het eten te laten zakken en wat gedronken in het plaatselijk café waar Cristina al bekend was. We kunnen morgen wel weer even gaan kijken of ze al geantwoord heeft, en anders ken ik nog wel iemand in Peniche… Ik zal kijken of je misschien daar mag slapen. Voor nu in ieder geval welterusten!
Ze had inderdaad nog geen antwoord gegeven, dus ik ben maar op weg gegaan richting Nazare in afwachting van het telefoonnummer dat Cristina me op zou sturen zodra ze het gevonden had. Stond namelijk ook in haar telefoon die ze kwijt was, maar ze kon er op een andere manier ook nog wel achter komen… Prima, dankjewel voor alles en tot...???
Weer een heel lekker bochtenweggetje richting Nazare, het zonnetje scheen weer lekker, dus ik heb ook daar op het strand even lekker van de tijd en de ruimte zitten genieten om vervolgens Obidos op te gaan zoeken. Obidos zou een heel mooi centrum hebben met allemaal lieve witte huisjes, veel bloemen en kleine winkeltjes… Maar ik kon het centrum niet vinden!!! Aan het ene eind van de weg stond een bord dat ik naar links moest voor het centrum en aan het einde van de weg stond dat bord in tegenovergestelde richting moest gaan om daar te komen. Uiteindelijk bleek dat het centrum bestond uit allemaal smalle straatjes binnen een kasteelmuur, waar je dus met motorvoertuigen gewoon niet in mocht… Toen ik Obidos verliet, was het weer er alleen maar beter op geworden, dus lekker rustig naar Peniche gegaan. Ik had intussen het telefoonnummer van Pedro gekregen, een student die Cristina kende, en had afgesproken dat we om 8 uur in het centrum zouden zijn. Ik was om een uur of 3 al in de buurt van Peniche, dus ik heb eerst nog een heel stuk over de weg langs de enorme kliffen gereden. Echt schitterend! En daar ook voor het eerst sinds maanden weer Nederlandse vakantiegangers gezien. “Sow, voor een meisje van jouw leeftijd helemaal in je eentje op de motor ben je nogal ver van huis, is het niet?” Nog geprobeerd de kunst van het surfen af te kijken en daarna weer richting Peniche om ergens te lunchen. Broodje hamkaas tegen een toeristentarief maar wel een heel gezellig gesprek daarbij inbegrepen. Hoe laat gaat de zon onder? Kwart over 5 ongeveer. Waar kan ik dan het beste gaan kijken??? Dus vriendelijk bedankt voor het broodje en de info en hup-1-2 weer op de motor richting zonsondergang. Heel erg mooi, alleen heb ik de zon dus nog steeds nooit zien zakken in de zee, want op het laatste moment kwam er een wolk voor. Intussen belde Paulo nog omdat ik de volgende nacht daar zou willen slapen, maar hij wist niet zeker of hij er zou zijn. Als ik morgen tussen 12 en 1 belde dan kon hij me meer vertellen en eventueel het nummer van een ander logeeradres geven. Goed hoor… Van een uur of 6 tot 8 nog wat door het centrum gelopen en af en toe een praatje gemaakt, wat gitaar gespeeld in een muziekwinkel en om 8 uur was Pedro er ook. Achter hem aan naar de studentenkamer waar hij met 2 andere jongens woonde en daar toch al vroeg op de avond in bed gekropen want van weer heel de dag buiten was ik toch nogal moe geworden. In 1x doorgeslapen tot om 8 uur (!) alweer de wekker ging. Onder de douche die deze keer wel erg schoon was, Pedro bedankt die die nacht op de bank in de woonkamer had geslapen en toen ik nog zonder ontbijt op de motor zat eerst maar een tankstation opgezocht, want het was nog een heel stuk rijden via Sintra en Lissabon naar Setubal.
