Spaans vertrouwen en zingende oudjes

VERTROUWEN IS GOED...

Ik moet voor elk vak een studentenkaart inleveren met mijn gegevens en een foto. Ik weet nog steeds niet waar die precies voor dienen, maar het kost vast meer tijd kost om daar achter te komen dan om ze gewoon maar in te leveren. Als ik mijn foto op de eerste kaart wil plakken, blijkt dat de pritt-stift de reis toch niet helemaal overleefd heeft. Op zoek naar een nieuwe dus. Kan ik gelijk een schrijfblok en een setje pennen meenemen. "Heb je niet kleiner?" vraagt de winkelier als ik met 20 euro wil betalen. Ik heb verder helemaal niets bij me, dus ik schud mijn hoofd. "Ik heb nu geen wisselgeld, dus kan je later langskomen om te betalen?" Pardon? "Wilt u mijn naam hebben, of zal ik hier iets achterlaten?" Hij kijkt me niet-begrijpend aan. "Hoezo? Je komt straks toch terug?". Uiteraard! Wie noemde mij naief? ;-D.

Later langs de fietsenwinkel om mijn zadel vast te laten zetten. 20 minuten, een gezellig gesprek en een hele hoop gehannes later zit er een nieuw "scharnier-stuk" tussen mijn zadel en het frame. "Oh, hier ga ik niets voor rekenen hoor," zegt de eigenares van de winkel als ik vraag wat het me zal kosten, "ik had hem toch nog liggen en ik vond het gezellig om een praatje met je te maken." Zeker weten? Uiteraard!

Ik heb ook mijn eerste Spaanse gitaarles gehad: van de vriend van de Portugese studente die OOK op zoek was naar de psychiatrie-les die uitviel. "Bel maar als je tijd hebt om een les te komen volgen, ik ben niet bijzonder druk..." Na 2 uur spelen en oefeningen die ervoor zorgden dat ik niet meer wist welke vinger welke was, zei hij dat ik maar beter zijn reserve spaanse gitaar kon meenemen omdat mijn vingers teveel pijn zouden doen als ik de mijne gebruikte om Spaans te spelen. "Neem hem maar weer mee als je de volgende keer komt, en dan zien we dan wel weer." Zeker weten? Uiteraard!

Wederom de bevestiging dat vertrouwen in de mens nog steeds bestaat ;-D.

DE EERSTE PRAKTICA

Hmmbrjlkchrr... hmmmwat? Ow, tijd om op te staan. Kwart over 6? Hmmm... nog 2 minuten...

Hmmbrjlkchrr... hmmmwat? Aargh! 7 uur! Snel douchen en zonder ontbijt de deur uit. Ik voel er weinig voor om de eerste dag bezweet en buiten adem aan te komen, dus ik ga maar op de motor. Jee, wat weinig mensen op de weg! Werken ze niet voor achten ofzo? Gelukkig is het vinden van een parkeerplaats ook heel veel makkelijker dan verwacht, dus ik sta precies om kwart voor 8 voor de hoofdingang waar ik met een medestudente heb afgesproken. De deur is nog wel dicht. Ik stuur een sms om te zeggen waar ik sta en vraag of ze al in de buurt is. Even later belt ze op. "Nelly! Ayer a cambiado la hore!" ("Gisteren is het uur veranderd!") Dat verklaart een hoop...

Een uur later sta ik er weer, en dan is er ook meer te doen. Om 8 uur hebben we oftalmologie (oogheelkunde) gevonden, waar we "even moeten wachten". Om half 9 vertellen ze ons dat er tegen 9 uur vast wel iemand zal zijn. Om 9 uur zeggen ze dat we 2 verdiepingen lager moeten zijn. Daar komen de professoren een kwartier later binnen.

We krijgen uitleg over de basis-onderzoeken die we bij elkaar mogen uitproberen en later ook bij de patienten die binnenkomen. Mensen voor controles na operaties, nieuwe patienten, patienten met suikerziekte (tast de bloedvaten in het oog vaak aan), een jongetje dat 3 kwartier herrie maakt om alles wat ze hem vroegen te doen en een oude vrouw die luidkeels een oud-Spaans lied over "Maria" begint te zingen als een van de professoren haar naam noemt om haar aandacht te krijgen.

Daarna naar een ander deel van het ziekenhuis waar ze afbeeldingen en doorsnedes van de achterkant van het oog maken. De oude dokter vond het blijkbaar niet vervelend om 3 jonge studentes om zich heen te hebben, want hij kletste honderduit over Duitsland, zijn dochter die ook medicijnen studeerde en over de voordelen van het leven in Cadiz. Toen we hem na 8 patienten bedankten voor zijn tijd, zei hij verbaasd dat er nog meer zouden komen, dus dat we gerust nog konden blijven. Nog eens 8 patienten later was het dan gedaan. Intussen was het alweer 2 uur, dus tijd om naar huis te gaan.
Morgen weer een dag!

EN VERDER...

.. heb ik in de Corte Ingles (een heel groot warenhuis waar ze o.a. douches, auto's en muziekinstrumenten verkopen) Senseo-koffiepads gevonden.
Bovendien heb ik kennis gemaakt met de straatmuzikanten uit Zwitserland, Canada en Argentinie. Ze wonen hier allemaal al een paar jaar, dus dat kan een goede manier zijn om het Cadiz van de Spanjaarden wat beter te leren kennen.
Tenslotte heb ik een nieuwe surfpoging ondernomen, zodat ik nu weet dat golven van meer dan 2 meter hoog OOK niet ideaal zijn als je beginner bent. Ik ben nog steeds niet sterker dan de oceaan, maar ik geef de moed niet op ;-D.

Oh ja, de foto's zijn van César Lucas Abreu, een fotograaf die toevallig langs kwam toen ik bij "el Castello" zat te oefenen tijdens "de" fameuze zonsondergang van Cadiz.

Heel veel groetjes van hier!!!

xxx Nel

(Voor verslagen van mijn nieuwste reis rond de wereld (2013-2015): klik op "een jaartje Cadiz" in de balk bovenaan en kies "Nelly's Project Imagine all the people".)