Gezocht: rozengeur en maneschijn

Het is heerlijk leven in Cádiz. Al na een week was ik er meer thuis dan ik in mijn drie jaar in Belgie geweest was, en ik zette ook pas veertien maanden later voor het eerst weer voet op Nederlandse bodem. Maar natuurlijk heeft ook Cádiz zijn grillen, en er waren momenten dat ik met meer weemoed aan het grijze, koude, georganiseerde Nederland dacht dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen. Zeldzame momenten, maar ze waren er heus.

"Mamááá!" Wuh? Ik hoor Nero blaffen. Gekwetter van vogels op de binnenplaats. "Mamááá!" Ergens binnen begint een baby te huilen. Nog geen half zeven. Ik trek het kussen over mijn hoofd en ik probeer datzelfde hoofd ervan te overtuigen dat ik heus nog niet wakker ben. Mijn hoofd gelooft me niet. "Ricardo, callate, ya vengo! Mamááá!" Boven wordt de hond gek.

Als ik niet beter wist, zou ik uit mijn bed kruipen en mijn overbuurvrouw vertellen dat haar moeder op de eerste verdieping waarschijnlijk nog slaapt. Net als de rest van het huis. Sliep. Dat de trap op de eerste verdieping uitkomt en dat een baby soms niet snapt dat je het goed bedoelt als je schreeuwt dat hij stil moet zijn omdat je er zo aan komt. Het zou verspilde moeite zijn, weet ik na een jaar tussen de Gaditanen; bovendien ligt mijn bed ondanks de herrie nog veel te lekker.

"Queeeee?!" klinkt het schel van boven. In het begin kon ik nog niet verstaan wat het probleem van de dag was, ook niet als ik mijn best deed. Nu doe ik regelmatig mijn best om het niet te verstaan. Soms lukt dat. Vandaag niet. Ik hoor dat zij naar het ziekenhuis moet, dat de kleine niet mee kan maar dat hij ook niet kan blijven omdat papa een dubbele afspraak heeft gemaakt terwijl hij nog zo had beloofd dat hij vandaag vrij zou houden, dat dat nu al de zoveelste keer is, dat zij daar óók niets aan kan doen en dat... Inmiddels heb ik tussen alle rommel op mijn nachtkastje mijn oordoppen gevonden en even later ook de knop in mijn hoofd om het geluid dat er toch nog doorheen komt uit te zetten. Ik rol me nog eens lekker in mijn dekbed en ik hoor de voordeur niet eens meer dichtslaan.

Even later word ik wakker van golven van misselijkheid die elkaar snel opvolgen en ik probeer me te bedenken wat ik gisteren heb gegeten. Ik ben nooit misselijk. Een beetje trillerig loop ik naar de badkamer; douchen doet wonderen voor mij. Even komt er een twijfelend stroompje water uit de kop, maar al snel klinkt er wanhopig gesputter dat overgaat in zacht gepruttel, voor het tenslotte helemaal stil wordt in de waterleiding. Oh ja. Afgesloten. Na drie ochtenden zonder water had er ineens een briefje op de deur gehangen dat "ze ermee bezig waren". Gracias. Einde bericht. Geen idee vanaf hoe laat. Of tot hoe laat. Geen idee hoe lang nog. Vandaag dus nog wel in ieder geval, dag negen, en ze waren vroeger begonnen dan anders. Blijkt.

Ik verzamelde de restjes water die nog in de leidingen van de wastafel en de gootsteen zaten in een teil om me een beetje op te frissen. Het helende douche-effect bleef uit. Nog steeds werd ik om het halve uur verrast door aanvallen van misselijkheid die me nogal heftig voorkwamen, dus ik besloot om het ontbijt bij wijze van uitzondering maar even te laten voor wat het was. Een stuk wandelen langs het strand bracht ook niet veel verbetering en 's middags moest ik, voor het eerst sinds ik dat als kleuter op de w.c. van groep 3-4 had gedaan, overgeven. Gewoon op straat, maar gelukkig werd het voor niemand de onsmakelijke bedoeling waarvoor ik even had gevreesd: ik was op tijd een steegje ingeschoten en ik had niets gegeten wat mijn maag kon evacueren. Strikt genomen telt het dus niet eens. Just for the record.

Even snel als dat het gekomen was, verdween de misselijkheid in de uren daarna en 's avonds stonden er gewoon weer tapa's op het menu. Later bleek dat de gebrekkige riolering de grote hoeveelheden regenwater niet goed hadden kunnen verwerken, en dat er als gevolg daarvan "iets niet goed was gegaan met de kwaliteit van het kraanwater". Zowat iedereen in de stad een dag gehad als de mijne. Proost. Gezondheid.

(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)