Sintra was volgens mijn gids ook heel erg bijzonder met 2 paleizen, mooie museums en heel heel veel natuur. Had ik wel even de fout gemaakt naar het foute paleis te gaan, moest ik 4 euro voor betalen en er was dus echt bijna NIETS te zien. De eetzaal, de slaapzaal, de vergaderzaal, de keuken… Brrr, na een half uur stond ik weer buiten en was ik nogal toe aan een gebakje van de bekende pastelaria die de professora me had aangeraden. Verder waren de wegen binnen Sintra ZO slecht aangegeven dat ik eigenlijk wel weer verder wilde. Paulo proberen te bellen, maar ook hij nam zijn telefoon niet op en daarom maar weer pak aan en naar Lissabon. Daar zou ik het “klooster van de dwergen” gaan bekijken, wat zo genoemd werd omdat je je net een dwerg voelt als je in dat enorme ding staat. Ook weer werelderfgoed van de Unesco en het lag echt RECHT op de route, dus toch maar eens een kijkje nemen. Toen ik Lissabon inreed de eerste afslag genomen om even met de camera te laten zien dat ik veilig in Lissabon was en dat ik op zoek zou gaan naar dat enorme klooster. Foute beslissing, want als je die grote weg afgaat, kom je niet meer op die hoofdweg terug, maar op een weg die er parallel aan loopt. Daar kan je dus niet alle afslagen nemen die je misschien wel zou willen, en om die reden heb ik er nog een kwartier of 3 over gedaan om dat Superklooster te vinden. En toen ik ervoor stond… Neej he?? Hier ben ik al geweest!!! Toen we de eerste course informacao hadden, stonden we op precies dezelfde plek. Ik wist toen alleen niet wat voor een groot gebouw dat ding was. Een kerk ofzo… maar die had ik al zo veel gezien… Slim slim slim en dus hoog tijd om het geval maar eens van binnen te bekijken. De naam was dus heel goed gekozen, want je voelde je echt maar een minipoppetje. Telefooncel gezocht om toch onderhand eens iets af te spreken met Paulo. Nog steeds geen antwoord, dus eerst de goede kant Lissabon uit zien te komen. Haha, das ook niet makkelijk als je de namen van de 2 bruggen door elkaar haalt!!! Dus ook weer een nutteloos halfuur op de motor gezeten voor ik dan de brug had gevonden die ik moest hebben. Enorm verdwaald op weg naar Setubal en toen ik daar aankwam in een snackbar maar weer het nummer van Paulo gedraaid… “Hee hallo, ik dacht dat je rond lunchtijd zou bellen!” Hmmja… weet je al of ik kan blijven logeren, want het is al zo ongeveer donker en anders moet ik even kijken hoe ik het ga regelen. Hij was zelf niet thuis, maar hij gaf met het nummer van 3 andere vrijwilligsters die erg in de buurt in een flat zaten. Die hadden de week ervoor hun eerste informatiecursus gedaan. Weet je wat? Hij zou zelf wel even bellen en dan belde hij wel weer naar de snackbar terug. Ja prima. Voor zo’n mobiel gesprekje moest ik dus ook nog zo’n 3,50 euro betalen…!!! Even later ging inderdaad de telefoon, ik kon blijven slapen en hij zou wel even uitleggen hoe ik er dan het makkelijkst kon komen. Eindelijk een keer een goede routebeschrijving, dus ik stond al snel in een café onderin het flatgebouw waar ze zouden moeten zitten. Heel slim alweer het nummer van de vrijwilligster kwijtgeraakt, dus weer eerst Paulo bellen voor haar nummer en toen haar bellen om te vertellen dat ik voor de deur stond. Er waren 3 meiden, 1 uit Estland, 1 uit Litouwen en 1 uit Duitsland die de flat deelden, en ze hadden een gitaar!!! Na een tosti als avondeten heb ik dus de hele avond lekker gitaar zitten spelen want dat had ik al een dag of 6 niet gedaan… Daarna mijn bedje opgemaakt op de bank in de woonkamer en met een muziekje op in slaap gevallen.
