Cádiz door de ogen van Elke

Wáár ga je heen, Nelleke? Cádiz? Nog nooit van gehoord.
Het is een stad in het zuiden van Spanje. Een eiland met een oud en een nieuw deel. Je kunt er zo oversteken naar Afrika. De mensen spreken er Spaans, houden er slechte levensgewoonten op na en met 23 ºC noemt men het er herfst en koud. Ze verkopen er dan ook bontmutsen.
Het is één van de culturele hoofdsteden van Spanje en de werkeloosheid is er hoog.
Je gaat een jaar? Ik kom je een keer opzoeken, want ik ben er nog nooit geweest.

Na Nellekes “vrijgeleide A38” wilde ik niet meer alleen op reis van Eindhoven naar Cádiz. Met enkel vliegangst red ik me nog wel, in de veronderstelling dat er op Sevilla Airport vast heel duidelijk wordt gemaakt hoe nu verder. Na dit verhaal was ik deze illusie armer.
Ik ging toch.
Ryan Air heeft me heelhuids op de grond gezet. Heel fijn. Op zoek naar een bus. Buiten aangekomen staat er inderdaad één bus waar een heel vliegtuig vol aan mensen in wil; dat past niet. Daarnaast weet geen mens waar deze bus heen gaat. In mijn boekje zoek ik snel het woord station op. ‘Estación?’ vraag ik aan de buschauffeur. Hij knikt nors. Op hoop van zegen dan maar en ik prop me erbij. Een Duits meisje vertelt me (GODZIJDANK) waar ik eruit moet. Thanks, eh, merci, eh, danke!

Missie 3: de trein naar Cádiz. Een bord vertelt me welke treinen er vertrekken. Cádiz staat er regelmatig tussen…met 4 verschillende treinen. Que? Ook de automaten verschaffen geen nuttige informatie. Na een ruimte met loketten gevonden te hebben trek ik een kaartje, want dat doet iedereen. Ik trek nummer 053. Het nummer dat aan de beurt is, is 718. Dus.
Ik wacht. Ik wacht. Ik wacht nog meer. Ik krijg een kaartje in mijn handen geduwd, nummer 794. Merci, eh, danke, eh gracias! In het totaal wacht ik 38 minuten. Twee van de vier treinen zijn inmiddels vertrokken.

‘Waar wilt u heen?’ - Naar Cádiz.
‘Wanneer?’ – Nu.
‘NU?!’ – Nou ja eh, zo snel mogelijk?
Maar dan had ik niet zo lang hoeven wachten! Zucht. Toeristen. Er is een loket voor mensen die meteen willen vertrekken. Waar dan? Ja, dat weet hij niet. Het is er, verder geen vragen stellen. Om half twaalf ’s avonds stap ik eindelijk uit in Cádiz. Ik zie een bekend gezicht, Nel! Ik laat me meevoeren naar huis. Nelleke vertelt honderduit, ik mis de helft. Morgen.

Vrijdagochtend, welkom in Cádiz! Ik word wakker met veel vogelgekwetter en typische “spaans-gezin-geluiden”. En al heel snel kom ik erachter dat er hier veel meer uren in één dag zitten. Ik ga alleen op pad, kom door een park met water, rotsen, palmbomen (natuurlijk) en wilde papegaaien. Ik bekijk de mensen en vind, wonder boven wonder, de zee. Met Nel eet ik tapas, we wandelen en ’s middags is er flamencogitaarles bij Róman Ticotico. En zo ontmoet ik de eerste hippie, in een echt hippiehuis, die jaloersmakend goed gitaar kan spelen en voortdurend hoofden trekt die me de slappe lach bezorgen. We drinken koffie met een vriend van Nel en ’s avonds neemt ze me mee naar het nationaal orkest van Spanje. En zo heb je drie dagen in één.

