Écht kerstfeest met plastic tuinstoelen & TL-licht
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
21 December 2013 | Ecuador, Quito
Ze zeggen dat een pasgeboren kind zo´n tweeduizend jaar geleden mensen uit alle windstreken samenbracht. Herders en koningen, een reizende timmerman met zijn vrouw en een gastvrije boer stonden op die nacht samen in een stal rond een kribbe. Ik geloof er niets van :P. Maar afgelopen maandag gebeurde er toch iets soortgelijks op de markt van San Roque. En dit keer heb ik het zelf gezien. Kerstfeest. De verdad.
Zestig kinderen en dertig ouder-paren hadden we uitgenodigd, maar we hadden geen idee hoe dat uit zou pakken: velen van hen hebben het geld dat ze ´s ochtends in een paar uur kunnen verdienen hard nodig. Bovendien zijn de families van San Roque ¨indigenas¨, inheems, met ook hun eigen godsdienst en rituelen. Toch reageerden de meesten enthousiast op onze uitnodiging en op het voorstel om iets kleins mee te brengen om te delen. We hebben in de afgelopen drie maanden echt stap voor stap een band met ze hebben opgebouwd: dit was in september ondenkbaar! De opzichter van de markt deed zijn bijdrage door de grote zaal op de markt ter beschikking te stellen, een (veel te) grote ruimte met weinig sfeervol TL-licht en plastic tuinstoelen, maar tenminste dichtbij en groot genoeg voor ons allemaal. Stal? Check! Laat de voorbereidingen beginnen!
Volgens Ecuadoriaans gebruik is er met kerst voor alle kinderen een snoepzak. ¨Nelly, wat denk je ervan als we de ouders om een dollar vragen voor een snoepzak, want het lijkt erop dat CENIT daar dit jaar niet voor kan zorgen.¨ Ik maak een frons. ¨Je bedoelt: van hun eigen dollar een snoepzak kopen en die dan als kado aan hen geven? Dat lijkt me niet heel kerst-verantwoord…¨ Dat vinden de andere vrijwilligers ook, en dus gaan we op vrijdagmiddag met onze eigen dollars op snoepzakkenjacht. Zestig stuks, por favor. Check!
Maar kerst is toch niet echt kerst voor onze mini´s en schoolgangers van de markt als er niets is om uit te pakken, toch? In mijn hoofd vraag ik dat aan iedereen die me een bijdrage heeft gegeven voor mijn project Imagine all the people, en in mijn hoofd is iedereen het met me eens :P. En dus ga ik zaterdag bij gebrek aan mirre, goud en wierook op kadootjesjacht. Ik vind puzzels met nummers, dieren en het alfabet voor de kleintjes, en een grote kleurrijke pen met een vlinder ofbloem voor de huiswerkmakers. Kadootjes? Check!
Hoewel… we hebben nog niets voor de ouders en voor hen is het toch ook kerst: we proberen tenslotte altijd met de hele families te werken. Maar wat geef je aan iemand die niet eens weet of er wel te eten is vandaag? En morgen, en de dag daarna? Inderdaad. We plunderen het spaghetti-schap en we stapelen ons karretje vol met sardientjes in tomatensaus. Bijna twee kilo pasta met saus per gezin, dat is in ieder geval een goed begin. Kerstdiner? Check!
Ik ben helemaal geen kerst-mens, maar nu heb ik toch de smaak te pakken. Als de families zelf zoals gezegd iets te drinken, kaas en worst meebrengen, zou het fijn zijn als we ook brood hebben. Met een panaderia op elke straathoek moeten we vast gratis aardig wat kunnen verzamelen. Toch? ¨Ik heb nooit wat over,¨ zegt de bakkersvrouw beslist. ¨Nooit?¨ vraag ik verbaasd. ¨Nooit,¨ herhaalt ze zonder met haar ogen te knipperen. ¨Bueno,¨ ik verwacht niet dat ik hier succes zal hebben, maar niet geschoten… ¨U mag natuurlijk ook gewóón iets meegeven voor de families van de markt als u dat wil.¨ Verbaasd kijk ik toe hoe ze na een twijfelende knik een zak pakt en er broodjes in begint te stoppen tot er ec ht niets meer bij kan. Over de toonbank geeft ze de zak vervolgens aan mij. ¨Muchas gracias, ook namens de kinderen en de ouders van de markt!¨ zeg ik blij verrast. En voor het eerst sinds ik binnenstapte glimlacht de vrouw even voor ze zich omdraait. Feliz Navidad.
