Kamperen, snurkende italianen & motorpech
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
21 Juni 2005 | Portugal, Arcos de Valdevez
HET MINI-KAMP
Vrijdag gingen we met zestien kinderen richting een natuurpark hier in de buurt. In het busje veel lol met het carnavals-radio-station hier, met het meemompelen van de kinderliedjes die Monica steeds enthousiast begon te zingen en met het meedenken hoe we het beste de loslopende koeien en paarden konden ontwijken. Alweer supermooi uitzicht vanaf bergen die toch wel een aantal keren hoger waren dan in Arcos!
Tenten op gezet, geen grapje, voor de verandering wist IK een keer WEL hoe ze in elkaar moesten, want wij hadden ze schoon gemaakt. :P) en avondeten. Tegen de tijd dat het donker werd zijn we een stukje gaan lopen met de kinderen, die allemaal met gevaar voor eigen leven een hand van een begeleider probeerden te veroveren omdat het toch wel een beetje eng was. Ideaal, toen we weer terug waren, gingen de meeste kinderen hun tent al uit zichzelf opzoeken.
Toen ook alle verstoppertje-spelende jongens hun tent hadden gevonden (met enige hulp) was het tijd voor een muziekje. Gitaar erbij en een uurtje slaapliedjes spelen. Hoe laat zouden morgen de kids wakker zijn?
Uiteraard waren het de twee jongedames in mijn tent die als eerste op het idee kwamen om te gaan voetballen: om zes uur 's ochtends en zonder teken van leven in de andere tenten... Fijn :). Jullie blijven nog wel even in de tent want als jullie nu gaan voetballen zijn de anderen ook in no-time wakke. Ok, ze gingen dan wel samen aan shampoo, parfum en zeep ruiken. Binnen. :)
Tegen half acht begonnen er nog meer kinderen richting uitgang tent te gaan. Ontbijtje brood met pasta en drie koppen koffie (ja van die sterke zoete, en ik was er erg blij mee), richting wastafel, voetballen, handjeklappen en daarna weer tijd voor een stukje lopen. Spelletjes doen onderweg en paarden ontwijken was alweer een van de onderdelen.
Lunchtijd, op naar de barbecue-plek. Heel erg mooi daar, met een beekje, heel veel groen en gelukkig ook veel schaduw. Voor de mini's is het serieus nooit te warm om achter een bal, een frisbee of een shuttle aan te rennen dus die vermaakten zich prima, terwijl wij de kolen warm aan het maken waren. Lekker rustig aan, vleesje, tomaatje, chippie en vier liter water per persoon en een ijsje toe. HMMMMMM!!!
Maar we moesten weer eens richting camping om de tenten op te ruimen. Spullen aanstampen in de bus en ... op naar huis! Het was opvallend veel rustiger op de terugweg! Muziekje op, een keertje stoppen onderweg op een parkeerplaats waar je je eten goed bij je moest houden omdat er een hele kudde paarden rondliep (?) en weer verder bergje op, bergje af. Rond half 7 waren ook wij voor de deur afgezet.
TAKE THE LONG WAY HOME...
's Avonds kwamen er vrienden van Roberto en Stefano op bezoek en daarom hadden Dominika en ik er ineens twee Italianen bij op de kamer, wat de nachtrust niet ten goede kwam. Dominika moest steeds naar de badkamer omdat ze zich niet goed voelde, Stefano zuchtte elke tien seconden demonstratief omdat Roberto en ik praatten zolang Dominika niet in bed lag (en Roberto vond na al zijn caiperinhas ook alles grappig), totdat Stefano tenslotte eerder in slaap viel dan wij, en ons liet meegenieten met van zijn droom-avonturen en gesnurk. Soms is een tentje nog niet zo slecht ;)
Tegen twaalven was iedereen de volgende dag wel zo ver om te vertrekken: klimmen naar het "kasteel". Erg warm, prachtig uitzicht. Watergevechten onderweg, even adem happen, maar heel welkom. Liters drinken en lunchen met de Italiaanse kaas van Roberto's vader. Lekker relaxen voordat we ons aan de terugweg waagden.
Daarna lekker geplonst en gezommen in de rivier, een ijsje gegeten en na een fijne dag weer terug naar de auto.
DDFZZDSSHHUUNGG....DFZZDSSSSHHUUNGGG... hij doet het niet! DDFZZDSSSHHUUNGG.... Uuuuhm.. volgens Roberto hadden we geen benzine meer. Oke, dan lopen we naar het tankstation om in die grote fles van het water benzine te doen. Twintig minuten heen, twintig minuten terug, benzine in de tank (de helft maar, en de helft ernaast) en weer proberen. DDFZZDSSHHUUNGG....DFZZDSSSSHHUUNGGG... Zullen we even duwen? Ach waarom niet, we hebben vandaag met vier uur slaap alleen maar een berg beklommen, de rivier onveilig gemaakt en benzine gehaald met veertig graden in de schaduw...
Duwen dus! Maar geen reactie. Gelukkig was er een jongen die zo'n medelijden met ons kreeg, dat hij zijn auto stopte en met kabels voor de accu aan kwam zetten. Doettie het? Eh, nee.. tien minuten wachten. En nu? Eh, nee... tien minuten wachten. En nu? Eh, nee... En toen Roberto en ik het erover eens waren dat we waarschijnlijk ook nog onze berg op moesten klimmen, kreeg onze redder de auto aan de praat. Oke, nergens aankomen, heel veel gas geven en zorgen dattie niet afslaat! We zijn er zelfs de berg mee op gekomen.
Aan iedereen de groetjes en jullie horen het wel weer. Damen und herren, die gemuse!
