Op de grens tussen Spanje en Engeland.

"Je kunt Engelsen altijd overal herkennen," zegt Jonny, "ze lopen allemaal alsof ze niet helemaal in orde zijn." Ik moet lachen; hij zal het wel weten, hij is zelf Brits en hij zou de eerste zijn om te beamen dat zijn eigen motoriek voldoet aan zijn beschrijving.

We zijn net door de douane van het Spaanse La Linea de la Concepción naar het Britse Gibraltar gelopen en nu staan we in de drukkende warmte bepakt en bezakt met onze gitaren en apparatuur voor de slagboom te wachten. Op overstekende vliegtuigen. Dwars over de enige toegangsweg naar het centrum liggen namelijk de start- en landingsbaan van Gilbraltar Airport. Praktisch. Misschien dan tóch een spoor van de Nederlanders die dit stukje Spanje samen met de Britten hebben veroverd. Vliegtuigen in 1700? Hmm. "Nee, dan Brazilianen," onderbreekt Jonny mijn gedachten, "die dansen als ze lopen! Soepel en elegant, niets van dat struikelende Britse gestuntel." Ik ben in Portugal en Spanje steeds meer te weten gekomen over Brazilie, en in Cádiz heb ik het hoofdstuk "Braziliaanse muziek" kunnen toevoegen. "Hmm, ..." zeg ik dromerig terwijl de slagboom weer omhoog gaat en de stoet van auto's, bussen en voetgangers langzaam weer in beweging komt, "Brazil... daar ga ik ook zeker nog heen!" Jonny is er een paar jaar geleden geweest. Hij neemt me even op en zegt dan: "You could have been a Brazilian actually." Deze woorden verrassen me en even voel ik een soort van trots; na zijn omschrijving van de Braziliaanse tred en elegantie is dit een onverwacht compliment. Een onterecht compliment ook, maar het aangename verrassingseffect weegt voor één lang moment zwaarder dan de realiteit. Ik recht mijn rug een beetje en opgewekt stap ik verder langs de linksrijdende auto's. Zonder zijn blik af te wenden van de enorme apenrots die fier boven Gibraltar uittorent, vervolgt hij: "Except for, of course, you should learn to walk like one." There you go.

Gibraltar was niet het succes waarop we hadden gehoopt. We werden regelmatig weggestuurd door winkeliers, de politie en restauranthouders. Het was een vermoeiende ochtend van rondsjouwen, spelen, wachten en weer verhuizen. Gibraltar bleek een dagjes-attractie en een doorreis-stad; een bezienswaardigheid met leuke rode brievenbussen en dubbeldekkers onder de Spaanse zon, maar daar waar andere steden "echte" inwoners en "echt" leven achter de gevels hebben, leek hier achter het vriendelijke straatbeeld een grote leegte schuil te gaan. Al meteen na de Britse lunch (tot mijn plezier leek Jonny af en toe zowaar moeite te hebben met kiezen tussen zijn scepticisme ten opzichte van zijn vaderland en gematigde trots, als hij niet oplette soms zelfs met enthousiasme, zoals toen hij een "John Smith" bestelde en de barvrouw vroeg of hij "echt" uit Engeland kwam) keerden we nogal teleurgesteld terug naar ons hostel aan de Spaanse kant van de grens. La Linea stond bekend als een stadje waar je moest oppassen: op je geld, op je paspoort, op je spullen en op jezelf. We hadden de glasscherven en het prikkeldraad bovenop de muren in een aangrenzende wijk opgemerkt en besloten om daar na zonsondergang uit de buurt te blijven. Maar in het centrum was er een groot plein met restaurantjes, terrasjes en zelfs een speeltuintje. We zouden ons geluk daar vanavond gaan beproeven. Na Gibraltar kon La Linea tenslotte, ondanks of misschien wel dankzij haar reputatie, alleen maar meevallen.

Al lang voordat we ook maar een noot gespeeld hadden, had zich al een publiek van zo'n twintig kinderen rond onze tassen verzameld. Wat komen jullie doen? Waar komen jullie vandaan? "Ik kan ook zingen," verkondigde een meisje in een blauw jurkje met witte pofmouwtjes enthousiast, en voordat we konden reageren begon ze met volle overtuiging haar lievelingsliedje aan ons voor te dragen. Het was heerlijk weer om te spelen, de mensen op de drukke terrassen applaudiseerden regelmatig, ze kwamen een praatje maken, een passerende politie-auto hield even stil en reed toen door, we verkochten wat cd's en toen we eindelijk helemaal door ons repertoire heen waren, bleek dat we de busreis, de lunch en het hostel hadden terugverdiend, en dat we zelfs nog wat over hadden voor het avondeten.

Na het toetje en een drankje in een gezellig dubieus café op een donker pleintje in de stad, verlies ik in het hostel voor de zoveelste keer met poolen. "I thought you said you were good at this! Tsss.. I'm not gonna let you win or anything, just so you know!" I know. Hee, wat gaan we morgen eigenlijk doen voordat de bus terug gaat? Niet meer naar Gibraltar toch? "No, we're not going back there, are we?" Zijn Britse accent valt me vanavond meer op dan anders. "I like it here in La Linea. Maybe we can try playing here at lunchtime tomorrow." Hij verstapt zich even op de drempel voor de trap en stommelt wat onhandig naar boven. "I like La Linea," hoor ik hem mompelen. Me too, Jonny. Buenas noches.

(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)