Brood met mais en wortel (en chocopasta)
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Nelleke
06 November 2009 | Spanje, Cádiz
ANDALUSIE: EEN ANTWOORD OP AL JE VRAGEN...
Al 3 dagen lang keken we door een apparaat met een lampje en veel te veel andere instellingen naar de ogen van alle patienten bij oftalmologie. De meest gebruikte omschrijving van onze bevindingen achteraf, was ongetwijfeld: "Ik zie niets". Dan gaf een van de professoren meestal een tip over waar we op moesten letten. Uiteindelijk moesten ze toch nog bijna altijd zelf met het antwoord op hun eigen vraag komen, waarna wij NOG eens mochten kijken. Dan reageerden we meestal blij verrast van achter het apparaat, dat ze gelijk hadden: we zagen nu wat ze bedoelden... Om er tijdens de koffie achter te komen dat de anderen net zo min als jij iets bijzonders hadden gezien.
Tijd voor iets anders dus: de operatiekamer. Dat zou natuurlijk veel indrukwekkender en spannender zijn dan het "reguliere spreekuur"! Zo ontspannen en zelfverzekerd mogelijk, om niet al te veel op onervaren en onwetende studenten te lijken, lopen we even later in een veel te groot blauw pak over de operatie-afdeling. Al snel blijkt dat we geen rondspattend bloed in levende lijve gaan zien: we mogen de operaties op een televisiescherm volgen, in een ruimte naast de operatiezaal. Een bijna-student-af specialiserende Spanjaard legt ons uit waar ze mee bezig zijn. Over de eerste operatie is echter niet bijzonder veel (lees: bijzonder weinig) te melden, en na een minuut of 6 is het ook gedaan.
Na een uur wachten beginnen ze met de volgende. De ingreep zal dezelfde zijn als de vorige. En dat is ook zo, zodat we na 6 minuten wederom een uur kunnen wachten. De professoren zitten tussen de operaties door op de gang naast de operatiekamer (waarvan de deur trouwens continu open staat) koffie te drinken of de krant te lezen. En na een uur arriveert de volgende patient dus: deze keer wordt de lens van het oog vervangen. Dit is wel leuk om te zien, dus als het klaar is, zijn we stiekem wel benieuwd naar de volgende.
Die komt niet, want de laatste patient had een probleem met haar hart en de anesthesist wilde dat eerst beter later onderzoeken. Dus... dat was het voor die ochtend! Geen patienten meer. Ik vraag aan een van de professoren of ze er niet zenuwachtig van wordt dat ze maar 1 operatie per uur kan doen, omdat de organisatie geen efficientie toelaat. Ze kijkt even dromerig langs me heen voordat ze zegt: "Tsjah... dit is Andalusie..." Juist. Maar al die mensen op de wachtlijst dan? "Oh, er is geen wachtlijst!" Wauw! Hoe krijgen ze dat dan voor elkaar? "Mensen hoeven hier nooit langer dan 120 dagen te wachten op zo'n operatie." Juist. Dus pas als je 120 dagen heb gewacht (= meer dan 4 maanden!) DAN kom je op de wachtlijst. En er is niet eens een wachtlijst! Dat zou wel een oplossing kunnen zijn voor het Nederlandse probleem, nietwaar?
BROOD MET MAIS EN WORTEL
Een groot voordeel van de siesta is dat je zelfs om half 9 's avonds nog naar de bakker kan. Ik ben vaste klant geworden bij een Duitse bakker om de hoek: bruin brood waar je BOTERHAMMEN van kan snijden!! Bovendien zijn ze op zondag open, zodat ik ondanks mijn gebrek aan voedsel-insla-organisatie het op maandagochtend nooit zonder ontbijt hoef te doen.
Maar als je er dus om half 9 komt, is er niet zoveel keus meer. Op de bovenste plank ligt een van de laatste exemplaren van die dag. Het bordje vertelt me dat het een "brood met mais en..." Wat betekent dat laatste woord? "Carrot" antwoordt de winkeljuffrouw. Hmmm... het is mais-met-wortel-brood OF honger lijden, en je kan toch niet zeggen dat je iets niet lekker vindt als je het nog niet geprobeerd hebt?
Ik moet wel eerlijk bekennen dat het helemaal niet slecht smaakte! Maar ik zou toch iedereen die nu ook mais-en-wortel-brood gaat kopen, aanraden om er eerder kaas en tomaat op te doen voor lunch, dan chocopasta voor ontbijt!
Hoewel mais-en-wortel brood met chocopasta ook best kan: dit is Andalusie!
Groetjes uit een Zuid-Spaanse stad waar het weer een beetje in de war is!!
xxx Nel
(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)
Al 3 dagen lang keken we door een apparaat met een lampje en veel te veel andere instellingen naar de ogen van alle patienten bij oftalmologie. De meest gebruikte omschrijving van onze bevindingen achteraf, was ongetwijfeld: "Ik zie niets". Dan gaf een van de professoren meestal een tip over waar we op moesten letten. Uiteindelijk moesten ze toch nog bijna altijd zelf met het antwoord op hun eigen vraag komen, waarna wij NOG eens mochten kijken. Dan reageerden we meestal blij verrast van achter het apparaat, dat ze gelijk hadden: we zagen nu wat ze bedoelden... Om er tijdens de koffie achter te komen dat de anderen net zo min als jij iets bijzonders hadden gezien.