Zo verzamel ik in nog geen twee uur zo´n negentig broodjes en twee kerstbroden (Ecuadorian style :P). Van twee avondwinkels krijg ik een grote zak dieren-koekjes en een zak zuurtjes, en de grote supermarkt verderop geeft een doos met nóg eens dertig snoepzakken… en dan blijkt CENIT op de valreep toch ook dertig snoepzakken te hebben. Laat het feest beginnen! :)
En zo kwam die maandag iedereen en alles samen rond de kinderen van de markt van San Roque. De marktverkopers die hun kraam even alleen lieten om op een vrijblijvende uitnodiging in te gaan en die allemaal iets meebreachten om met elkaar te delen. De opzichter van de markt met zijn simpele zaal die groot genoeg was voor iedereen. De reizende rijken uit het oosten en hun familie en vrienden met kadootjes en snoepzakken. De kleine en grotere ondernemers uit een ander deel van Quito, en natuurlijk CENIT zelf, met de Ecuadoriaanse juf en sociale werker die spelletjes en competities hadden georganiseerd.
We zongen Ecuadoriaanse traditionele kerstliedjes die ik op mijn gitaar had geleerd, alsook Feliz Navidad in het Spaans en Engels, we deden de stoelendans en blindemannetje en we dansten zingend in het rond op het volkslied van Quito. Allemaal verschillende nationaliteiten, achtergronden, geloven, inkomens en leeftijden, samen rond de groep kinderen die ons had samengebracht. Van allemaal, voor allemaal: kerstfeest de verdad. Ik heb het zelf gezien.
Als het doel van mijn project is ¨de connectie zijn tussen (groepen) mensen uit verschillende plaatsen van de wereld,¨ dan heb ik vandaag wel een warme chocomel verdiend :). Van mezelf, voor mezelf… tenzij er iemand wil delen natuurlijk :). Vrolijk kerstfeest!!!
Heel veel dank aan iedereen die ervoor gezorgd heeft dat zestig kinderen en dertig families een heus soort kerstfeest hadden! Met name: mijn ouders, Tonnie en Eef, George, Annelieke, Gertjan en Ester, Anna Ubbens, Rob Schraven, Kim van Vlerken, Mark, Jurgen en Linda van Acoustic 4, Linda (Vliehors), Anja Postma, Marianne van Kerst :P, Noémi, Ingrid van het Werk :P, See Mae, Dawn Risk… en alle vrijwilligers en werknemers van CENIT, de bakkers, winkeliers en supermarkteigenaren in Quito, CENIT en de families en kinderen zelf.
Voorlopig even een video van het kerstfeest op woensdag in het ¨hoofdkwartier¨ van CENIT, maandag heb ik ook de videos van het kerstfeest in San Roque zelf!
Que están haciendo mis amigos
http://www.youtube.com/watch?v=BKWbZwwC8Do&feature=youtu.be
Mi burrito sabanero
http://www.youtube.com/watch?v=gPdQmQkQ0lM&feature=youtu.be
P.S. Als je wil bijdragen aan de volgende activiteit of materiaal dat ik zal organiseren / kopen voor de mensen hier of in het volgende project, stuur me dan een berichtje op nellekereckers@gmail.com of op facebook, en dan stuur ik je de gegevens die je nodig hebt en/of het antwoord op je vragen! Je kunt bijvoorbeeld ook elke maand een kleine bijdrage doen zodat het kan optellen tot de volgende gelegenheid :). Twijfel niet om me een berichtje te sturen met je vragen of opmerkingen!
*Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.*
*Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: http://tinkywong.webnode.nl of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!*
Zestig kinderen en dertig ouder-paren hadden we uitgenodigd, maar we hadden geen idee hoe dat uit zou pakken: velen van hen hebben het geld dat ze ´s ochtends in een paar uur kunnen verdienen hard nodig. Bovendien zijn de families van San Roque ¨indigenas¨, inheems, met ook hun eigen godsdienst en rituelen. Toch reageerden de meesten enthousiast op onze uitnodiging en op het voorstel om iets kleins mee te brengen om te delen. We hebben in de afgelopen drie maanden echt stap voor stap een band met ze hebben opgebouwd: dit was in september ondenkbaar! De opzichter van de markt deed zijn bijdrage door de grote zaal op de markt ter beschikking te stellen, een (veel te) grote ruimte met weinig sfeervol TL-licht en plastic tuinstoelen, maar tenminste dichtbij en groot genoeg voor ons allemaal. Stal? Check! Laat de voorbereidingen beginnen!
Volgens Ecuadoriaans gebruik is er met kerst voor alle kinderen een snoepzak. ¨Nelly, wat denk je ervan als we de ouders om een dollar vragen voor een snoepzak, want het lijkt erop dat CENIT daar dit jaar niet voor kan zorgen.¨ Ik maak een frons. ¨Je bedoelt: van hun eigen dollar een snoepzak kopen en die dan als kado aan hen geven? Dat lijkt me niet heel kerst-verantwoord…¨ Dat vinden de andere vrijwilligers ook, en dus gaan we op vrijdagmiddag met onze eigen dollars op snoepzakkenjacht. Zestig stuks, por favor. Check!
Maar kerst is toch niet echt kerst voor onze mini´s en schoolgangers van de markt als er niets is om uit te pakken, toch? In mijn hoofd vraag ik dat aan iedereen die me een bijdrage heeft gegeven voor mijn project Imagine all the people, en in mijn hoofd is iedereen het met me eens :P. En dus ga ik zaterdag bij gebrek aan mirre, goud en wierook op kadootjesjacht. Ik vind puzzels met nummers, dieren en het alfabet voor de kleintjes, en een grote kleurrijke pen met een vlinder ofbloem voor de huiswerkmakers. Kadootjes? Check!
Hoewel… we hebben nog niets voor de ouders en voor hen is het toch ook kerst: we proberen tenslotte altijd met de hele families te werken. Maar wat geef je aan iemand die niet eens weet of er wel te eten is vandaag? En morgen, en de dag daarna? Inderdaad. We plunderen het spaghetti-schap en we stapelen ons karretje vol met sardientjes in tomatensaus. Bijna twee kilo pasta met saus per gezin, dat is in ieder geval een goed begin. Kerstdiner? Check!
Ik ben helemaal geen kerst-mens, maar nu heb ik toch de smaak te pakken. Als de families zelf zoals gezegd iets te drinken, kaas en worst meebrengen, zou het fijn zijn als we ook brood hebben. Met een panaderia op elke straathoek moeten we vast gratis aardig wat kunnen verzamelen. Toch? ¨Ik heb nooit wat over,¨ zegt de bakkersvrouw beslist. ¨Nooit?¨ vraag ik verbaasd. ¨Nooit,¨ herhaalt ze zonder met haar ogen te knipperen. ¨Bueno,¨ ik verwacht niet dat ik hier succes zal hebben, maar niet geschoten… ¨U mag natuurlijk ook gewóón iets meegeven voor de families van de markt als u dat wil.¨ Verbaasd kijk ik toe hoe ze na een twijfelende knik een zak pakt en er broodjes in begint te stoppen tot er ec ht niets meer bij kan. Over de toonbank geeft ze de zak vervolgens aan mij. ¨Muchas gracias, ook namens de kinderen en de ouders van de markt!¨ zeg ik blij verrast. En voor het eerst sinds ik binnenstapte glimlacht de vrouw even voor ze zich omdraait. Feliz Navidad.
