Oh oh... Den....LISSABON!!!!

Ja, daar was ze weer... 2 weken! Dat was me het weekje wel!

Woensdagochtend naar Lissabon met de bus, heeel warm maar gelukkig hadden we een goede airco. Ook heel mooi uitzicht en na 7 uurtjes muziek stapte ik uit bij een enorm busstation in Lissabon. Gitaar mee, rugzak en weekendtas en richting... uhhh.... richting waar iedereen ging dan maar.

Ik was nog net zo slim geweest om de routebeschrijving mee te nemen die opgestuurd was, maar de eerste 15 personen konden mij niet vertellen in welke richting ik de 42 km lange straat moest volgen. De 16e wist het gelukkig wel. Wat veel taxi's! Zal ik voor het gemak maar instappen? Neej hoor, hallow! Ik ben heus wel stoer genoeg om met mijn gitaar, rugzak en weekendtas een minuutje of 20 door 37 graden te wandelen!

En ik was ook echt wel stoer genoeg, maar alleen de eerste 3 minuten. Daarna was er natuurlijk geen taxi meer te bekennen en heb ik dus maar 3 pauzes ingelast om mijn arme ruggetje een beetje te sparen ;). TOERIST! Met mijn flesje water en mijn rol maria-koekjes. En NET toen ik dacht dat ik weer eens een verkeerde route aan het bewandelen was, kreeg ik het bordje met de naam van het verblijf in het oog... WARRUM!!! En dus snel naar binnen.

En nu dan? Melden bij de receptie dan maar want ze weten vast wel waar ik heen moet. Ik werd doorgewezen naar een man die ik een kwartier daarvoor ook al had zien staan (zucht) en ik was een van de eerste vrijwilligers die aangekomen was. Paulo: Doe lekker rustig aan, hoe was de reis, wil je wat drinken, heb je de anderen al gezien? Een warm onthaal zoals hier gewoon is en gelukkig ben ik nog steeds niet gewend aan de enorm vriendelijke manier waarop de mensen hier met elkaar omgaan.

We gingen met de vrijwilligers bij elkaar zitten in de woonkamer van de "meidenverdieping" en langzaam begon de ruimte vol te lopen met meer vermoeide mensen. 6 Italianen, 1 Hongaar, 1 Servische, 1 Poolse, 1 Zweed, 1 Spaanse, 1 Franse en ikke dus. Beetje praten over de projecten, waar zit jij en wat doe je, en na een tijdje kwam Paulo vertellen dat we de rest van de dag hadden om onze spullen een plekje te geven, om een beetje uit te rusten en de reis, om te eten en om alvast een kijkje te nemen in de omgeving.

En dat is ook precies wat we gedaan hebben! En wat ontzettend mooi! Uiteindelijk waren we nog maar met zijn vieren want iedereen was iedereen alweer kwijtgeraakt. IJstheetje op een terras aan de rivier, heel veel praten en redelijk op tijd weer naar "o pousada" want we hadden nog een hele week om het laat te maken. Ik deelde mijn kamer met 2 Italiaanse en 1 spaans meisje ("meisje" want ze waren 24, 24 en 23...)

's Ochtends om 10 uur begonnen we met de cursus en van te voren konden we ontbijten in de eetzaal. De eerste 2 dagen werden vooral gebruikt om elkaar beter te leren kennen, om te praten over de projecten, over de moeilijkheden, over verbeteringen, over goede en slechte ervaringen en dat soort dingen. Ik merkte al snel dat ik erg veel geluk heb gehad met mijn project, want er waren mensen die een project hadden wat niet bestond, mensen die heel de week alleen waren en mensen die na een maand nog geen woord Portugees spraken.

's Middags konden we ook lunchen in de eetzaal en daarna een uurtje om te doen wat we wilden (zowat iedereen ging slapen dus ik heb heel wat uurtjes gitaar getokkeld!) voordat we weer verder gingen met de groep.

