People are strange... / ... beautiful people

PACO

Als we de bar binnenkomen waar we die avond gaan spelen, staat Paco ons al op te wachten. Paco is "de trommelaar" en vanavond speelt hij met ons ("mijn" gitarist Pajaro en mij) mee. Hij is een van de weinige muzikanten die echt uit Cadiz komt en een van onze trouwste fans. Zodra hij ons ziet komt er een brede lach op zijn gezicht. "Nelly! Een knuffel! Hoe is het? Goed? Mooi! Marivilloso!(Geweldig!)" Dat is zijn favoriete woord. Je zou niet zeggen dat we elkaar 2 uur daarvoor nog hadden gezien om te oefenen...

SANDY

Even later is Sandy er ook: de wandelende agenda voor alle concerten die in Cadiz plaatsvinden. Ze is dan ook altijd overal, spreekt Spaans met een enorm Brits accent, en gemiddeld gaat ze na 2 zinnen in het Spaans alweer over naar Engels. Onbedoeld maakt ze me altijd enorm aan het lachen. Haar favoriete woord is "incrrrreible" (ongelofelijk), en dat gebruikt ze om elke willekeurige gebeurtenis te omschrijven. Na 2 nummers vraagt Pajaro door de microfoon of alles goed te horen is in de rest van het cafe. Volgens Sandy is het "incrrreible bien!" en volgens Paco "marivilloso!". Geen flauw idee dus...

JENNY

Na de eerste paar nummers komt Jenny binnen. Jenny is een vrouw uit Wales die superenthousiast op alles wat we zingen een 2e stem meedoet, omdat ze "zo blij is dat er eindelijk iemand liedjes zingt die ze kent!"
Ze is vaak kinderlijk eerlijk ("when I sing that song, it really sounds like shit!), en enorm enthousiast over alle muziek die ze kent, hoe fout ook. Net als Sandy geeft ze Engelse les, maar ze spreekt vrijwel geen woord Spaans... Als ze iets in het Spaans moet zeggen, zoekt ze het op op Google translate, schrijft ze de vertaling op een papiertje en van dat papiertje leest ze het voor op het moment dat ze het nodig heeft.
Tsjah, wie betaalt er nou 400 euro voor een spaanse cursus als het ook zo kan?

KATRYN

Als we uitgespeeld zijn, willen een aantal mensen nog een paar nummers zingen met onze gitaren en microfoons. Terwijl de muziek nog even doorgaat, gaan wij buiten op het pleintje zitten om wat af te koelen. Kathryn is de Belgische huisgenote van Pajaro, die ELKE keer als we spelen met ons mee komt, ondanks dat ze alle nummers al 30x heeft gehoord. Katryn en ik denken dat een avond met gouwe-ouwe-foute liedjes superleuk is om te doen, en we zingen alle mogelijke liedjes die in dat programma kunnen passen. Als Jenny even later bij ons komt staan, vlucht Pajaro (die de voorkeur geeft aan muziek met (andere) kwaliteit) naar binnen: wij zingen nog even door met "staying alive", "you're the one that I want" en "I will follow him".

JOHNNY

Johnny is een van de weinigen die niet aan knuffels doet, behalve met Betty (de hond van Pajaro). Hij heeft zo mogelijk een nog sterker Brits accent dan Sandy, en hij maakt me zo mogelijk nog meer aan het lachen. Het lijkt erop dat er in zijn garderobe maar 1 trui aanwezig is, waar hij 2 maanden terug al een gat in ontdekt heeft. In Engeland heeft hij cd's opgenomen met zijn eigen muziek: zijn stijl is vooral jazz, maar hij kan eigenlijk alles spelen wat je wil. Het woord "professioneel" is op hem dus zeker van toepassing, maar als je iets in die richting suggereert, zal hij je met Brits fatsoen vragen op te rotten. Vanavond heeft hij na ons ook een paar nummers gespeeld en ik vraag hem of hij mijn plectrum nog heeft.
"Hoewel het natuurlijk een eer zou zijn om die aan jou te mogen geven."
zeg ik met kleine nederige buiging.
"OW fuck off!"

HAROLD

Tegen 4 uur hebben we de spullen gepakt en zit ik nog met Pajaro en Johnny aan de bar met de Cubaanse eigenaar Harold de praten. Harold is 2 koppen kleiner dan ik en liefste zou hij willen dat we elke week donderdag, vrijdag en zaterdag in zijn bar komen spelen. Op dit uur van de dag kijkt hij vrijwel nooit meer helder uit zijn ogen, maar dat doet eigenlijk niemand hier.
"Nelly! Een knuffel! Wanneer spelen jullie hier weer? Morgen?"
"Volgende week vrijdag Harold."
"Oh ja... Goed dat jij het nog weet! Jij bent nooit dronken he?"
"Nee, das ook moeilijk met icetea en sinaasappelsap!"
"Ha! Voordat je teruggaat naar Nederland moeten we een keer samen dronken worden! Een knuffel! Wanneer spelen jullie weer? Morgen? Ha!"

De traditie is om na elk concert nog macaroni te gaan eten in het huis van Pajaro en Katryn, maar deze keer slaan we toch maar een rondje over. Tegen half 7 ben ik thuis en terwijl ik mijn tanden poets, klinkt "beautiful people" zacht uit de radio. Marivilloso. Incrrreible bien. Buenas noches!

(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)