Reisdag 4: "Dat past best", met die bus

Het was ineens tien over negen en ik had nog geen wekker gehoord! Ik heb hem zelf maar aangezet, voor de rest. De wc's waren schoner dan gisteren maar Arno had er na onze verhalen zo weinig vertrouwen in dat hij zich maar op de bouwplaats heeft staan wassen met de jerrycan, terwijl Gea Teckel uitliet omdat Els even moest touwtjespringen (?).

En waarachtig, we zaten al om vier over tien weer op de weg! Even stress over hoe we moesten rijden, want Els las de kaart en Hermen reed en dat bleek niet de ideale combinatie. Arno kwam even later dan ook grijnzend vertellen dat hij haar maar even een joint gegeven had om wat rustiger te worden...

's Middags werd ik uit mijn muziekje gehaald om te komen kijken, want we waren er bijna. Supermooie bochtjes door de bergen heen en ineens waren we er: Arcos de Valdevez. Jaaah! Eeh... en nu? Ik had wel geprobeerd te bellen, maar mijn telefoon deed het niet (goed om dat van te voren niet even te checken he? Ja, maar ik had wel mijn paspoort!) dus maar weer even naar een tankstation.

Geen Engels, wel gebarentaal. Al snel was het me duidelijk dat er helemaal geen telefoon was, of dat ik er helemaal geen gebruik van kon maken. In ieder geval zat er een sterk "helemaal niet" in. Met de telefoon van Arno en Gea dan maar. Heel verhaal in het Engels, twee keer want het ging te snel voor de Italiaan aan de andere kant. "At the bus station?" Nee, MET de bus maar bij het tankstation. "We will come to catch you" Tuut...tuut...tuut... Hmmm, geen idee hoeveel tankstations er waren en hoe lang ze erover zouden doen maar ze zouden wel onderweg zijn.

Na een half uur begon ik me toch af te vragen naar welk station ze onderweg waren, maar toen kwam er een wit autootje langsrijden met twee zoekende mensen erin. Op de gok maar gezwaaid en het klopte. Was de weg breed genoeg voor de bus? Ja ja, geen probleem! Oke dan, we rijden er achteraan. De weg was inderdaad breed genoeg. Voor de bus. Maar verder niet. Dus die tegenligger... moest proberen de auto ook in zijn achteruit op de weg te houden. Een paar hellingproefjes later (zouden de mensen achter ons het even spannend hebben gevonden als wij?) en heel wat blinde bochten verder stonden we voor het huis. Wauw, wat een uitzicht!

Vier vrijwilligers zaten er al: Christina uit Spanje, Dominique uit Polen, Stefano en Roberto uit Italie. Samen "even" (haha) de motor uitladen door dezelfde achterdeur als waardoor hij naar binnen was gekomen. Andersom bleek toch ietsje moeilijker maar uiteindelijk kwam het allemaal goed. Tassen eruit, even de kamer checken! Superluxe met zelfs een tv en een eigen badkamertje. Verder een mooie hal en aparte douches en wc's, een eetzaal en een keuken. Het ziet er heel goed uit allemaal, en de omgeving ook. De anderen konden douchen en barbecuen dus die waren ook wel blij met het plekje voor de nacht.

Ik ging op de motor de andere weg naar beneden verkennen, want ze hadden gezegd dat die weg beter was dan aan de andere kant, maar daar vertrouwden we niet zo op. Dat bleek terecht, maar toen ik wilde omdraaien bleek dat het allemaal eenrichtingsverkeer was. Ik moest kiezen tussen een boete en verdwalen. Dan maar een boete (nou ja, ik had alleen maar dom naar mijn nummerplaat kunnen wijzen als ik politie was tegengekomen, dus dat was toch wel meegevallen). En elke keer als er weer zo'n rood bord stond hoorde ik mijn motorinstructeur in mijn oor: "Gefeliciteerd, je bent gezakt!" Ja hoor en niet EEN keer! Maar gelukkig vonden we het huis weer terug.

Toen de rest naar bed ging, begon dapper aan een Engels-Frans-Italiaans gesprek met Roberto die eigenlijk alleen maar Italiaans sprak en een beetje Portugees. Wel gezellig en nog enigszins geslaagd zelfs. "Welterusten" in gebarentaal snapten we allebei tenminste.

De deur kraakte enorm en ik had alleen het lichtje van mijn telefoon. Het bed kraakte al even hard en ik was vergeten om het op te maken dus toch maar even doen. Ik had beloofd de "wereldreizigers" te wekken omdat ik de enige was met een telefoon, maar als ik die op mijn bed zou leggen, lag die in de ochtend zeker ergens beneden. Gewone broek aanhouden dan maar, met mijn telefoon erin. Klim in het bed, kraak kraak kraak, welterusten en tot morgen!