's Avonds na het eten een beetje uitrusten en met de metro naar barro alto (geen idee of k het goed schrijf), de vergrote versie van Stratumseind in Lissabon. En waar gaan we naartoe? Naar een karaoke-bar! Oei oei oei wat je daar allemaal niet te horen krijgt hihi! 2 Italiaanse meisjes deden een poging om Laura Pausini te zingen maar ze hadden zich iets teveell moed ingedronken ... De zweed zong een liedje voor zijn brown-eyed-girls in de bar, de Hongaar en de Italiaan wilden iedereen laten weten: people are strange en ik gokte op Imagine van John Lennon!

FOUT! Ow het sloeg wel aan hoor, maar het was waarschijnlijk de enige van de 4000 karaoke-nummers met de originele stem die mee zong. Nao faz mal, wel lol en iedereen zong uit volle borst mee. Tegen een uur of 4 met zijn allen in de taxi terug naar de pousada want morgen weer om 10 uur beginnen.

De tweede dag hebben we weer wat spelletjes gedaan om ons een beetje op ons gemak te voelen met elkaar (dat was van te voren ook al het geval, dus het werd alleen maar een leukere groep) en praten, zingen en dansen. 's Avonds naar een Afrikaans concert met een enorm uitzicht op de brug met verlichting. We hadden wat meer feestmuziek verwacht, maar het was allemaal heel relaxed en eigenlijk meer achtergrondmuziek dan concertmuziek.

Weer terug in de taxi en zaterdag was het tijd voor een dagje Lissabon. Niet met Paulo en Lara want die hadden vrij, maar met Pedro en Lilia die ons de belangrijke plekjes van de stad lieten zien. Weer een dag met erg veel lol, liedjes en zinvolle en zinloze gesprekken, die afgesloten werd met een diner in een van de restaurantjes dichtbij barro alto. Heel lekker typisch portugees gegeten en... gaan we nog 1 biertje drinken (lees: cola ;) ) en dan terug naar mijn kussen Morgen maar het strand he? Jep, even uitrusten want dat kan ik wel gebruikenzzz...

Nou was het 3 dagen hartstikke mooi geweest en op de dag dat we naar het strand gingen, WOLKEN WOLKEN WOLKEN!!! Dus wat gaan we doen? Gaan we naar het kasteel, dan hebben we mooi uitzicht over Lissabon. Gaan we klimmen? Een uurtje later stonden we dan op de uitkijkpost en WAUW ik was me er van te voren niet bewust van hoe ENORM Lissabon was! En er waren al heel wat mensen bezig met voorbereidingen voor de avond want er was een bierfeest op het kasteel. En dus... Blijven we hier wat eten en kijken we hoe de concerten zijn (2 podia)? Goed plan!

En dat was het ook, want het uitzicht was nog 10x mooier in het donker en de muziek en de sfeer waren errug goed. Ik kon weer even Nederlands praten met 2 meisjes die een rondreis deden in omgeving Lissabon. Rond 12 uur was de muziek over en voor ons was het tijd om weer richting bed te gaan.

Maandag weer een dag binnen met workshops (Italiaans en Spaans koken, capoeira, klimmen op een wand en stressballetjes maken) en 's avonds hebben we op het dakterras van de pousada een alvast-afscheids-dineetje gemaakt. Errug leuk en gezellig, maar al die nieuwe indrukken hadden mij alweer heel moe gemaakt en de helft van de groep bleef achter op het terras. De andere helft bleef achter in dromenland.

Dinsdag weer een dag erop uit, eerst naar een werkplaats waar ze tegels, kopjes, borden, asbakken en kommen maakten van aardewerk en klei (we mochten ook een tegel schilderen, wiehoew!), daarna weer echt lekker gegeten in een restaurant, door het natuurpark richting het strand gegaan en PLONZEN! Jippie, hier is het water eens een keer niet -10!! En dus met zijn allen de golfjes in en genieten van het uitzicht op een eiland en de andere stranden.