Zo verzamel ik in nog geen twee uur zo´n negentig broodjes en twee kerstbroden (Ecuadorian style :P). Van twee avondwinkels krijg ik een grote zak dieren-koekjes en een zak zuurtjes, en de grote supermarkt verderop geeft een doos met nóg eens dertig snoepzakken… en dan blijkt CENIT op de valreep toch ook dertig snoepzakken te hebben. Laat het feest beginnen! :)
En zo kwam die maandag iedereen en alles samen rond de kinderen van de markt van San Roque. De marktverkopers die hun kraam even alleen lieten om op een vrijblijvende uitnodiging in te gaan en die allemaal iets meebreachten om met elkaar te delen. De opzichter van de markt met zijn simpele zaal die groot genoeg was voor iedereen. De reizende rijken uit het oosten en hun familie en vrienden met kadootjes en snoepzakken. De kleine en grotere ondernemers uit een ander deel van Quito, en natuurlijk CENIT zelf, met de Ecuadoriaanse juf en sociale werker die spelletjes en competities hadden georganiseerd.
We zongen Ecuadoriaanse traditionele kerstliedjes die ik op mijn gitaar had geleerd, alsook Feliz Navidad in het Spaans en Engels, we deden de stoelendans en blindemannetje en we dansten zingend in het rond op het volkslied van Quito. Allemaal verschillende nationaliteiten, achtergronden, geloven, inkomens en leeftijden, samen rond de groep kinderen die ons had samengebracht. Van allemaal, voor allemaal: kerstfeest de verdad. Ik heb het zelf gezien.
Als het doel van mijn project is ¨de connectie zijn tussen (groepen) mensen uit verschillende plaatsen van de wereld,¨ dan heb ik vandaag wel een warme chocomel verdiend :). Van mezelf, voor mezelf… tenzij er iemand wil delen natuurlijk :). Vrolijk kerstfeest!!!
Heel veel dank aan iedereen die ervoor gezorgd heeft dat zestig kinderen en dertig families een heus soort kerstfeest hadden! Met name: mijn ouders, Tonnie en Eef, George, Annelieke, Gertjan en Ester, Anna Ubbens, Rob Schraven, Kim van Vlerken, Mark, Jurgen en Linda van Acoustic 4, Linda (Vliehors), Anja Postma, Marianne van Kerst :P, Noémi, Ingrid van het Werk :P, See Mae, Dawn Risk… en alle vrijwilligers en werknemers van CENIT, de bakkers, winkeliers en supermarkteigenaren in Quito, CENIT en de families en kinderen zelf.
Voorlopig even een video van het kerstfeest op woensdag in het ¨hoofdkwartier¨ van CENIT, maandag heb ik ook de videos van het kerstfeest in San Roque zelf!
Que están haciendo mis amigos
http://www.youtube.com/watch?v=BKWbZwwC8Do&feature=youtu.be
Mi burrito sabanero
http://www.youtube.com/watch?v=gPdQmQkQ0lM&feature=youtu.be
P.S. Als je wil bijdragen aan de volgende activiteit of materiaal dat ik zal organiseren / kopen voor de mensen hier of in het volgende project, stuur me dan een berichtje op nellekereckers@gmail.com of op facebook, en dan stuur ik je de gegevens die je nodig hebt en/of het antwoord op je vragen! Je kunt bijvoorbeeld ook elke maand een kleine bijdrage doen zodat het kan optellen tot de volgende gelegenheid :). Twijfel niet om me een berichtje te sturen met je vragen of opmerkingen!
*Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Via verschillende media probeer ik zo de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.*
*Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: http://tinkywong.webnode.nl of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!*
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