’s Ochtends redelijk vroeg weer uit de veren want ik wilde een beetje op tijd in Evora zijn, dat zou ook een supermooie stad moeten zijn, dus ik wilde tijd genoeg hebben om alles te zien. Dankjewel voor de noodopvang en misschien wel tot ziens op de terugweg…
De weg van Palmela naar Evora liep door een gebied met alleen maar groen. Gras, boom, gras, koe, boom, boom, meertje, schapen, gras, gras en vooral heel veel gras. En heuvels. Dus ook maar met 80 over de bijna lege bijna-snelweg om lekker van het uitzicht te kunnen genieten. Na een aantal tussenstops veilig bij Evora aangekomen. De omgeving was in ieder geval al ZO mooi dat ik er geen spijt van kon gaan hebben daarheen gegaan te zijn. Eerst maar eens op zoek naar de toeristeninformatie want ik wist nog niet waar ik zou kunnen gaan slapen die nacht. Zij konden me vertellen waar het “kantoor” van een jeugdorganisatie zat, dus toen daarheen gegaan om te vragen waar ik de organisatie kon vinden die EVS regelde. Ow, daar had ik geluk mee, de directrice van die organisatie stond net bij de balie te praten. Ja, ze hadden 1 vrijwilligster (Monica uit Spanje) bij hen werken en die had ook een huis dichtbij het centrum. Om 2 uur zou ze daar en daar aan het werk zijn, dus dan kon ik het haar zelf vragen. Ik eerst maar eens op weg gegaan naar de grote kathedraal en de Romeinse tempel waar Evora zo beroemd om is. De tempel bleek niet veel meer dan 1 zuilenrij en voor de kathedraal moest je 4 euro betalen, ook als je alleen de kerk wilde zien en niet het museum en de kloostergang. Ja dat denk ik! Heel de stad was ook werelderfgoed, en dat wisten ze kennelijk heel erg goed, want werkelijk bij ALLE dingen die je wilde bezoeken, stond er rechts van de deur een tafeltje waar je 3, 4 of 5 euro moest neerleggen, wilde je door mogen lopen. Daar was ik dus redelijk snel mee klaar en tegen een uur of 3 stond ik dan ook al op de plaats waar Monica aan het werk zou moeten zijn. Ja hoor, ik mocht best wel blijven slapen, ze moest werken tot een uur of 6 en dan kon ik wel met haar me naar huis. Prima, ga ik nog even zonder rugzak en motorspullen een rondje lopen door de wijken rond het centrum en door de vele parken die er binnen de kasteelmuren liggen. Tegen zessen weer terug, motor mee de straat uit en toen stonden we alweer voor het huis waar ze helemaal alleen zat. Avondeten met tortilla, even afwassen en alvast het (lucht)bed opmaken. Zullen we voor het slapen nog een rondje gaan lopen? Ja hoor, mij prima! Onderweg kwamen we iemand tegen die bij de organisatie van Monica werkte, die ons vertelde dat er om 11 uur een gratis concert was in een soort sociaal jeugdhuis. Ja hoor, maken we ons rondje af en dan komen we daarna wel weer langs. Toen we er om 11 uur waren, zou het om 12 uur beginnen, en 12 uur in Portugal is nog steeds half 1. Door alle indrukken van die dag en het lekker warme zaaltje zat ik al druk te knikkebollen voordat het begon. Even kijken of het was is dus, en anders halverwege gewoon spullen pakken. Maar het was wat! 3 mannen, 1 gitaar en zang, 1 bas (zo’n groot uitgevallen viool) en zang en 1 viool. WAUW heel erg vet en ik heb dus tot kwart over 2 geen slaap gevoeld… Maar toen het afgelopen was natuurlijk wel weer, wandel wandel naar huis om lekker te gaan slapen.
De volgende ochtend samen ontbijten en bezorgd naar boven kijken, want het regende echt hard. “Je mag nog wel een dagje blijven als je denkt dat het morgen beter is…” Nee hoor, dan loopt mijn planning in de war haha… Ik heb een pak en handschoenen en ben best stoer, dus na het ontbijt en de afwas mijn spullen weer gepakt, Monica heel hartelijk bedankt en door de drup richting de grote weg.