Na een uurtje de bus weer in want het was alweer 6 uur, om 7 uur terug en... REGEN! Vanavond is onze laatste avond in Lissabon! Hopen dat het ophoudt dus... Maar dat deed het niet en dus moesten we halverwege onze weg naar het station schuilen onder een afdak. Na een uurtje daar gezeten te hebben, werd het wat minder, dus daarna hebben we de wandeling van de eerste dag over gedaan. Morgen vertrekken he? Jep! Morgen vertrekken... Nog een drankje op het dakterras en welterusten.

Toen ik de volgende dag wilde ontbijten, was de eetzaal al een tijdje gesloten, en dus met een lege maag richting de klimmuur waar ook nog erg weinig mensen te bekennen waren. 2 keer naar boven en toen hadden we nog een uurtje in de zaal waar we terugkeken op de week en wat vragen invulden over verbeteringen enz. Ow maar we waren echt wel nogal triest dat we afscheid moesten nemen want we hedden met de groep echt een week 24 uur per dag dingen samen gedaan.

Wanneer gaat mijn bus? Uhmmm... op internet stond het niet. Hmmm dan ga ik wel naar het station om te vragen. Om kwart over 5 was ik op het station, hoe laat gaat de bus naar Arcos de Valdevez? Om 5 uur... Aha... en de volgende? Om half 1 vannacht... Aha... Ik was vergeten mijn oplader van mijn telefoon mee te nemen dus ik had het nummer van de mensen in Arcos niet en dus eerst naar Paulo bellen voor het nummer.

Dat had hij niet maar over 10 minuten wel. En 10 minuten later had hij Anabela ook al aan de telefoon gehad, en er zou om 6 uur 's ochtends iemand zijn om me op te halen. Danku danku... Of nee nee! Géén danku! want 1 van de dingen die ik die week had geleerd was: als in portugal een vrouw tegen een man "dankjewel" zegt, is het antwoord 9 van de 10 keer: "je moet met je lichaam betalen"... dus... TYPISCH portugees, dat wel! Paulo bleek echter een gentleman.

'k Moest dus 7,5 uur wachten op mijn bus, muziek geluisterd, gitaar gespeeld... Het zag er erg zielig uit denk ik, want er kwam wel 3x een bewaker vragen of alles wel goed met me was. Om half 1 de bus, spullen erin, stoelnummer gezocht en slapen. Nou ja, dat dacht ik, want naast mij zat een man voortdurend te bellen over iets wattie erg belangrijk vond, daarna kreeg die om het kwartier een sms, dus ik besloot dat ik maar beter van het uitzicht kon gaan genieten.

De man stapte uit in Porto maar ook na Porto kon ik niet uitrusten want daar verlieten we de snelweg en gingen we van links naar rechts door de bergen heen. Om 6 uur precies in Arcos en daar was Roberto om mij op te halen. Hoe was het? Geweldig, morgen vertel ik alles! Of ja... later vandaag dus. Prima, nu lekker naar bed en geen wekker zetten.

Dus om 5 uur stond ik weer naast mijn bed. Heel verhaal aan de anderen, wasje draaien, ontbijtje doen, muziekje luisteren en maken en om 11 uur wederom naar bed. Vrijdag gewoon met de kindjes gespeeld en zaterdag was het afscheidsfeest van dominika die vandaag vertrokken is. Deze week komt er een Frans meisje in haar plaats en er begint een Intercambio met mensen uit Frankrijk, Spanje, Italie, Bulgarije en... nog iets.

Misschien ga ik dit weekend klimmen in Lissabon met een groep mensen van de organisatie van de course informaciao, maar ik wacht nog even op de informatie. Zow dat was weer een heel verhaal maar het was ook echt nogal een ervaring om daar te zijn! Iedereen daar een hele fijne vakantie (beetje laat he?) en als je terug bent, laat even weten hoe het was! Ga weer voetballen dus! Ciau ciau ciau, uma beijinjo para todo (een kus voor iedereen)
xxxxx Nel