Ciao ciao, Nel
Vrijdag gingen we met zestien kinderen richting een natuurpark hier in de buurt. In het busje veel lol met het carnavals-radio-station hier, met het meemompelen van de kinderliedjes die Monica steeds enthousiast begon te zingen en met het meedenken hoe we het beste de loslopende koeien en paarden konden ontwijken. Alweer supermooi uitzicht vanaf bergen die toch wel een aantal keren hoger waren dan in Arcos!
Tenten op gezet, geen grapje, voor de verandering wist IK een keer WEL hoe ze in elkaar moesten, want wij hadden ze schoon gemaakt. :P) en avondeten. Tegen de tijd dat het donker werd zijn we een stukje gaan lopen met de kinderen, die allemaal met gevaar voor eigen leven een hand van een begeleider probeerden te veroveren omdat het toch wel een beetje eng was. Ideaal, toen we weer terug waren, gingen de meeste kinderen hun tent al uit zichzelf opzoeken.
Toen ook alle verstoppertje-spelende jongens hun tent hadden gevonden (met enige hulp) was het tijd voor een muziekje. Gitaar erbij en een uurtje slaapliedjes spelen. Hoe laat zouden morgen de kids wakker zijn?
Uiteraard waren het de twee jongedames in mijn tent die als eerste op het idee kwamen om te gaan voetballen: om zes uur 's ochtends en zonder teken van leven in de andere tenten... Fijn :). Jullie blijven nog wel even in de tent want als jullie nu gaan voetballen zijn de anderen ook in no-time wakke. Ok, ze gingen dan wel samen aan shampoo, parfum en zeep ruiken. Binnen. :)
Tegen half acht begonnen er nog meer kinderen richting uitgang tent te gaan. Ontbijtje brood met pasta en drie koppen koffie (ja van die sterke zoete, en ik was er erg blij mee), richting wastafel, voetballen, handjeklappen en daarna weer tijd voor een stukje lopen. Spelletjes doen onderweg en paarden ontwijken was alweer een van de onderdelen.
Lunchtijd, op naar de barbecue-plek. Heel erg mooi daar, met een beekje, heel veel groen en gelukkig ook veel schaduw. Voor de mini's is het serieus nooit te warm om achter een bal, een frisbee of een shuttle aan te rennen dus die vermaakten zich prima, terwijl wij de kolen warm aan het maken waren. Lekker rustig aan, vleesje, tomaatje, chippie en vier liter water per persoon en een ijsje toe. HMMMMMM!!!
Maar we moesten weer eens richting camping om de tenten op te ruimen. Spullen aanstampen in de bus en ... op naar huis! Het was opvallend veel rustiger op de terugweg! Muziekje op, een keertje stoppen onderweg op een parkeerplaats waar je je eten goed bij je moest houden omdat er een hele kudde paarden rondliep (?) en weer verder bergje op, bergje af. Rond half 7 waren ook wij voor de deur afgezet.
TAKE THE LONG WAY HOME...
's Avonds kwamen er vrienden van Roberto en Stefano op bezoek en daarom hadden Dominika en ik er ineens twee Italianen bij op de kamer, wat de nachtrust niet ten goede kwam. Dominika moest steeds naar de badkamer omdat ze zich niet goed voelde, Stefano zuchtte elke tien seconden demonstratief omdat Roberto en ik praatten zolang Dominika niet in bed lag (en Roberto vond na al zijn caiperinhas ook alles grappig), totdat Stefano tenslotte eerder in slaap viel dan wij, en ons liet meegenieten met van zijn droom-avonturen en gesnurk. Soms is een tentje nog niet zo slecht ;)
Tegen twaalven was iedereen de volgende dag wel zo ver om te vertrekken: klimmen naar het "kasteel". Erg warm, prachtig uitzicht. Watergevechten onderweg, even adem happen, maar heel welkom. Liters drinken en lunchen met de Italiaanse kaas van Roberto's vader. Lekker relaxen voordat we ons aan de terugweg waagden.
Daarna lekker geplonst en gezommen in de rivier, een ijsje gegeten en na een fijne dag weer terug naar de auto.
DDFZZDSSHHUUNGG....DFZZDSSSSHHUUNGGG... hij doet het niet! DDFZZDSSSHHUUNGG.... Uuuuhm.. volgens Roberto hadden we geen benzine meer. Oke, dan lopen we naar het tankstation om in die grote fles van het water benzine te doen. Twintig minuten heen, twintig minuten terug, benzine in de tank (de helft maar, en de helft ernaast) en weer proberen. DDFZZDSSHHUUNGG....DFZZDSSSSHHUUNGGG... Zullen we even duwen? Ach waarom niet, we hebben vandaag met vier uur slaap alleen maar een berg beklommen, de rivier onveilig gemaakt en benzine gehaald met veertig graden in de schaduw...
Duwen dus! Maar geen reactie. Gelukkig was er een jongen die zo'n medelijden met ons kreeg, dat hij zijn auto stopte en met kabels voor de accu aan kwam zetten. Doettie het? Eh, nee.. tien minuten wachten. En nu? Eh, nee... tien minuten wachten. En nu? Eh, nee... En toen Roberto en ik het erover eens waren dat we waarschijnlijk ook nog onze berg op moesten klimmen, kreeg onze redder de auto aan de praat. Oke, nergens aankomen, heel veel gas geven en zorgen dattie niet afslaat! We zijn er zelfs de berg mee op gekomen.
Aan iedereen de groetjes en jullie horen het wel weer. Damen und herren, die gemuse!
Ciao ciao, Nel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