Damn dat het nou net die dag moest regenen, ik moest echt een heel stuk naar het zuiden om bij Alcoutim te komen, waar Luca en Agelike van de eerste informatiecursus zaten. Het begin schoot lekker op, ook in de regen was het uitzicht op al die natuur schitterend, maar tegen de tijd dat ik in de buurt kwam van waar ik moest zijn, werd de weg toch wat minder. En de borden ook, dus ook door de vele extra “handwarm-koffiepauzes” ik was weer een uur of twee langer onderweg dan gedacht. Maar in alcoutim werd ik warm ontvangen door Luca en nog 4 anderen die op bezoek waren gekomen. Iedereen voor de openhaard waar ik mijn schoenen, sokken en handschoenen kon laten drogen en veel kletsen, origami doen en de Griekse gebakjes eten die Agelike had gemaakt. ’s Avonds spelletjes zitten doen en daarna naar bed… Maar ze hadden eigenlijk maar een 2-persoonshuis. Daarom kwam Agelike bij mij slapen. Ik denk dat die toch een kilo of 90 was en “gezellig rond”, maar voor mij dus niet de ideale persoon om een ruim 1 persoonsbed mee te delen. Weinig geslapen dus, en de volgende dag rond de middag vertrokken we met zijn allen richting Faro omdat de anderen daar die avond de bus moesten halen. Eerst tanken in Spanje, want daar was de benzine maar 0,99 euro, en daarna ontbijten op het strand van Vila Real. Tussenstop in Tavira en een tussenstop vlakbij Faro, waar we met zijn allen nog een kopje koffie dronken. Ze gingen naar Faro en ik ging richting Armacao de Pera, het dorp waar de neef van Nuno woonde. Dit was buiten de eerste zaterdag de enige keer dat ik in het donker de plaats van bestemming moest zoeken. Dat was dus OOK de laatste keer. Echt meer dan 2 uur gedaan over zo’n 40 kilometer. Wel 28x omgedraaid en geen bord te bekennen. Uiteindelijk wel gevonden en van voor de nationale bank maar weer eens getelefoont naar Sergio waar ik heen zou moeten. “Bel maar weer even als je voor die en die gokhal staat.” En toen ik daarvoor stond kon hij vanaf zijn balkon roepen dat ik naar boven kon komen. SOW HEEJ wat een huis! Een appartement in zo’n grote flat aan zee. Eén kant van de woonkamer was helemaal van glas zodat je vanaf de eetkamertafel ook uitzicht op zee had!!! Ik “kreeg” een kamer met een tweepersoonsbed, 3 dekens en genoeg ruimte om al mijn spullen te droppen. Eerst even de motor in de privé-garage :-D zetten enneh… Wil je douchen? NOU! Douchen in een mooie badkamer en dan over een schone, warme, droge vloer naar mijn kamertje toe?? Zeker wel! Daarna kon ik bij hem, zijn vrouw en dochtertje aanschuiven voor het avondeten en al mijn verhalen over mijn project, mijn familie en mijn reis tot nu toe vertellen. Na het eten op de zitzak voor de televisie geploft en om 11 uur maar weer richting bed. De volgende dag zou mijn laatste “bezoekjesdag” zijn, want daarna was het gewoon in 2 dagen direct naar het noorden. Nog geen 2 minuten nadat ik mijn hoofd op mijn kussen had liggen, was ik alweer in dromenland.
En omdat dat de eerste dag in 9 dagen dat mijn bed niet op de grond lag en dat ik het niet hoefde te delen, heb ik tot 10 uur ’s ochtends doorgeslapen. In pyjama maar eens op onderzoek uit gegaan en al snel bleek dat ik helemaal alleen in dat grote huis was. Hmmm, die zijn natuurlijk werken want dat doen ze hier natuurlijk ook voor 10 uur. Eerst maar eens onder de douche, ik kan niet zomaar weggaan want ik weet niet hoe ik de motor uit de garage krijg en hoe ik de deur goed afsluit… Maar een heel goede planning want toen ik me stond aan te kleden ging de telefoon al: Sergio. “Was je al wakker, haha?” Ahum, ja ik heb heerlijk geslapen, dankjewel! Je komt vanavond weer terug om hier te slapen he? Uh, ja…, dus hij legde me uit waar de sleutels lagen om de flat binnen te komen, de sleutels van de voordeur en de sleutels van de garage. Dan hoefde ik geen rekening met hen te houden als ik terugkwam… Nouw! Hij zij ook waar ik spullen voor een ontbijtje kon vinden en zou wel zien wanneer ik terugkwam. Keej dan! Spullen bij elkaar, lekker een dagje met een lichtere rugzak op pad en in een heerlijk zonnetje richting het zuidelijkste puntje van Portugal: Ponte de Sagres.