Tijd voor iets anders dus: de operatiekamer. Dat zou natuurlijk veel indrukwekkender en spannender zijn dan het "reguliere spreekuur"! Zo ontspannen en zelfverzekerd mogelijk, om niet al te veel op onervaren en onwetende studenten te lijken, lopen we even later in een veel te groot blauw pak over de operatie-afdeling. Al snel blijkt dat we geen rondspattend bloed in levende lijve gaan zien: we mogen de operaties op een televisiescherm volgen, in een ruimte naast de operatiezaal. Een bijna-student-af specialiserende Spanjaard legt ons uit waar ze mee bezig zijn. Over de eerste operatie is echter niet bijzonder veel (lees: bijzonder weinig) te melden, en na een minuut of 6 is het ook gedaan.
Na een uur wachten beginnen ze met de volgende. De ingreep zal dezelfde zijn als de vorige. En dat is ook zo, zodat we na 6 minuten wederom een uur kunnen wachten. De professoren zitten tussen de operaties door op de gang naast de operatiekamer (waarvan de deur trouwens continu open staat) koffie te drinken of de krant te lezen. En na een uur arriveert de volgende patient dus: deze keer wordt de lens van het oog vervangen. Dit is wel leuk om te zien, dus als het klaar is, zijn we stiekem wel benieuwd naar de volgende.
Die komt niet, want de laatste patient had een probleem met haar hart en de anesthesist wilde dat eerst beter later onderzoeken. Dus... dat was het voor die ochtend! Geen patienten meer. Ik vraag aan een van de professoren of ze er niet zenuwachtig van wordt dat ze maar 1 operatie per uur kan doen, omdat de organisatie geen efficientie toelaat. Ze kijkt even dromerig langs me heen voordat ze zegt: "Tsjah... dit is Andalusie..." Juist. Maar al die mensen op de wachtlijst dan? "Oh, er is geen wachtlijst!" Wauw! Hoe krijgen ze dat dan voor elkaar? "Mensen hoeven hier nooit langer dan 120 dagen te wachten op zo'n operatie." Juist. Dus pas als je 120 dagen heb gewacht (= meer dan 4 maanden!) DAN kom je op de wachtlijst. En er is niet eens een wachtlijst! Dat zou wel een oplossing kunnen zijn voor het Nederlandse probleem, nietwaar?
BROOD MET MAIS EN WORTEL
Een groot voordeel van de siesta is dat je zelfs om half 9 's avonds nog naar de bakker kan. Ik ben vaste klant geworden bij een Duitse bakker om de hoek: bruin brood waar je BOTERHAMMEN van kan snijden!! Bovendien zijn ze op zondag open, zodat ik ondanks mijn gebrek aan voedsel-insla-organisatie het op maandagochtend nooit zonder ontbijt hoef te doen.
Maar als je er dus om half 9 komt, is er niet zoveel keus meer. Op de bovenste plank ligt een van de laatste exemplaren van die dag. Het bordje vertelt me dat het een "brood met mais en..." Wat betekent dat laatste woord? "Carrot" antwoordt de winkeljuffrouw. Hmmm... het is mais-met-wortel-brood OF honger lijden, en je kan toch niet zeggen dat je iets niet lekker vindt als je het nog niet geprobeerd hebt?
Ik moet wel eerlijk bekennen dat het helemaal niet slecht smaakte! Maar ik zou toch iedereen die nu ook mais-en-wortel-brood gaat kopen, aanraden om er eerder kaas en tomaat op te doen voor lunch, dan chocopasta voor ontbijt!
Hoewel mais-en-wortel brood met chocopasta ook best kan: dit is Andalusie!
Groetjes uit een Zuid-Spaanse stad waar het weer een beetje in de war is!!
xxx Nel
(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)
-
07 November 2009 - 12:11
Mirjam:
Groeten vanuit stormachtig NL! Zet 'm op en blijf vooral schrijven! Mocht het artsen-gedoe het toch niet zijn, zou ik een boek gaan schrijven als ik jou was (of allebei, da's nog beter!)
Kuzz van M&M en 3xD -
07 November 2009 - 21:29
Koen:
Hey Nel, zo kom je in ieder geval aan je groeten! succes daarzo met kijken naar de medische ingrepen klinkt in vanaf hier leuk!
Groetjes Koen -
08 November 2009 - 10:17
Annelieke:
Haha, gebrek aan voedsel-insla-organisatie! Dat woord (is het een woord?) ga ik ook gebruiken, want vanochtend schrok ik wakker (ok, ik dik het een beetje aan) met de gedachte: nee! het is zondag en ik heb geen brood om de maandag mee door te komen, hmpf. -
09 November 2009 - 05:57
ML Vierveijzer:
Hey lieverd.
Vooral maar dan ook vooral GEEN haast hebben, komt alles goed!
Vraag me alleen af of dit ook van toepassing is als je echt iets ernstigs mankeert. Er is daar zeker geen overbevolking???
Misschien een idee, om bij die bakker te informeren of hij ook "worteltaart" heeft zodat het probleem van beleg ook is opgelost???
Nou meis heb 't goed (maar dat gaat wel lukken,zo te lezen) en ben alweer benieuwd naar je volgende verslag!
XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
