Soms is het leven een chocoladefontein

Zoals ik al zei: rijk word je niet met liedjes zingen op straat. Er zijn dan ook veel betere redenen om het wel te doen: je komt zo van alles tegen. Heus niet alleen de Bulgaarse accordeonisten die noord-Europese rijke ongetrouwde vrouwen zoeken om koffie mee te drinken (zie mijn vorige verslag).

Salvador bijvoorbeeld, was een heel ander verhaal. Die liep arm in arm met zijn vrouw over de boulevard toen hij mij zag spelen met mijn rode hoedje op mijn hoofd en mijn gitaarkoffer aan mijn voeten. Samen zochten ze een plekje op een bankje aan de zee en daar zaten ze wel een uur stil te luisteren. Pas toen ik in ging pakken, kwamen ze naar me toe om een cd te kopen. Al snel wist ik vanalles over hun zoon en dochter, hun werk en vakanties en natuurlijk over Cádiz zelf. Ze waren benieuwd naar Nederland, naar mijn muziek en naar wat ik eigenlijk in Spanje deed. Zoals Spanjaarden doen, benadrukten ze dat ik altijd welkom was in hun huis in Santa Maria als ik in de buurt was. En zoals Spanjaarden doen, zei ik dat ik dan zeker eens langs zou komen. En hoewel deze beloftes me altijd even een beetje warm maakten van binnen, verwachtte ik de vriendelijke Salvador en zijn vrouw niet meer te zien.

Maar een paar weken later kwam ik ze op precies diezelfde plek weer tegen. Het cd’tje was in de smaak gevallen. Ze hadden me nog op de boulevard gezocht, maar ik was er op andere dagen geweest dan zij. Of ik voor zijn vijftigste verjaardag wilde komen spelen in augustus? Het was nu begin mei. Eeeh, ja hoor. We wisselden telefoonnummers uit. Ik had nog nooit een Spanjaard gezien die dingen verder vooruit plande dan morgen. Dingen voor morgen plannen is namelijk noodzakelijk om ze vandaag niet te hoeven doen; verder plannen dan morgen is echter nergens goed voor. Ik nam zijn verhaal met een korreltje zout, ik zou het wel zien.
Maar tot mijn verbazing kreeg ik na twee maanden een sms’je en niet veel later overhandigde hij me op mijn plekje op de boulevard persoonlijk een heuse uitnodiging.

De buitenlocatie was prachtig: de ronde statafels zagen er elegant uit met de hagelwitte kleden aan de onderkant samengebonden, er stond een indrukwekkend buffet waar ik als Salvador’s “special guest” uiteraard gebruik van mocht maken, zo had hij nadrukkelijk gezegd, en er waren comfortabele lounge-hoekjes met dikke kussens om lekker in weg te zakken. Overal waren lichtjes, ook buiten in de tuin die in open verbinding stond met de zaal, en een grote ovale bar naast de “entree” maakte het plaatje compleet. Dat is weer eens wat anders dan de straat. Dat iedereen zich aan de dresscode “wit” had gehouden, maakte het allemaal nog onwerkelijker dan het al was en toen er als toetje een heuse chocoladefontein met fruit werd onthuld, kon ik alleen nog maar gelukzalig glimlachen. Nu wist ik zeker dat het echt was: zoiets bizars zou ik nooit zelf verzinnen.
Ik hoefde maar een stuk of vijf liedjes te doen, zodat ik tijd genoeg zou hebben om me ook nog “een beetje te amuseren”, maar toch verkocht ik na die paar liedjes meer cd’s dan ik ooit op een avond had gedaan. Toen ik na twee uur dansen afscheid nam van Salvador, zijn vrouw, zijn zoon en dochter en de gasten die er nog over waren, wist ik niet of ik ze nog eens zou zien. Ik dacht van niet. Ik hoopte van wel. Wie weet.

“Life is what happens to you.” Soms is het leven een chocolade-fontein, John.

(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)