Daar waren enorme kliffen en een supermooie weg langs de kust, lekker weer om ook een flink stuk te wandelen en ik heb ’s middags zelfs op het meest westelijke puntje van Europa gestaan: Cabo de vincente… Wauw! Tegen de middag in Lagos wat toastjes en kaas gekocht voor een strandlunch en daarna naar Meia Praja gegaan. Soooow wat een ruimte met helemaal niemand!!! Een enorm strand in Algarve waar het in de zomer vast stikt van de toeristen, maar nu waren er alleen maar wat verdwaalde Engelse campers. Echt 2 uur over het strand gekuierd en maar 3 mensen tegengekomen! Muziekje op en hopen dat er nog een zonsondergang te zien zou zijn, maar weer zaten de wolken in de weg. Tegen de tijd dat het donker begon te worden mijn boeltje weer bij elkaar gepakt en op te motor terug naar het huis van Sergio. Motor de garage in, heel verhaal weer aan tafel, ik had nog een fles wijn en een doos bonbons gekocht als bedankje voor de goede zorgen en afgesproken dat ik de volgende morgen als ik wegging gewoon de deur achter me dicht zou trekken en de automatische garagedeur naar beneden zou laten rollen. Dan zat alles wel goed dicht en hoefde ik niet net als zij om 8 uur de deur uit. Wederom een: “Als het erg hard regent morgen, dan mag je ook wel een dagje langer blijven…” maar dat kon echt niet want ik had gezegd dat ik woensdagavond weer in Arcos zou zijn. Nog ruim voor middernacht mijn bed in gedoken en weer heel goed geslapen tot om half 10 de wekker ging. Op mijn dooie akkertje douchen, ontbijten en spullen weer in de rugzak. Niets vergeten? Nope, nog even uitzicht opslaan en naar de motor. Het miezerde af en toe, dus het was wel lekker om af en toe even te stoppen bij een cafeetje. Over de N1 weer richting Lissabon en onderweg nog maar eens Paulo bellen om te kijken of hij nu wel thuis was. “ Ja hoor, bel maar even als je er bent, ik moet wel werken tot een uur of 5 maar daarna kan ik je wel ergens komen ophalen.” Luxe hoor, rond een uur of 5 stond ik in het centrum van Azeitao en om half 6 stond Paulo daar ook. Achter zijn auto aan naar het huis gereden, weer gitaar gespeeld :-D, mijn reisverhaal opgehangen, pasta gegeten en daarna konden we nog even naar het strand. Ja, maar ik heb wel al ernstig veel strand gezien in deze dagen… Allemaal met souvenirs hier en restaurantjes daar, boulevard erlangs en alleen maar flatgebouwen. Maar Paulo wist ook nog een strand dat nog gewoon strand was, en dat bleek ook waar: er stond alleen 1 lantaarnpaal en verder was er helemaal niets! Links lagen zandheuvels die op duinen leken en rechts kon je alle lichtjes van Lissabon zien. Toch was het ’s avonds niet zo heel warm meer (ik had alleen mijn zomerjas mee op reis genomen) dus nog een warme chocomel voordat we weer op huis aan gingen. Kletsen, kletsen en thee drinken tot mijn ogen zowat dichtvielen. “Hoe laat wil je morgen eigenlijk weer vertrekken?” Mwa, een uur of 8, half 9 zal wel moeten want over de nationale wegen is het nog een uur of 8 rijden zonder pauze. “Ga je niet over de snelweg dan?” Neuj dat heb ik heel de tijd al niet gedaan want dan moet je tol betalen en das niet goedkoop… “Maar na zo’n reis van 11 dagen, dan ben je moe en misschien regent het wel, nee… dat is niet verstandig! Als ik nou de tol betaal, ga je dan over de snelweg?” Uuuh, ja hoor… “Oké, dan kan je morgen ook wat langer doorslapen en begin je in ieder geval enigszins fit aan je terugreis.” Ja, als je moeder er dan niet is om voor je te zorgen… ;-) De volgende ochtend hebben we in een soort albert heyn XL een croissantje gegeten en een flinke kop koffie ontbeten, Paulo legde uit hoe ik bij de snelweg kwam en na heel veel dankjewels zat ik om een uur of half 11 op de motor.
Daar gaan we dan, een kilometer of 450 nog naar huis…
En ik heb van de terugweg wel heel weinig gezien, gewoon gas open tot de volgende tolhuisjes, opletten bij de bruggen voor de wind, een paar keer tussenstop voor energie en/of brandstof tanken en toen stond ik om 4 uur weer bij centro jovem.. Meteen de video laten zien aan Cristina en Monica, Gaelle en de kinderen geknuffeld en Vitors haar door de war gedaan. Dat is dan wel weer leuk terugkomen na maar 11 dagen!!!
Nou van de laatste 2 weken maak ik later nog wel een ander berichtje want dit past niet meer…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