Zaterdag laat Nelleke me Cádiz van binnen en buiten zien. We wandelen van het oude naar het nieuwe deel en komen langs de kathedraal, eten chouros, bezoeken de versmarkt, zien een hippie muziek maken op het bloemenplein en zitten op terrasjes. Heel vervelend allemaal. We eten vis op het strand, we houden siësta en ontmoeten de Amerikaanse Catherine op het strand, waar we muziek maken bij zonsondergang. Langzaam voel ik iets opborrelen… ik begin van deze stad te houden. Maar ’s avonds… ’s avonds leer ik Cádiz pas echt kennen.
De gitaarlesman en vriend spelen in een bar. We gaan eerst naar een andere bar, gerund door, wederom, twee hippies, een stel en zwanger. Ik kijk wat onwennig om me heen en bestel wat te drinken. Ik wil betalen maar dat mag niet. Dat doe je maar als je naar huis gaat. We zien een band op het podium, ze beginnen te spelen en binnen no-time staat de bar op z’n kop. Ik geniet vooral van twee oudjes, Spaans, die de tijd van hun leven lijken te hebben. Het lijkt me heerlijk om zo oud te worden. Ik kijk om me heen en zie de mensen hier genieten. Genieten van muziek, van eten, drank, van de warmte en van elkaar. Ik geniet met ze mee.
We gaan naar de andere bar. Roman en Pedro maken er flamenco. Échte flamenco, recht uit hun hart. De bar is bomvol, maar muisstil. Er wordt muziek gemaakt, dus er wordt geluisterd. Zoals het hoort, zou ik zeggen, maar in Nederland is dat respect inmiddels verloren gegaan.
Als Pedro de klanken opvoert klinken er een aantal “Olé! ‘s” en worden er ritmes geklapt die een Nederlander als ik niet kan volgen. Er worden gedichten voorgedragen, er word gedanst en gelachen. Deze mensen spelen niet alleen flamenco, ze zijn het. Ik ben er stil van. Lang heb ik daar echter de tijd niet voor, want Nelleke krijgt de gitaar in haar handen geduwd. Er wordt ons niets gevraagd; wij gaan spelen. We spelen. We krijgen applaus alsof we met sterrenreputatie in de buurt komen van Michael Jackson. Ik wordt geknuffeld, gekust, omhelst. Het went snel. Roman en Pedro spelen opnieuw. Er wordt wederom gedanst en ook een dans des Hollandiás kan niet ontbreken. We dansen. Ik begin de ritmes te begrijpen.
En zo heb ik een stapavond zoals Nederland die niet kent. We gaan naar huis. Onderweg ben ik stil. Ik voel me warm van binnen. Overdonderd, compleet. Ergens voelt het heel bekend, vertrouwd, alsof ik altijd al met deze mensen verbonden ben geweest. Ergens, misschien wel meer dan je je voor kunt stellen, voelt het als thuis.

De dag erna spelen we opnieuw, in de eerste bar. We worden warm onthaald, veel mensen zijn zelfs gekomen om ons te horen zingen. We spelen, spelen nog meer, luisteren en luisteren nog meer. We zien van alles en iedereen. Mooie mensen. Bijzondere mensen, waaronder een Argentijnse man van, zover ik in kan schatten, 70 jaar. Lang, veel rimpels, bruine huid, grijs haar en altijd te zien met in zijn ene hand een glaasje rode wijn, in zijn andere hand een gitaar en in zijn mond een sigaret. Ook hij speelt, en hij zingt een brok in mijn keel. Dat hij zegt dat ik een grote stem heb die hem ontroerd is het grootste compliment van die avond.
We maken nog muziek met de hippie van het bloemenplein en zo vliegt de avond voorbij.
Ik neem afscheid van iedereen, want ik ga bijna naar huis. Ze zullen me missen, ik moet wel nog eens langskomen, veel zingen ook. We komen elkaar nog wel eens tegen. Ze zullen me missen.

Maandag en dinsdag ben ik vooral bezig met afscheid nemen van Cádiz. We maken nog muziek op het strand, eten tapas en zien de zonsondergang. Die bootjes, die doen het ‘m. Dinsdag sta ik voor het laatst tot aan mijn knieën in het water en neem ik om 15:00 uur de trein om te beginnen aan mijn terugreis. Als Cádiz uit mijn zicht verdwijnt, probeer ik de tranen niet eens tegen te houden.

Wáár ben je geweest, Elke? In Cádiz, een eiland in het zuiden van Spanje. Het is een stad met een gezicht, de zee. Al is het er maar 2 graden, je hebt het er nooit koud. Want de mensen zijn er zo mooi, ze nemen je mee in hun leven, in hun hart. Ze houden van je als je één avond met ze hebt doorgebracht. De mensen zijn er echt, het leven, de muziek is er echt. Het voelt er als thuis. Ik was in Cádiz, waar ik een stukje van mezelf heb achtergelaten in ruil voor een beetje Cádiz in mij. Want geloof me;
In je hart ga je nooit meer weg, als je eens in Cádiz bent geweest.

(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)