If you’re boring and you know it, clap your hands.

Harold is de “dueño” van mijn nieuwe huis op de eerste verdieping van Calle Cruz No 1: een kleine Cubaan van tegen de veertig, met een dikke buik die het zichtbare gevolg is van zijn liefde voor drank en de bijbehorende levensstijl, en die hij misschien ook daarom wel zo graag liefkozend aait.

Noem iets en hij is het. Barman vooral. Ondernemer ook. Entertainer. Fotograaf. Kok, filosoof en elektricien bij noodgevallen. Filmmaker, psycholoog, komediant en politicus aan de zijlijn. Barbecue-goeroe en Cuba-deskundige. Historicus en webdesigner. Boekhouder van het huis, sportman en, natuurlijk, schrijver. Hij is al een jaar of acht bezig met zijn novella en als ik het goed begrepen heb, wordt het een sciencefiction fantasy verhaal met buitenaardse wezens die de aarde aanvallen. Het zou symbool staan voor iets waarvan hij óf nog niet helemaal weet wat het is, óf wat hij me nog niet heeft kunnen uitleggen. Waarmee niet gezegd is dat dat niet aan mij ligt. Bovendien is hij in zijn vrije tijd graag huisman (als het uitkomt), Don Juan (altijd) en verder deskundige op het gebied van “qualquer cosa”. Anything. Dat was het wel zo’n beetje.

Ik heb nooit begrepen hoe illegaal hij precies in Spanje is. Zelf heeft hij daar wel een paar mooie theorieën over, inclusief uitzonderingen volgens de wet, politieke aspecten en verzachtende omstandigheden, maar toch vermoed ik dat 100% illegaal een aardige schatting is. Wel is duidelijk dat hij er helemaal niet graag over praat en omdat Harold eigenlijk nergens niét graag over praat, vind ik dat reden genoeg om dat ook niet te doen.

Hoewel het grootste deel van vrouwelijk Cádiz het absoluut niet met me eens zou zijn, is Harold voor mij “veilig terrein”: geen onverwachte ongewenste toenaderingen zoals dat in een stad vol schiereilandbewoners meer de regel is dan de uitzondering. Dat komt zo.

Tijdens één van de lange nachten die eindigde in de foutste kroeg van Cádiz omdat die nu eenmaal het langst open is, raakte ik aan de praat met Harold die intussen zoveel had gedronken dat de alcohol zelfs op zijn zeer geoefende cellen een zichtbaar effect had. Leunend op iets wat een tafeltje zou kunnen zijn, werd hij door zijn eigen woordenstroom meegezogen in een emotioneel betoog over jong zijn, keuzes maken, Cádiz en de wereld, ontbijten buiten de deur, telefoonrekeningen en slapen met je mond open. Ik was de draad van zijn verhaal al veel eerder kwijtgeraakt dan hij en ik kan me dan ook niet meer herinneren in welke context hij plotseling opmerkte dat hij “het geen probleem zou vinden om met me naar bed te gaan.” Ik was ineens weer helemaal wakker. Het klonk ongetwijfeld een stuk minder complimenteus dan hij het had bedoeld, maar toen ik opmerkte dat het me toch niet zo’n heel goed idee leek, verzuchtte hij dat we in Noord-Europa toch zo serieus waren, nog serieuzer dan de Zuid-Europeanen zelfs, die al zoveel serieuzer waren dan de mensen in Midden- en Zuid-Amerika. Tegen het saaie aan zelfs. Saaaai. Ik was het met hem eens. If you’re boring and you know it, clap your hands. Clap, clap. Uiteindelijk werden we het er toch nog over eens dat het beter zou zijn als ik gewoon in mijn eigen bed zou slapen vannacht, en hij in het zijne. Bij zijn vriendin. Dat was beter. Dat zou zij ook wel vinden, dacht ik. Ook daar was hij het mee eens. Proost Nelly, proost Harold; nooit meer last van gehad. Clap, clap. 

(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)