Dokter M.A.A. Mohammed

Ik vond hem al niet aardig voordat ik kennis met hem had gemaakt. Tijdens onze eerste les keel-, neus- en oorziekten had hij zich, na een terechte kritische vraag over het examen, boos en dreigend over de jongen gebogen en hem verteld ze het zo al jaren deden. Als hem dat niet beviel, dan kon hij opdonderen. Vervolgens had hij een gebaar gemaakt alsof hij een insect wegjoeg en de student zijn rug toegekeerd.
Daarmee had hij in tien minuten alle kans op mijn respect verloren.

Woensdag: mijn beurt om mee te kijken met zijn consulten.
Waar ik vandaan kom? Nederland.
Ah, daar is hij geweest. Amsterdam. Oh ja, en Brugge.
Ik kan het niet laten vriendelijk op te merken dat dat in ons buurland ligt.
Juist ja, dat haalt hij altijd door elkaar.
Hij komt uit Palestina en woont hier al sinds '69. Steeds als KNO-specialist hier gewerkt. Zijn levens-
en werkervaring moeten wel indruk maken op zo'n jonge studente, denkt hij. Ik knik bewonderend, maar ben vooral onder de indruk van het feit dat hij na veertig jaar nog steeds niet beter Spaans kan schrijven dan een gemiddelde leerling van groep zes.
In februari en juni zal ik mondelinge examens bij deze professor moeten afleggen, en iets zegt me dat ik er niet door zal komen als ik ook maar iets zeg dat hem niet bevalt.

De eerste patiente is duidelijk erg zenuwachtig. Hij nodigt haar hartelijk uit om te gaan zitten. Wat is hij toch een goedgemanierde man.
"Vertel eens wat er scheelt."
Ze begint aarzelend.
"Nou... ik heb twee maanden in Amerika gewerkt en..."
"Aaah, ben je familie van Bush?"
Ze is even van haar stuk gebracht.
"Eehh.. nee..."
"Mooi! Ben je het eens met zijn denkbeelden?"
Ze is even verbaasd als ik.
"Eehh.. nee..."
"Mooi, dan kan ik je de hand schudden. Als je het met hem eens was geweest, had ik je nu natuurlijk weggestuurd, haha"
Hij kijkt me aan, nog tevreden lachend om zijn eigen geslaagde grap.
"Of niet dan?"
Ik mag me dan voorgenomen hebben om hem vooral te vriend te houden... maar wat hij kan kan ik ook. Met mijn meest onschuldige gezicht en een vriendelijke glimlach, zeg ik: "Ik heb geleerd dat politieke ideeen nooit van invloed mogen zijn op hoe een dokter zijn patient benadert."
Even betrekt zijn gezicht.
"Ik maakte maar een grap natuurlijk."
Ik glimlach nog steeds vriendelijk.
"Dat weet ik toch. En ik natuurlijk ook."
Dat lijkt hem tevreden te stellen.

"Zo... de foto's! Hmmm, je neustussenschot is scheef. Daarom heb je die ademhalingsproblemen."
De vrouw heeft nog niet meer dan tien woorden gezegd sinds ze binnen is gekomen en frunnikt zenuwachtig aan haar trui.
"Dat kunnen we opereren," zegt hij alsof daarmee het probleem al opgelost is.
Ze kijkt hem onzeker aan.
"Opereren?"
"Ja, dat zeg ik. Stelt niet veel voor, gewoon een kleine correctie."
Alsof hij haar nagels wil gaan knippen.
"Oh..." Ik begin medelijden met haar te krijgen. Ze schraapt haar keel en waarschijnlijk tegelijkertijd haar moed bij elkaar. "Is dat echt nodig?"
Ik weet niet zeker of hij met zijn ogen rolt voordat hij ongeduldig zegt: "Nodig? Het is als een bril: zolang je er geen hebt, merk je niet hoe slecht je ziet. Maar als je eenmaal een hebt, wil je nooit meer zonder. Het is een verbetering van de kwaliteit van leven."
Nu kijkt hij even naar mij om te checken of ik dat begrepen heb: hij is een dokter die mensen beter maakt. Hij helpt mensen. Wat een goede man.
"Oh...," ze gaat even verzitten en trekt haar trui recht. "En hoe gaat het in zijn werk? Zijn er complicaties?"
Alsof ze hem zojuist grof beledigd heeft, verheft hij zijn stem en zegt fel:
"Luister: als je je niet wil laten opereren, is dat mij ook goed. Geen probleem, maar dan kan je beter gewoon nu weggaan."
Ze kijkt even hulpeloos van hem naar mij en weer naar hem. "Nee nee, het is alleen... Ik... ik moet toch weten waar ik voor kies?"
Ik denk niet dat hij haar heeft gehoord.
"Juist, maar als je niet geoperereerd wil worden, waarom ben je dan hier?"
Zou hij weten dat mensen ook voor andere dingen naar een dokter gaan dan voor het plannen van operaties?
"Nou ja, ik wil gewoon een goede afweging kunnen maken..."
"Juist, nou, denk er dan maar eens rustig over na. En als je het niet erg vindt: er zitten nog meer mensen te wachten, dus..." Even ben ik bang dat hij weer het insecten-wegjaag-gebaar gaat maken, maar gelukkig leidt hij haar gewoon naar de deur. Als een echte heer.
Ze draait zich nog even om.
"Encantada." Aangenaam kennis te maken.
"A mi tambien" Vind ik ook.
Als hij terugkomt neemt hij mijn kin even tussen zijn duim en wijsvinger zodat ik hem aan moet kijken.
"Gracias, igualmente." Dat is wat je zegt als iemand "encantada" tegen je zegt. Wederom verbaasd om zoveel arrogantie herhaal ik beduusd "gracias, igualmente". Hij knikt tevreden en tikt me goedkeurend op mijn wang. Braaf. Wat is hij toch een goede leraar.

De volgende patient komt binnen, maar dokter Mohammed is nog niet uitgepraat over de vorige. "Wat zij nodig had, was geen operatie, maar een psychiater!" Hij lijkt niet te begrijpen dat de nieuwe patient heeft gezien wie er als laatste de deur uit is gegaan. Of waarschijnlijk kan hem dat niet schelen. Wat zij nodig had, was een dokter, en geen slager, denk ik. Maar ik glimlach even beleefd naar hem zonder mijn best te doen het oprecht te laten lijken. Dat valt hem toch niet op.
"Zo, welkom mijn vriend!" zegt hij tegen de nieuwe patient. Glimlachend en met een groots armgebaar.
"Hoe gaat het met je vandaag?"
Wat is hij toch een vriendelijke man.

Er waren die dag nog zes patienten meer, maar ik heb geen ruimte voor alle verbazingwekkende verhalen... Hopelijk kan ik er volgende keer nog wat van kwijt!!!

xxxx uit het zuid-Spaanse!

(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)