Hypermoderne kindergym & Porto-kuit-krampen

Daar waren we weer na mijn niet-afgesloten-bericht van vrijdag.

DE GYMLES

Het sportcomplex is supermodern: Studio 6, waar de kleintjes een keer in de week gymmen, is op de eerste verdieping, met uitzicht op het zwembad met bubbelbad beneden. Je kan dus naar buiten kijken, naar beneden over het zwembad, en naar de fitnesruimte aan de overkant die ook over het zwembad uitkijkt! Naaaah!

Als je daar wil mogen zwemmen moet je wel eerst naar de dokter die je voor negentien euro wil vertellen dat er (ik hoop alleen lichamelijk... :P) niets aan je mankeert. Voor hetzelfde geld zetten ze dat op papier, en daarmee mag je een vijftien-keer-zwemmen-kaart kopen. Staat op de to-do-lijst!

EEN DAGJE MEE "WERKEN"

De Italiaanse jongens zijn naar Lissabon voor een 'informatiecursus'. Lees: winkelen, wijnproeven, restaurantjes proberen en uitgaan. De volgende keer mag ik, dat zal nog een week of vier duren dan.
Dominica en ik hadden dus met zijn tweeën Portugese les: heel fijn, twee uur basisdingen doen. Onze leraar had een heel verhaal over wijn, over vis en over koken. Ja, leg dingen als 'bloemkool' en 'knoflook' maar eens uit. Sla en uien is ook ongeveer hetzelfde toch? :P Na twee uur Portugees horen en proberen te begrijpen, brak ik in de auto terug mijn tong over de Franse zinnen waarmee ik normaal gesproken wel met de leraar kon communiceren. Concentratieniveau 0, dus daarna maar even een Nederlands cd'tje geluisterd!

Morgen naar Porto, vertrektijd half negen. Boa noite

OP BEZOEK IN PORTO

Jaha, maar de vorige keer zouden we ook met dezelfde mensen naar Ponte di Lima gaan en toen hebben we ook drie uur zitten wachten. Gewoon rustig aan dus. Douchen, ontbijtje en... natuurlijk stonden ze er al zeven minuten te vroeg. 'Ze' waren Fernando en Fernanda (echt!), de directrice van de organisatie en haar man, en hun dochter Sara. Die leek wat chagrijnig, maar dat kwam omdat haar vader had gezegd dat dit een goede manier was om haar Engels te oefenen. Later werd het beter.

Porto! Eerst koffie. Nellek ook koffie? Nellek ook. Maar Nellek keek verbaasd naar het kopje dat niet groter was dan een borrelglaasje. Het zakje suiker was bijna groter. Eh, moet ik roeren? Ik kende de verhalen over Turkse koffie met de drab onderin en ik had geen zin om een half uur te wachten op mijn cafeïne-kick. Even spieken bij de rest; ik heb pas geroerd toen ik er zeker van was dat het veilig was. Muito concentrado... Si! Maar erg lekker!

Buiten sloot de zus van Sara aan, die gelukkig (lees: God zij dank!) wel goed Engels sprak. Eerst plaatjes maken van de rivier, de bruggen en de bootjes met wijnvaten aan de kant. Door de onoverzichtelijke straatjes en steegjes klommen we omhoog, vaker wel verdwaald dan niet (zo voel ik me het meest op mijn gemak :D), maar we vonden uiteindelijk toch de kerk waar we naar op zoek waren. Vanaf de toren konden we over de stad uitkijken: alleen maar witte huisjes met rode daken, de rivier die ertussendoor kringelde en helemaal in de verte de zee... en de rommelmarkt als een grote mierenhoop tussen de bomen.
We begonnen weer aan de afdaling over de trap die net breed genoeg was voor anderhalf persoon... maak dan een keuze! ;). Gelukkig hadden we niet veel tegenliggers, dus al snel stonden we weer op het kerkpleintje in de zon. Verder omhoog? Verder omhoog.

Gebouwen, restaurantjes, pleintjes, tegeltjes (!), tegeltjes en winkeltjes. Winkeltjes is goed: natuurlijk was ik thuis vanalles vergeten. Zo smste Els vanuit Nederland dat mijn zonnebril nog in haar tas zat. Zucht... Als die er met de post net zo lang over doet als de kaart die ze thuis twee weken geleden hebben verstuurd (hij is er trouwens nog steeds niet), dan kan ik voor de tussentijd beter een nieuwe kopen.

We liepen het moderne winkelcentrum snel door, en gingen de overdekte markt binnen. Leuk! Overal fruit, bloemen, vreemde kaas, dode kippen (er is hier volgens mij geen keuringsdienst!), levende kippen, dode vis en levende kreeften. Ik denk dat in het lichaam van de Portugese mensen ook een hypermodern afweersysteem was ingebouwd!

En toen moest er geluncht worden. De kaart: vis, vis, vis, vis... en omelet! Lijkt me wel zo veilig. Ik wil het heus wel proberen, maar om er nou meteen een heel bord van te nemen, lijkt me iets te enthousiast. Nagerecht? Koffie-kan altijd: cappuccino voor mij. Portugese cappuccino, ik ben benieuwd. Even later maakte ik het zakje Nescafe open wat naast mijn kopje heet water lag. Cultuurshock heeft vele vormen.

Na het eten gingen Fernando en Fernanda naar een vergadering en wij op zoek naar de souvenirwinkeltjes beneden bij de rivier. Daar wist ik een zonnebril te scoren terwijl de anderen zich over de kaart bogen. Ik heb me er maar niet mee bemoeid, zelfkennis! ;) We vonden de goede weg omhoog en bijna vier uur nadat we van de grote winkelstraat waren weggegaan, stonden we er weer. Fernando en Fernanda waren intussen ook terug, dus een laatste drankje op een terrasje en ... jawel! Terug omhoog naar de auto. Diep respect voor mijn kuiten nu!

Wat gaan we morgen doen? We kunnen naar Viana do Castelo gaan: zee en strand. Plat ook. Prima, is het ver? Nee, een half uurtje met de bus. Oke, tot morgen dan, en welteruzzzzzzz.....